Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Liesa: “We stapten het kamertje binnen, waar ons leven zou veranderen
Deel 2: De hele kamer ademt ineens de ernst van dit gesprek
De dag van de operatie breekt aan
Om 07.00 uur zou de wekker gaan, dan kunnen wij ons aankleden en snel wat eten voordat Bodhi wakker wordt. Hij moet immers nuchter blijven. De hele nacht schrik ik wakker met het gevoel dat het al 07.00 uur is. We voelen ons beide zo zenuwachtig voor vandaag.
Maikel voelt zich ziek van de spanning
Bodhi slaapt als een os, als wij op staan merkt hij niks. We maken ons klaar en hoewel we geen honger hebben, ga ik snel even een broodje halen beneden. Als ik terug kom, is Maikel op de badkamer. Hij is ziek van de spanning voor vandaag. Ik prop met tegenzin een broodje naar binnen. Ik voel me gammel van de zenuwen en het slaaptekort. Ik ga zo mee naar de OK en moet dus kracht en energie hebben.
Hoe zal hij uit de operatie komen?
Om 07.40 uur maken we Bodhi wakker, over 10 minuutjes vertrekken we naar de OK. Hij is heel vrolijk en wil een soort pakkertje spelen in bed. We genieten bewust van zijn beweeglijkheid. Zijn onbezorgdheid, zijn lach en zijn energie. Tegelijkertijd is dit confronterend. Gaat hij dit nog wel kunnen? Wegkruipen op zijn knieën? Is dit misschien wel de laatste keer in lange tijd, of de laatste keer ooit, dat we dit zien? We staan beide met een brok in onze keel, adrenaline vloeit rijkelijk.Â
Bodhi is nog te jong om hem goed voor te kunnen bereiden
Het feit dat hij geen idee heeft wat hem te wachten staat, voelt pijnlijk. We zouden hem zo graag willen voorbereiden en uitleg geven. Gezien zijn leeftijd is dit heel lastig. Hij mag een operatie jasje aan en we nemen knuffels keesje, hans en koetje mee naar de OK. In de holding (de ruimte voor de OK) zit de anesthesie op ons te wachten. We nemen wat basisgegevens door en ik trek een heel pak aan, overschoenen en een muts. Maikel en ik hebben besloten dat ik mee ga naar de OK. We verwachten dat Bodhi erg gaat protesteren tegen het slaapkapje en overstuur zal raken. Op het moment dat dat gebeurt, straal ik de meeste rust uit.
Hij voelt dat er iets gaat gebeuren
Bodhi zit nog bij Maikel op de arm. De overgang naar mij vindt hij erg moeilijk, hij voelt dat er iets gaat gebeuren. Ik loop met hem richting de deuren, Bodhi roept om papa. Maikel moet de holding verlaten. Hij hoort Bodhi om papa roepen en het voelt alsof hij hem in de steek laat. Je wilt je zoontje zo graag helpen en troosten.
De operatiekamer is indrukwekkend
Snel lopen we door de klapdeuren, deze afdeling heet Drome(n)daris. Ik probeer Bodhi wat af te leiden met alle geschilderde dieren op de muren. Maar hij laat zich niet afleiden. Hij vind het maar niks en blijft huilen. We stappen de operatie kamer binnen. Wow dat ziet er indrukwekkend uit. Er staan wel 10 man in de kamer, misschien wel meer. Allerlei apparatuur, een groot scherm met de MRI scan erop waar de tumor uitspringt. Even schiet het door mijn hoofd dat Bodhi daar zo op zijn buik ligt, met zijn rug open.
Niet aan denken,
uitschakelen,
het is goed zo,
we hebben geen keus
Hij probeert zich los te maken van het kapje
k schakel snel, en focus me op Bodhi. Hij kruipt inmiddels helemaal weg in mijn nek, met zijn armpjes stevig om mij heen. De anesthesie geeft aan dat hij met zijn billen op tafel moet zitten omdat hij van de narcose erg zwaar wordt. Bodhi voelt de bui al hangen en geeft geen ingang, even doorpakken is de enige optie. Ik zet Bodhi op tafel met mijn hand onder zijn billen, hij zal een beetje van mij los moeten komen om het kapje te plaatsen. Bodhi huilt en probeert zich los te maken van de mensen van de anesthesie. Het kapje wordt geplaatst en Bodhi schreeuwt en huilt door het kapje heen.
Huilen helpt juist bij het in slaap vallen
De dag ervoor hadden we onze zorgen uitgesproken over dat dit soort handelingen zo naar verlopen en zoveel stress geven bij Bodhi. We hadden toen begrepen dat het voordeel van huilen is dat een kindje diep in ademt en zo sneller in slaap valt. Daar probeer ik dan maar aan vast te houden. Dat het zo voorbij is. Ik blijf tegen Bodhi praten, dat het goed is, dat mama bij hem is, dat hij mag gaan slapen. Bodhi kijkt me recht aan. Die blik vergeet ik nooit meer.
Ik laat Bodhi achter
Het lijkt enorm lang te duren (wat niet zo was, bleek achteraf), en toen viel hij in slaap. Hij werd op de operatie tafel neergelegd, nog steeds met het kapje op. Hij begon heel vreemd te ademen, het zag er heel gek uit en niet gezond. Ik heb twee keer gevraagd of dit wel normaal is. Maar ze verzekerden mij ervan dat het erbij hoort en dat ze hem daarom gaan helpen met positioneren en ademhaling. Ik geef Bodhi nog een laatste kus en dan laat ik hem daar achter…
Bij al die mensen, die ik niet ken
Bij al die mensen, die onze zoon beter gaan maken
Lees HIER verder.
LIESA
Insta: intu.liesawesselink
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
