Heb je de vorige delen nog niet gelezen? Klik HIER, HIER en HIER voor de vorige delen.
Mijn kindje zag erg geel
Nilou was drie dagen oud. We hadden een afspraak staan in het ziekenhuis voor een controle. Hij was 200 gram vermagerd, wat normaal was, dus ik hoefde mij geen zorgen te maken. De borstvoeding ging goed, maar hij zag wel wat geel. Ik zei: “Geel? Nilou is gewoon licht getint, omdat zijn papa Egyptisch is.” Maar stiekem wist ik ook wel dat hij geel was, dit kon je goed zien aan zijn oogjes. We moesten zijn bloed laten afnemen en daarna mochten we naar huis. Een stomme zet van de dokter om ons naar huis te laten gaan. Hier heeft zich later voor geëxcuseerd. We snelden naar huis, want de vroedvrouw zou langskomen. Zij moest de hielprik doen. Laten we bondig zeggen dat dit hels was. Nilou heeft mijn aders, dus zodra ze wilde prikken, was het adertje weer weg. Zonder overdrijven was ze wel 30 minuten bezig om het voor elkaar te krijgen. Alles bleek goed met de baby en ze vertrok weer. Hierna gaf ik Nilou de borst. Ik voelde me niet lekker worden en voor ik het wist werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon niets meer zien. Mijn mama nam Nilou over en dwong mij om wat te slapen. Ik had die dag enorm veel last van mijn kraamtranen. Dus ik startte weer met huilen. Ik wilde mijn kind niet alleen laten, dus legde mijn moeder hem bij mij in bed. Ik voelde ook veel druk in mijn borsten. Mijn mama besloot om snel een borstkolf te gaan halen, zodat ik de druk er kon afhalen.
Het moment dat ik wilde kolven, werd ik gebeld door het ziekenhuis
“Dag mevrouw, u moet zo snel mogelijk terug komen naar het ziekenhuis, want Nilou zijn waarden zijn te hoog. Hij moet onder de lamp.” Ik huilde hysterisch. Ik hoorde de dokter nog zeggen: “Niet huilen! Kom maar gewoon hierheen en dan komt alles goed.” “Ok ik kom zo meteen, ik zal hem nog eerst borstvoeding geven”, antwoordde ik. “Goed, maar laat het niet te lang duren. Je moet echt hierheen komen met hem.” Als antwoord startte ik met huilen. Na dit gesprek legde ik Nilou aan de borst, maar natuurlijk was ik overstresst. Hij wilde niet drinken, dus besloten we naar het ziekenhuis te rijden. De dokter gaf ons daar een brief voor opname en verwees ons door naar de kinderafdeling. Eén van de vroedvrouwen had zo’n compassie met mij dat ze besloot om nog snel te kijken hoe het ging met de voeding en mijn borsten. Ze hielp me, want ja mijn borsten stonden op ontploffen. Nilou kon er niet uit drinken, want er zat een enorme druk op. Met de pomp kolfde ik wat af en hierna dronk Nilou meteen uit mijn borsten. Daarna werd hij onder de lamp gelegd.
Ik was kapot, helemaal op
Ik kreeg een bedbank. Dit was geen pretje: net bevallen, helemaal opengeknipt daar beneden en dan zo’n harde bank. Na twee uurtjes wilde ik Nilou weer aan mijn borst leggen, maar weer lukte dit niet. Dus weer pompen, maar er kwam helemaal niets uit. Ik piepte de verpleegkundige op. Zij zei: “Geen zorgen, je hebt altijd melk!” Ondertussen lag Nilou al twee uur te huilen. Ik was kapot en stond op instorten. Die nacht heb ik niet geslapen. Ook Nilou heeft niet geslapen of gedronken. Er kwam geen melk uit mijn borsten. Die ochtend vroeg de verpleegkundige of ik Nilou wilde wassen. Ik vroeg haar om het te doen, want ik kon niet meer. Ze vroeg wat het probleem was. Ik antwoordde dat ik geen melk kon produceren en dat ik heel erg ongerust was. Ze maakte meteen een flesje voor Nilou, zodat ik wat kon rusten. In nog geen 10 minuten was de fles leeg. Dus besloot ik met de verpleegster dat ik zou afwisselen met de fles en de borst. Ik kreeg telkens meer melk uit mijn borsten, maar ik was een wrak. Ik was opgezwollen van al het vocht, echt, ik zag er niet uit. Na twee dagen mocht ik naar huis met Nilou. Alles ging goed met hem. Door de lamp waren zijn waardes normaal.
