Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het was duidelijk: we wilden een kindje van ons samen
Dat allesoverheersende gevoel om moeder te willen worden, dat was er opeens. Ik kon aan niks anders meer denken. Mijn man heeft een dochter uit een eerdere relatie en voor hem hoefde een tweede kind niet per se. Na een voor mij spannend gesprek waren we erover uit; we gingen ervoor.
Met 23 weken kreeg ik helaas vreselijke pijn
Ik was vrij snel zwanger, we waren echt ontzettend blij dat het ons gegeven was om überhaupt zwanger te mogen worden. De eerste maanden verliepen goed, totdat ik met 23 weken verschrikkelijk veel pijn rond mijn ribben kreeg. Ik kwam hierdoor al snel thuis te zitten. Wat een domper zeg, ik zou het wel even uitzitten tot 36 weken dacht ik. Maar dat liep totaal anders. In de weken thuis heb ik echt op en top genoten van het zwanger zijn. We zaten middenin de corona tijd maar dat mocht de pret niet drukken. Die schopjes en gezellige bewegingen, ik vond het fantastisch.
Ons zoontje werd thuis geboren
Na een zwangerschap van 39.4 weken begonnen ’s ochtends vroeg op 4 maart 2021 de weeën. Samen met de verloskundige hadden we mijn wens om thuis te bevallen al besproken en zo geschiedde. Over de dag werden de weeën steeds heviger en rond 10 uur ’s avonds ben ik in bad gestapt. Gewoon in ons eigen bad, dit gaf echt verlichting en ik kon tussen de heftige weeën door goed ontspannen. Na een tijdje ben ik toch overgegaan naar ons bed waar uiteindelijk mijn vliezen braken. Ik mocht verhuizen naar de baarkruk waar na 92 minuten persen onze zoon geboren werd in de ochtend van 5 maart 2021.
Hij had een moeilijke start en 112 werd gebeld
Ik zag meteen dat het niet goed was met ons kleine mannetje. Hij zat onder het meconium en kon maar niet op adem komen. Na een kort huiltje werd het opeens doodstil en ontstond er totale paniek. De verloskundige pakte hem van mij over en stelde vast dat er geen ademhaling was. Ze begon direct met mond op mond beademing en reanimatie. Even leek het erop dat hij het zelf op zou pakken maar omdat de Apgar score laag bleef is na 10 min toch 112 gebeld en werd een mobiel medisch team ingevlogen. Mijn man was naar buiten gerend om de hulpdiensten op te wachten en ondertussen stroomde onze slaapkamer vol met politie collega’s van mijn man die allemaal de noodoproep gehoord hadden.
Ik bloedde nog hevig
Ik zat nog steeds op de baarkruk, hevig bloedend, totaal verdoofd en uitgeschakeld, ik voelde niks meer. Er ging letterlijk een knopje om in mijn hoofd waardoor ik compleet gevoelloos was. Ik kan niet beschrijven hoe verschrikkelijk dit voelde. Ik heb me hier lange tijd schuldig over gevoeld en nog steeds krijg ik er de rillingen van.
Ze vergaten mij compleet
Een van onze beste vrienden/collega van mijn man zag op een gegeven moment dat het ook met mij niet goed ging. Er lag al een enorme plas bloed op de grond, eerder had niemand dit opgemerkt. Op dat moment kon het mij allemaal niks schelen, als ons kindje het maar zou redden. Later is dit wel een ding geweest. Ik werd even compleet vergeten terwijl ik meerdere keren had aangegeven bij zowel de verloskundige als de kraamverzorgster die ook aanwezig was dat ik me echt niet goed voelde. Ik raakte buiten bewustzijn en ik herinner me dat ik opeens op ons bed lag.
Het bleef maar stromen
Inmiddels was er een tweede ambulance voor mij. Ik werd ik snel nagekeken waarna een infuus geprikt werd en mijn buik gemasseerd in de hoop dat de placenta alsnog uit zichzelf zou komen. Maar het bloed bleef maar stromen en de placenta gaf niet mee, hij zat muurvast. Naast mij lag ons kleine mannetje te vechten voor zijn leven. Ongelooflijk hoe je leven opeens op zijn kop kan staan. “Daar gaat hij”, dacht ik nog. Ik voelde mij compleet machteloos en lamgeslagen door angst.
Ik ging er vanuit dat we ons zoontje kwijt waren geraakt
Waar ik me heel lang schuldig over heb gevoeld is dat ik gevoelsmatig al afscheid genomen had van ons ieniemienie baby’tje. Het prachtige kindje wat ik 9 maanden gedragen had en waar ik al die tijd zo goed voor gezorgd had ging het hoogstwaarschijnlijk niet halen, want daar leek het echt op. Gelukkig lagen we naast elkaar op ons bed en kon ik bij zijn handje, die heb ik zolang mogelijk vast gehouden. Nadat hij enigszins ‘stabiel’ leek is ons mannetje met gillende sirenes over gebracht naar het ziekenhuis met ons erachteraan in de tweede ambulance.
Het ging zo slecht met ons zoontje dat hij in het ziekenhuis in slaap was gebracht
In het ziekenhuis leek het er even op dat hij het zelf weer zou oppakken, maar hij is toen nogmaals gereanimeerd. Zijn lichaampje trok het allemaal niet en hij is daarna in slaap gebracht. Hij ontwikkelde ook een soort stuipje en dit was geen goed teken, daarop werd besloten dat hij overgebracht moest worden naar het UMC Groningen. Er is speciaal uit Groningen een kinderarts gekomen om, mocht het nodig zijn tijdens de ambulance rit, in te kunnen grijpen. Ondertussen lag ik op de OK voor het verwijderen van de placenta. Op papier staat dat ik 2.7 liter bloed verloren ben, dit is exclusief de grote plas bloed van thuis. Mijn HB was gevaarlijk laag en een bloedtransfusie volgde.
Eindelijk konden we hem zien
Uiteindelijk werd ook ik overgebracht naar het UMCG en mochten we na een eindeloos aantal uren wachten eindelijk naar ons kindje. Daar lag hij dan; onze prachtige zoon, doodziek en vechtend voor zijn leven, gezwollen door al het vocht, overal draadjes en bliepjes en in een koelpakje. Wat was er met hem aan de hand?
We bleven met veel vragen achter
De diagnose was asfyxie (zuurstoftekort) met als gevolg hiervan pulmonale persisterende hypertensie, hiervoor heeft hij een tijdje aan de tril beademing gelegen. Dit was naar om te zien maar heel erg nodig. Even leek het erop dat hij overgebracht moest worden naar het Radboud in Nijmegen voor een ECMO behandeling (hart-long machine) omdat hij het zo zwaar had. Gelukkig was dit uiteindelijk niet nodig. Wel kwamen er steeds meer vragen; hoe komt hij hieruit en komt hij er überhaupt wel weer uit of is de schade in zijn hersenen al te groot?
Lees HIER verder.
JESSICA
Insta: jessicahdb88
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
