Ik moet iets opbiechten, maar ik wil dat anoniem doen
Waarschijnlijk snapt niemand wat van mij. Ik heb drie schatten van kinderen: Joris (11). Carlijn (9) en Mia (6). Ik ben dol op ze. Ik geef ze knuffels en kusjes bij de vleet. Maar ik heb een voorkeurskind. “Is dat raar? Ben ik hier de enige in?”, vraag ik me herhaaldelijk af. De jongste is 6 jaar oud, en ik ben gek van haar. Ik probeer mijn aandacht eerlijk te verdelen, juist omdat ik me er zo bewust van ben. Maar diep van binnen past de jongste het meeste bij me. Zij is grappiger en gehaaider dan de andere kinderen. Dat maakt haar zo leuk. Leuker. Maakt dat me een slechte moeder? Ik voel me namelijk heel schuldig terwijl ik dit typ. Vooral naar de andere kinderen toe. Maar ik weet ook dat het de waarheid is. Ik herken veel van mezelf in Mia. Het voelt ook alsof alles makkelijker met haar gaat.
Ik probeer alle kinderen hetzelfde te behandelen en volgens mij lukt dat aardig
Ik zou nooit van mij leven uitdragen of uitspreken dat ik de jongste het leukste vind. Alleen hier. Anoniem. De andere kinderen krijgen hier niets van mee. Ik wil ze niet beschadigen. Sterker nog: Ik doe soms juist expres een extra uitje met een ander kind. Wellicht om mijn gevoel te compenseren. Op dit hele onderwerp rust een enorme taboe. Niemand zal openlijk toegeven een voorkeurkind te hebben. Ik wil graag het taboe doorbreken. Samen met andere ouders. Ik wil me niet schuldig voelen. Misschien is het juist heel normaal dat je een voorkeurskind hebt? We zijn allemaal mensen. Met eigen voorkeuren en gevoelens.
Ik voel me enorm schuldig
‘s Nachts lig ik er regelmatig wakker van. Mijn hoofd maakt dan overuren. Ik voel me soms een slecht mens. Ik twijfel ook zoveel. “Wat is normaal?”, vraag ik me dan af, “Moet ik naar de psycholoog?”. Ik vraag me ook af dit gevoel zo blijft. Door de jaren heen. Of is dit tijdelijk? Ik wilde dit ook met mijn man bespreken. “Houd jij van alle 3 de kinderen evenveel?”, vroeg ik op een avond.
Hij zei volmondig ‘ja’
Zonder twijfel. Hij stelde de vraag terug, en ik durfde niet eerlijk te zijn. “Natuurlijk”, bevestigde ik. Ik kreeg een knoop in mijn buik. Mijn schuldgevoel steeg naar het toppunt toen hij zei: “Het zou wel raar zijn als je daar een voorkeur in hebt”.
Ik heb vier kinderen, allemaal volwassen inmiddels. Vaak had ik een voorkeur voor een bepaald kind, maar het jaar daarop kon dat zomaar veranderen. Bepaalde karaktereigenschappen kun je meer of minder waarderen, en in bepaalde levensfasen zijn sommige kinderen nu eenmaal lastiger dan andere.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik ze allemaal even liefheb, al is het contact met allemaal verschillend, omdat het nu eenmaal verschillende mensen zijn. Ik herken in alle vier iets anders van mezelf.
En is het niet juist prachtig dat ik vier totaal verschillende mensen op de wereld gezet heb, die allemaal van hun leven weer het beste maken?
Probeer die nare schuldgevoelens van je af te zetten en neem het zoals het komt.
Als je kinderen er niets van merken en jij je schuldgevoel naast je neer kunt leggen komt het heus wel goed. Je bent gewoon een mens, niet perfect, dus probeer dat ook niet te zijn.
Mijn moeder had ook een voorkeurskind. Als klein kind werd ik soms achtergesteld. Pas vanaf het moment dat mijn moeder toegaf dat haar favoriet de jongste was hebben we een goede relatie gekregen (pubertijd). Heel anders dan met haar jongste of andere kind. Wij zijn in onze relatie gegroeid naar onze behoeftes en dat heeft onze relatie fantastisch gemaakt. Het deed pijn dat er uitgesproken werd als voorkeurskind. Dit kan ook anders uitgesproken worden bv. je kan ook zeggen dat je getrokken wordt naar de jongste om [vul in reden] ipv duidelijk uitspreken. Daarbij kan je het ook verder trekken om te vertellen wat je leuk vind aan je andere kinderen. Succes!
in mijn reactie staat dat de oogkleur van mijn kinderen heerlijk is, maar ik bedoel gelijk…
Volgens mij is het niet raar om een voorkeurskind te hebben, eentje die meer bij jouw persoonlijkheid past. Het is oké. ik heb ook twee heel verschillende kinderen (alleen de oogkleur is heerlijk). De één lijkt op mij, die snap ik veel beter, de ander is al vanaf de geboorte en groot raadsel voor mij (nu bijna twaalf). Accepteer dat het zo is, maar handel er niet naar. Ze hebben allebei evenveel recht op aandacht, liefde en tijd van hun moeder. En dat doe je ook niet schrijf je, dus dat doe je volgens mij heel goed.
heel herkenbaar hoor. ik heb 4 kinderen en met alle 4 een andere relatie. ik hou van allemaal maar mijn op één na jongste heeft een speciasl plekje. waarom? gewoon omdat wij elkaar zonder woorden begrijpen en daardoor is onze band anders en intenser.