Ik ging echter achteruit
Ik had zoveel pijn over mijn hele lichaam. Alles was zwaar en overal had ik tintelingen. De volgende dag ging ik naar de dokter, want mijn borsten waren hard en heel erg warm. Ik had plotseling overal rode vlekken tot onder mijn oksel. Ik had een enorme borstontsteking. Mijn melk was momenteel ook niet voedend, dus werd er besloten om de borstvoeding stop te zetten. Na een jaar heb ik het er nog steeds heel moeilijk mee dat ik daarin heb gefaald. Ik keek er zo naar uit om mijn kind te kunnen voeden.
Y. werd plotseling doodziek
De dag dat Nilou geboren werd vertelde Y. dat hij zijn been had gebroken, doordat hij van het dak was gevallen. Het was een lelijke breuk, maar verder werd er niets bijzonders mee gedaan. Een maand later stuurde Y. dat hij opgenomen was en een spoedoperatie moest ondergaan. Ik schrok me dood en wilde zo snel mogelijk weten wat er aan de hand was. Maar ik kreeg geen antwoord tot na de operatie, toen kreeg ik te horen dat hij nierstenen had en dat deze dringend verwijderd moesten worden. Ik dacht: “Zo erg is dit toch niet?” Maar kort daarna stuurde Y. dat hij opgenomen was, omdat hij al een paar dagen bloed moest overgeven en dat hij veel last had van zijn longen. Er werden foto’s gemaakt en meer dan de helft van zijn long was weg. Hoe dit kon? Geen idee. Ik wist wel meteen dat dit ernstig was en Y. wist dit ook. Hij was steeds minder online en het contact werd heel moeilijk. Er kwam geen reactie meer op foto’s die ik stuurde van Nilou. Hierna kwam er een spraakbericht binnen van mijn man. Hij vertelde dat hij drie operaties heeft gehad aan zijn rechterlong en één aan zijn linkerlong en dat hij de volgende dag opnieuw geopereerd zou worden aan zijn borstkast. Hij schreef vooral hoeveel hij van ons hield en dat ik goed voor mezelf en Nilou moest zorgen.
Ik had een naar voorgevoel
Ik had afgesproken met mijn tante, want mijn neefje was jarig. Ik vertelde haar dat Y. ziek was en toonde de foto’s van zijn longen. Meteen zei ze: “Dit is niet goed.” Ik had een naar voorgevoel. De hele dag bleef Y. offline. Die avond legde ik Nilou in bed en besloot om op zijn Facebook profiel te gaan. Ik logde in op zijn profiel en meteen kwamen er 100 meldingen binnen in het Arabisch. Mijn hart begon heel hevig te kloppen en het zweet brak mij uit. Ik besloot meteen alles te vertalen. En daar stond het: ‘Y. was deze ochtend om 10 uur gestorven’. Ik stortte in en ik huilde de hele nacht. Ik belde mijn beste vriendin op, haalde Nilou uit bed en knuffelde uren met hem. Ik was de volgende dag een zombie, maar ik moest opstaan voor Nilou en de feiten onder ogen zien. Ik vertelde het mijn familie en iedereen was lief. Het eerste wat ik dacht was: “Hoe leg ik dit ooit uit aan Nilou? Hoe zeg ik later dat zijn papa is gestorven op een leeftijd van 23 jaar?” Nilou was maar twee maanden en heeft zijn papa nooit gekend. Ik haatte mezelf.
Ik heb nooit afscheid van Youssef kunnen nemen
Nu is Youssef 10 maanden geleden gestorven. Ik denk elke dag aan hem. Ik huil ook vaak. Ik kan alles moeilijk plaatsten, want ik heb nooit afscheid van hem kunnen nemen. Alles was zo plotseling en van ver weg. Ik moet doorgaan met mijn leven voor ons zoontje. Het is hard. Als mensen vragen of ik nog samen ben met de vader, dan ben ik daar altijd eerlijk over en vertel ik dat hij gestorven is. Mensen schrikken altijd en bieden dan hun excuses aan. Dat hoeft niet, het is gewoon de realiteit. Meer wil ik er bij andere mensen niet over kwijt, want ik ben daar niet klaar voor. Hier alles neerschrijven was al heel lastig en heeft een lange tijd gekost. Nu voelt het wel definitief dat hij er niet meer is. Op 1 september 2019 liet ik samen met mijn zoontje een witte ballon op met een tekstje voor Youssef Ik zal hem nooit vergeten!
