Paul wilde gewoon ‘papa’ zijn, maar dit lukte niet meer

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!

Deel 1: Vlak na de geboorte van onze dochter, kreeg mij man eindelijk een verklaring voor zijn vage klachten

Deel 2: Onze laatste vakantie als gezin van 4

Het frustreerde Paul dat hij niet ‘gewoon’ papa kon zijn

De gastheer van het restaurant had in de gaten dat Paul niet mobiel was en reserveerde een tafel voor ons vlakbij de ingang, iedere dag. In het restaurant liep ik een rondje langs het buffet en maakte een bordje met hetgeen waarvan ik dacht dat Paul het lekker vond. De kinderen deden dat met het toetje. Zwemmen kon Paul niet meer. En dat deed pijn: “Ben je op vakantie kun je niet eens met je eigen kinderen zwemmen. Wat voor een papa is dat!” Ik zei: “Maar je bent er wel, en dat neemt niemand jou of ons meer af! Samen zijn, samen dingen doen en nieuwe herinneringen maken, hoeft niet perse zwemmend te gebeuren. Je kunt ook naast het zwembad gaan zitten en naar de meiden kijken.” Om dus toch samen deel uit te maken van het geheel zochten we een plekje in de schaduw en daar nestelde Paul zich op een ligbedje. Of, hij ‘wandelde’ een rondje met de rollator en als hij de meiden zag zwemmen zette hij zich naast het zwembad op de rollator en aanschouwde het tafereel.

Ineens hoorde ik een enorme klap

Per dag zag ik Paul meer en meer achteruit gaan, zeker wat betreft motoriek, hij liep slechter en slechter. ‘s Avonds, op weg naar het restaurant, vroeg de hotelfotograaf of we een ‘familypicture’ wilden maken. Paul was redelijk geïrriteerd door deze vraag: “Die man ziet toch ook wel dat ik amper kan lopen, gaat hij wat vragen of we een ‘familypicture’ willen maken. Nee dus.”

Hij was door een deur gevallen

Toen ik de dag nadien, na zijn middagdutje, bij Paul ging kijken hoorde ik een enorme slag. Zo’n slag waarvan je weet dat je er op móet reageren. Al reageerde Paul op zijn eigen manier: “Die stond nog op mijn lijstje.” Ik trof hem aan op de badkamer tussen wc en bad. Bij het naar de wc willen gaan, was hij door de baddeur gevallen. Zijn rug was bont en blauw. Nadat ik Paul Ijn rug gekoeld had, maakten we ons op voor het avondeten. De meiden hadden van deze val weinig meegekregen. Ze wisten dat papa vaker viel; “Dat kwam door het bolletje in zijn hoofd, dat precies op de plek zat te duwen dat er voor zorgt dat je kan bewegen.”

Paul verraste mij en wilde mooie gezinsfoto’s maken

Op weg naar het restaurant omzeilde ik de fotograaf met een grote boog en zei al: “No thank you,” voordat Paul zich kon irriteren. Maar nog voordat ik de fotograaf had geantwoord, zei Paul, “Yes please,” tegen de fotograaf. We maakten als gezin prachtige foto’s. Paul bemoeide zich ook nog even met het perspectief, wat volgens hem beter op de achtergrond paste. Eindelijk uitgeposeerd, vervolgden ons miniwandelingetje naar het restaurant. Dit duurde een eeuwigheid.

Inmiddels had Paul ondersteuning nodig bij het lopen

Het was alsof zijn been niet meer wilde, zei Paul. Voor het restaurant hielp ik hem omhoog. En na het eten ook weer naar beneden. “Als ik hem maar kan houden en niet zal laten vallen,” ging door mijn gedachten. “Waar zijn nu al die mensen met hun hulp, wat als ik hem niet kan houden?” Tijdens het lopen moest ik Paul ondersteunen, ondanks dat hij achter de rollator liep. Het ging niet meer. Hoe hij ook probeerde, zijn been ging niet meer mee. Ik stelde voor om op de rollator te gaan zitten, dan zou ik wel duwen. Yune die vooruit was gelopen en weer terug kwam, bekeek wat hier gebeurde en zei: “Hihi dit is grappig.” Waarop Paul fluisterde: “Ik vind dit helemaal niet grappig!”

Zijn achteruitgang werd steeds beter merkbaar

Hij is die avond meteen naar bed gegaan. Hij snurkte enorm, maar écht enorm. Ik weet nog dat ik naast hem lag en dacht: “Volgend jaar kerst haalt hij niet, maar dat is ook wél lang zó op deze manier.” Ik hoorde dat hij ‘s nachts aanstalten maakte om naar de wc te gaan. Maar ik liet hem niet meer alleen gaan. Als hij buiten niet zelfstandig kon lopen, dan kon hij dat in de hotelkamer ook niet meer. Dus ging ik met hem mee, ik wilde niet dat hij nog eens viel en wie weet hoe groot de schade dan zou zijn. Zo goed en zo kwaad als het kon begeleidde ik hem in zijn bewegingen.

Ik kreeg hem amper meer wakker

De volgende ochtend kreeg ik Paul amper wakker. Er was weinig communicatie, al reageerde hij wel nog. Dus ging ik alleen met de meiden ontbijten en nam een ontbijtje voor Paul mee, zodat hij in elk geval zijn medicatie kon pakken. Want ik zat niet te wachten op, ook nog, een epileptische aanval.

Ook zijn reactie zwakte af

Gedurende de dag ging ik meerdere malen bij Paul kijken. Het ontbijt bleef onaangeroerd. Als ik hem riep, reageerde hij wel. Dan ging hij rechtop zitten, greep naar zijn hoofd, om zich vervolgens meteen weer in de kussens te laten zakken. Toen ik na de zoveelste keer checken die dag, nog minder reactie kreeg en zag, rook en voelde dat hij zich beplast had, wist ik zeker dat het foute boel was. Het enige wat ik nu nog wilde was naar huis.

WORDT VERVOLGD

BIANCA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!