De intenties uit je hart, doen veel meer dan je vanuit je gedachten kan recht breien…
Ik denk dat iedereen met zijn kinderen een verschillende dynamiek heeft. Zelf ben ik ervan overtuigd dat ik van allebei evenveel houd, maar wel op een andere manier…
Mijn zoon en ik hebben weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Zijn creativiteit, durf om te proberen; gewoon te doen, authentieke karakter is voor mij 100% herkenbaar. Samenzijn is makkelijk en fijn.
Mijn dochter wil overal antwoord op, maar het niet zelf opzoeken. Thuis compenseert zij haar voorbeeldige (school) gedrag en kan heel tegendraads zijn. Ik zie haar innerlijke gevecht. Zij daagt mij uit. Ik groei enorm en heb voortdurend een spiegel van gedrag. Het is zo’n leuk meisje! Ik bloei op van haar.
En soms ben ik even heel graag zonder kinderen. Lekker een weekje alleen! Mijn eigen avontuur leven. Zodat ik ze mee kan geven, dat je ook voor jezelf mag kiezen.
Het goed willen doen, betekent soms ook berusten in hoe het is. Hou van jezelf, met alle liefdevolle gevoelens en gedachten. Dan hebben ze alledrie een heel waardevolle moeder.
LFS Jung Hwa
Kijk uit!!
ook in ons gezin..ook de jongste ..was ” lievelings kind.
uit ervaring zeg ik je, de andere kinderen voelen dit!!
ik was 12 toen de jongste kwam.
in 1 keer geen aandacht meer voor mijn zus en mij. niet voor school niet voor puber problemen nergens meer voor.
wij zussen voelden ons ” weggezet”
dat gevoel is bij beide nóóit meer overgegaan.
en.. dit is niet meer goed te maken.
alle wijsheid!!
Groetjes Sjanni.
joh maak je niet druk! ik hou van mijn 2 kinderen om wie ze zijn (geworden). ooit 2 kleine mensjes, heel verschillend, van de een houd je vanwege het een meer en van de ander vanwege een andere eigenschap meer en soms eigenschappen waar je helemaal niks mee kan. dat komt in jouw geval nog. dan komen er kleinkinderen. in mijn geval 1 in Australië die ik helaas niet goed genoeg ken. maar hier 2 die ik heel goed ken! 2 heel verschillende mensjes. de een hard op weg naar puber. de ander een open, grappig en innemend joch dat onuitstaanbaar dwars kan zijn. oudste is lief, meer teruggetrokken maar zo herkenbaar, zo eigen. en toch, ik hou van allebei. maar van allebei op mijn/hun eigen manier om de wezentjes die ze zijn, zielsveel. slaap er geen nacht minder om, mettertijd zul je eigenschappen in je andere kinderen ontdekken die je meer herkent en in je jongste die je totaal niet herkent. accepteer het zoals het nu is en forceer niks want kinderen voelen dat.
ik denk dat ze niet meer van haar jongste kind houd dan van de andere alleen ze kan er het beste mee opschieten ,dat is wat anders over een paar jaar als ze gast puberen zal ze misschien weer wat meer naar 1 van de andere kinderen trekken ,en vergeet niet de jongste is de benjamin van de famillie ze moet stoppen zich schuldig te voelen nergens voor nodig ,gewoon genieten van de kinderen de tijd gast zo snel ,voor je weet zijn ze de deur uit !!
Ik vraag mezelf af of dat je meer van één kind houdt of dat je één kind leuker qua karakter vindt. Want als je een kind leuker vindt omdat het karakter beter bij je past, dan hoeft dat niet meteen te zijn dat je meer van dat kind houdt. Ik hoor in ieder geval in je verhaal dat je ook ontzettend veel andere kinderen houdt.
wat een overdreven gedoe zeg, je maakt er veel meer van dan het is, en je kinderen en of je man hebben niks aan dat gepieker en aan een vermoeide mama. het is heel normaal om te denken, ik herken mezelf meer in dat kind dan in mijn ander kind, heb ik ook, wat is daar zo verkeerd aan? oneerlijk behandelen of gemeen praten en hardop vergelijken , ja, dat is een ander verhaal, maar opmerken dat het bij een kind makkelijker gaat, is gewoon iets constateren, ik heb 4 kinderen, de een werkt sneller mee dan de ander en begrijpt veel en de ander is weer vaak lief en deelt veel, maar maakt veel troep en zo heeft iedereen iets, waardoor het zo kan zijn dat iets voor elkaar krijgen met de ene kind gewoon makkelijker en daardoor dus fijner is dan met een ander kind, betekent niet dat je je kind haat, dus maak dat er dan ook niet van, niet zo negatief zijn over niks, geniet er van dat je kinderen gezond zijn en dan je zo een heerlijke connectie hebt met je kind
Laatst las ik een gepubliceerd onderzoek, dit was de kop: Wow, wist je dat 74% van de moeders en 70% van de vaders een lievelingskind heeft?
ik denk dat dit genoeg zegt…
Zelf heb ik twee jonge kinderen, ze verschillen als dag en nacht, maar ik merk dat ik ze door de leeftijdsverschillen (nog) niet kan vergelijken. De ene is lief en rustig, de ander heel expressief, druk en grappig. Vind ze beiden fantastisch…
Houden van staat los van een klik hebben met. Je kunt van alledrie je kinderen evenveel houden, maar met het ene kind een betere klik hebben dan met het ander. En dat is nu; kinderen worden ouder en veranderen. Het kan zijn dat je later er heel anders tegen aan kijkt, omdat je bij je andere kinderen ook iets gemeenschappelijks ontdekt. Ik vond één van mijn drie kinderen ook eventjes niet de leukste van het setje, maar nu mijn kind tiener is matchen we geweldig.