Nora kreeg een inval verloskundige tijdens haar bevalling: “Ze kende mijn dossier totaal niet”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Dit is deel 1 van een reeks, lees onderaan deel 2.

Mijn eerste bevalling was een droombevalling

Zomer 2022 ben ik bevallen van onze tweede dochter. De bevalling van mijn eerste dochter was een droombevalling: met 38 weken zijn we met gebroken vliezen maar zonder weeën buiten de spits naar het ziekenhuis gereden. Hier was het extreem rustig en ik kon meteen blijven. Na installatie begonnen de weeën meteen goed. En vijf uur later was ze daar, een vlotte vaginale stuitbevalling. 

Het was magisch

Tijdens het hele proces kon ik mij heerlijk overgeven aan mijn lichaam en mij verwonderen hoe een vrouwenlijf dat voor elkaar krijgt. Ik was helder genoeg om dat allemaal mee te maken en stoned genoeg, van de hormonen, om heerlijk in mijn eigen bubbel te zitten. De baby was gewenst, ik zou moeder worden en we waren veilig in het ziekenhuis. Ik vond het echt een magische ervaring. Dus toen ik drie jaar later weer moest bevallen van een tweede, wist ik dat mijn lijf dit kon. Ik keek echt uit naar de bevalling.

We waren nu afhankelijk van toestemming van de verloskundige

Maar dit keer geen dwarsligger, dus niet automatisch naar het ziekenhuis. Iets wat vooral de vader heel graag wilde. En dus was ik afhankelijk van toestemming van de verloskundige om daarheen te mogen vertrekken. Dit heb ik dan ook uitgebreid met haar besproken, dat ik bang was dat we niet op tijd zouden zijn. En ook waarom ik naar het ziekenhuis wilde. Ook had ik aangegeven dat ik bij een thuisbevalling de verloskundige nodig zou hebben om de vader te overtuigen dat het verstandiger was om thuis te blijven. Dat stond dus zo in mijn dossier.

Ik ging in eerste instantie uit van de ervaring van mijn eerste bevalling

Ik ging bij deze tweede bevalling ontzettend af op wat ik wist: stuitligging, 38 weken, eerst gebroken vliezen, rugweeën, ’s nachts bevallen; dat gaf heel veel vertrouwen. Ik was oprecht ook even van slag toen ze in hoofdligging lag en er met 38 weken nog niet was. Toen kwam bij mij echt de realisatie: het is gewoon een ander kind. En vanaf dat moment ben ik er ook weer meer open in gegaan: verwacht het onverwachte.

Het wachten duurde lang

Lang, heel lang. Zeker met een baby die vanaf 36 weken al volledig ingedaald lag, een gevoel dat ik niet kende van de eerste keer. En een peuter die ik de hele dag moest vermaken, want vader had nog even niet door dat zwanger zijn met 39 weken hard werken is. En dus moest ik zelf maar met mijn dikke buik op de fiets naar de speeltuin. 

Ik werd wakker met krampen

Maar met 39.4 weken was het moment dan toch daar. We hadden ’s ochtends onze oudste nietsvermoedend naar oma gebracht voor een reguliere oppasdag. Maar voor de zekerheid ook haar logeertas meegegeven, je weet maar nooit met deze termijn. Ik had mijn handen vrij om op te ruimen, de badkamer te poetsen en uiteindelijk zelfs nog een middagdutje te doen. Uit mijn middagslaapje werd ik wakker met toch echt wel behoorlijke en frequente krampen. Tegen een uur of vier heb ik toen de timer er eens bij gepakt. Daaruit kon ik concluderen dat dit best weleens serieus kon zijn, zo om de vijf minuten. Vervolgens heb ik mijn moeder gebeld en mijn schoonmoeder geappt of mijn oudste dochter misschien kon blijven eten als dat nodig was. En daarna de verloskundige gebeld om haar op de hoogte te stellen.

Het bleek dat de verloskundige mijn dossier niet had gelezen

En waar het op de avond van mijn eerste bevalling super rustig was, was het nu heel erg druk. Mijn eigen verloskundige had spreekuur en er kwam iemand van een ander team die ik niet kende. Ik denk dat zij in alle drukte ook niet mijn dossier had gelezen. Zij kon mij wel vertellen dat het ziekenhuis een opnamestop had op dat moment. Wel had ze even mijn ontsluiting gemeten. Maar zeg zelf, als iemand met twee vingers in je doos over je oudste dochter staat te beppen sluit de hele boel zich magisch weer af. Haar voorstel was dat mijn eigen verloskundige na haar dienst rond 7 uur wel even zou komen kijken. En anders moest ik maar bellen als de weeën iedere 5 minuten kwamen (maar dat was toch al zo toen ik de eerste keer belde?). 

Het ging totaal niet zoals in mijn bevalplan

Haar reactie was exact wat ik als angst had uitgesproken tijdens het maken van het bevalplan: een verloskundige die toestemming moest geven om naar het ziekenhuis te gaan, maar dit niet tijdig genoeg zou toestemmen. Op dat moment, vol in de weeën, had ik geen weerstand om er tegenin te gaan. Juist daarom zet je zoiets dus ook op papier, toch? Maar er ging bij mij meteen een knop om: ik zal misschien wel thuis bevallen, maar dat is ook ok. Ten minste dat hoop ik dan maar…

Lees HIER verder.

NORA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.