Ik en zelfs de artsen vragen zich af hoe dit kon gebeuren
Jullie hebben vast een aantal vragen, zoals hoe een long van Youssef ineens weg kon zijn. Ik heb werkelijk geen idee. Hij wist het zelf ook niet, want zelfs de dokters stonden voor een compleet raadsel. In eerste instantie dachten ze dat het vocht was, maar na meerdere operaties bleek er helemaal geen vocht te zitten! Ik vraag mezelf nog steeds af hoe dit kon gebeuren! En hadden ze hem hier in België wel kunnen helpen? Het zal een raadsel blijven helaas!
Waarom Youssef en ik niet belden
En misschien hebben jullie de vraag waarom we niet belden. Youssef wilde waarschijnlijk niet dat ik merkte hoe erg het was. Hij stuurde een filmpje dat hij in het ziekenhuis lag, maar toonde ook daar niet zijn gezicht. Daarom stuurde hij berichtjes en dat respecteerde ik. Na een tijdje bleven de berichten uit, omdat hij ziek was. Zo kon hij plots ook niet meer in het Engels typen. Een paar dagen voor zijn dood stuurde hij nog een spraakbericht en daar hoor je heel duidelijk dat hij het enorm lastig had. Praten ging heel traag en je hoorde hem duidelijk naar adem happen na elk woordje. Ik verschoot er heel erg van. En aan de ene kant ben ik blij dat ik Youssef nooit meer gezien heb voor zijn dood, want dan had ik misschien dit beeld voor altijd blijven zien en natuurlijk wil ik alleen aan de goede momenten denken. Als ik nu denk aan hem, zie ik zijn lieve lach en zijn knappe kop! Aan de andere kant vind ik het heel erg dat ik hem niet gezien heb, want ik heb nooit afscheid kunnen nemen. En hij heeft ook nooit zijn zoontje gezien, behalve op een foto.
Waarom ik niet na zijn dood naar Egypte ben gegaan
Daar zijn heel veel redenen voor. De grootste reden is dat ik geen geld had om naar daar te vliegen. Voor ik naar Egypte ging en ons verhaal begon, ging ik gewoon nog naar school en deed ik vakantiewerk. Toen ging ik naar hem toe met dat geld. Toen ik terug van Egypte kwam, mocht ik meteen weer aan het werk, maar ik bleek zwanger en ik mocht daar niet zwanger werken. Dus ik moest wachten tot ik bevallen was. Mijn hele zwangerschap heb ik niet gewerkt en heb ik nergens een uitkering gekregen, omdat ik nog nooit gewerkt had, nog geen jaar van school was en omdat ik nog bij mijn ouders woonde. Mijn mama kocht bijna alles voor mijn kindje. Op 3 september zou ik starten met vast werk en zou ik eindelijk mijn eigen geld gaan verdienen! Maar Youssef stierf eerder: op 1 september. Ook na zijn dood kon ik daar niet heen om hem te zien, want hij was al na 6 uur begraven. De eerste vlucht die kon nemen was dinsdag 4 september. Youssef is moslim en dat betekent dat hij binnen 24 uur begraven moet zijn. Zijn broer en schoonbroer hebben hem gewassen en ingepakt, want alleen mannen mogen dit bij mannen doen en omgekeerd alleen vrouwen bij vrouwen. Ik wist zelf niet dat Youssef dood was. Ik kwam het te weten ‘s avond heel laat via zijn Facebook. Toen was hij al begraven. Ik stuurde meteen berichten naar zijn familie en vroeg of ze bloemen konden neerleggen van mij en dat deden ze. Daarbij kwam dat ik het eng vond om met een baby van nog maar net twee maanden naar zo ver land te vliegen waar de hygiëne niet optimaal is en waar je ook niet zomaar even melk kan vinden. Ik was ook gewoon bang dat zijn familie mij niet meer zou laten gaan en Nilou en mij zouden houden in Egypte. Waar ze woonden was drie uur rijden vanaf de luchthaven, dus ik zat daar dan echt vast… En dan kom je ook meteen op de derde reden: Youssef was de enige die kon rijden met de auto. Zoals ik al zei is het drie uur rijden van de luchthaven tot waar hij woont. Dus ik zou zelf iets moeten regelen om daar te komen, wat dus heel gevaarlijk is in Egypte. Niet alle mannen hebben goede bedoelingen. Ik ben een Europees jong meisje. Dat zien ze niet zoveel in die streek. Youssef was daar ook heel streng in. Hij was zo bang dat mij iets zou overkomen. Youssef regelde alles voor mij in Egypte en stond altijd aan mijn zijde. Niemand in zijn familie sprak Engels, ik kon me daar niet verstaanbaar maken, hij vertaalde alles voor mij. Hoe graag ik ook naar Egypte had gewild, het was gewoon veel te gevaarlijk zonder Youssef naast mij…
KYARA
Heel veel sterkte gewenst voor jou en Milou