Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Nora kreeg een inval verloskundige tijdens haar bevalling: “Ze kende mijn dossier totaal niet”
De weeën kwamen al om de 2,5 minuut
We hebben nog even iets lichts gegeten, en met onze oudste dochter gebeld om te zeggen dat ze bij oma zou slapen. Daarna ging ik lekker thuis onder de douche staan, want tijdens mijn eerste bevalling in het ziekenhuis was de douche koud. Daar kwamen de weeën wel erg frequent en ik vroeg mijn vriend of hij even wilde komen timen. Ik had nu immers harde cijfers nodig om de verloskundige te overtuigen wilden we nog naar het ziekenhuis kunnen. Wat bleek: weeën om de 2,5 minuut en ze hielden bijna een minuut aan. Dus toch maar weer gebeld en een kwartiertje later kwam ze binnen.
Mijn gevoel zei dat het geen goed plan was
De ontsluiting zat inmiddels op een ruime vijf centimeter en de vliezen stonden nog. Ze had gebeld met het ziekenhuis en ze zouden plaats maken, dus we konden in de auto. Ja en wat doe je dan als de weeën al zo snel komen? Toen ben ik toch maar naar beneden gelopen om in de auto te stappen, want dat was toch altijd het plan geweest? Mijn gevoel dat het geen goed idee was, kon ik op dat moment niet goed meer communiceren. Dus ik de trap af naar beneden, naar mijn vriend roepend dat ook mijn huissleutels mee moesten, vervolgens naar mijn vriend roepend dat ik de deur niet af kon sluiten, omdat hij mijn sleutels had.
Ik roep: “Ik moet poepen”
Ik deed de autodeur open en ik weet nog dat ik dacht: “Dit wordt een verschrikkelijke rit, zo’n rit als dat ik de vorige keer blij was dat ik die niet had gehad.” En op het moment dat ik wil gaan zitten, krijg ik een enorme perswee waardoor ik meteen weer uit de auto spring om deze tegen de gevel weg te puffen. Alles in mij zei dat ik weer terug moet naar binnen. Maar hoe ik dat al puffend moest communiceren was nog een dingetje, en ik had natuurlijk zelf geen meer sleutel om de deur open te maken. Dus ik riep tegen mijn vriend, en ik schaam me daar nog steeds kapot voor: “Ik moet nu poepen!” Niet charmant, wel effectief, want hij maakte de deur open en ik kon naar binnen, ons piepkleine halletje in met daarachter de deur naar het toilet waar ik dan ook maar in weg kroop.
Mijn vriend haalde de verloskundige terug
Mijn vriend keek mij wat onbegrepen aan. Ik riep: “Haal haar terug!” De verloskundige zat aan de overkant in haar auto te wachten om achter ons aan te rijden. En ik vulde nog even aan: “Ik weet niet of ik nu nog naar het ziekenhuis wil”. Dus de verloskundige kwam binnen met mijn vriend en ik hoorde hem zeggen: “Ze moet poepen”. En heel eerlijk, ik dacht dat ik vanaf dat moment veilig zou zijn. Dat iedere verloskundige weet dat dat op persdrang kan duiden. En dat ik vanaf dat moment de support zou krijgen die ik nodig had, namelijk: niet meer weg en thuis de baby geboren laten worden.
Ik riep dat de baby al kwam
Maar wat zei ze: “Puf hem even weg, het kan zijn dat er wat mee komt. Dan dan stappen we weer in de auto.” Half opstaand van het toilet voelde ik met mijn hand daar beneden. De hele boel stond wagenwijd open, en ik voelde met mijn hand het hoofd van de baby al. Dus ik zei: “Er komt nu een baby!” En de volgende tel werd met een perswee mijn complete dochter geboren. Vruchtwater overal. Ik ving haar zelf gelukkig op. Ze begon meteen te huilen. En zittend op het toilet vroeg ik vervolgens dan maar of iemand mijn zonnebril af kon zetten zodat ik haar beter kon zien.
De postbezorger belde aan, niet wetende wat er allemaal speelde
En nu de grootste grap: daar waren we in onze mini-hal. Ik op het toilet met de pasgeboren baby, knielend daarvoor in de open deur de verloskundige en daarachter, net achter de voordeur de vader. En op dat moment werd er aangebeld: de postbezorger met een pakketje: luiers maatje 1. Precies op tijd. Ik geloof niet dat de beste man heeft beseft wat zich daar achter de voordeur afspeelde. Maar hij was vast blij dat mijn vriend al klaarstond achter de deur om het pakket aan te nemen, zodat hij keurig binnen 15 seconden weer weg kon rijden.
Er werd een matras voor mij klaar gemaakt
Maar daar zat ik dus met mijn baby op de wc. En gelukkig was het 30+ graden, want doeken om haar warm te houden of haar lekker tegen mij aan drukken huid op huid zat er nog even niet in. De verloskundige en mijn vriend waren ineens verdwenen om te zorgen dat er beneden in de kamer een bed werd geïmproviseerd waar we even konden liggen. En dat was het dan. Mijn bevalling, krap 2,5 uur van kop tot staart. Snel genoeg om liggend op het matras in de woonkamer mijn oudste dochter nog voor haar bedtijd kennis te laten maken met haar zusje.
Mentaal is het veel te snel gegaan
Ik tel alle zegeningen dat het goed is gegaan voor zowel mij als mijn dochter. Maar de snelheid heeft ook wel voor wat verwarring gezorgd in mijn hoofd. De magie van de eerste bevalling was er totaal niet. Daarvoor ging het ten eerste te snel. En ten tweede was ik dus zo bezig met de praktische zaken dat ik helemaal geen tijd had om te focussen en te voelen hoe mijn lichaam dit kunstje weer vertoonde. Het raakt mij wel dat ik op het moment van geboorte bezig moest zijn met anderen te overtuigen dat ik in ieder geval binnenshuis mocht blijven, in plaats van mijn dochter op de stoep geboren laten worden. En daardoor heb ik ook mentaal het moment van geboorte gemist. Ondanks de voorbesprekingen had de inval verloskundige dit niet goed ingeschat. En een toilet is wel lekker makkelijk poetsen, maar een erg charmante of relaxte plek is het natuurlijk niet. Ik denk ook niet dat ik mijn dochter ga vertellen dat ze bijna in de wc lag.
Dus waar ik mijn eerste bevalling beschreef als ‘magisch’, houd ik het bij deze maar bij ‘goed verhaal, lekker kort’. En ik heb er een wolk van een baby aan overgehouden.
NORA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
