Karen: “Mijn lichaam hield me voor de gek, ik was helemaal niet zwanger”

Met kerst 2018 zitten we in de auto

We rijden vanaf Texel naar huis. We vieren Kerst met onze families. Voor het eerst met onze dochter erbij. Ergens weten we dat we niet voor altijd een gezin van drie willen blijven. We hebben er een gesprek over, maar ik ben bang. In mijn vorige blog heb je kunnen lezen hoe ziek ik ben geweest van de zwangerschap. De angst overheerst. “Wat als ik weer zo ziek ben? Wat als ik weer niet kan werken?”, denk ik. Mijn man is een stuk nuchterder. “Je werk? Tja, je kan je hele leven nog werken”, denkt hij. We weten nu wat het betekent als ik zo ziek ben, dus we moeten het goed gaan regelen voor onze dochter, als ik niet voor haar kan zorgen. Dit spreken we af.

En die avond stopte ik met de pil….

Niet veel later voelde ik aan mijn hele lijf dat het raak was. Ik zei dit tegen mijn man Frank. Hij geloofde mij niet, maar zei: “Jij zal het wel voelen, dus doe maar voor de zekerheid een test”. De vorige keer was het een hoop gedoe met streepjes die de één wel zag en de ander niet, dus nu kocht ik meteen een Clear Blue. Ik deed die middag de test, en het was raak. We waren blij. Ik was (nog) niet misselijk. “Zou het ons gegeven zijn om zorgeloos te genieten van deze zwangerschap?”, vroeg ik me af.

Ik deed, net als de eerste zwangerschap, mee aan Moeders voor Moeders

Van dichtbij heb ik meegemaakt dat niet iedereen zo makkelijk zwanger raakt. De eerste zwangerschap vond ik dit heel zwaar door de geur van de flessen in combinatie met mijn misselijkheid. Maar nu ik niet misselijk was, ging dit een stuk beter. Ik belde al snel de verloskundige en we mochten langskomen voor een vroege echo. Dit hadden we bij de vorige zwangerschap niet gehad. We waren dan ook blij verrast.

Ik was niet misselijk en dat baarde me zorgen

Met ruim 6 weken gingen we op pad. Ik was nog steeds niet misselijk, ergens in mijn achterhoofd baarde me dat zorgen. “Zou het dan wel goed zijn?”, dacht ik. Ik heb dat ook uitgesproken naar Frank, maar hij hield mij met beide benen op de grond. “Laten we nou eerst maar eens kijken!” Hij had gelijk, eerst zien en dan weer verder. Niet op de zaken vooruit lopen, genieten van een zwangerschap zonder misselijk te zijn. Het was een goede echo. We zagen een mooi kloppend hartje. En ook de verloskundige zei: “Geniet van het feit dat je je zo goed voelt.” Vanaf dat moment heb ik dat ook gedaan. De dag erna had ik met mijn directrice afgesproken om het de collega’s te vertellen tijdens de vergadering in de middag. Ik keek er al naar uit. Niemand had nog iets door, omdat ik niet misselijk was. Slechts een aantal mensen van dichtbij wisten dat ik weer zwanger was.

Een missed abortion

Een aantal weken later stond de termijnecho. We hadden er zin in. Ik was al aan het rekenen geweest en ik kwam uit op 2 november. Ik was benieuwd of hun datum in de buurt zou zitten. De verloskundige stelde voor om eerst de echo te maken en daarna te kletsen. “Goed idee”, zei ik, dat is toch waarvoor we komen. De verloskundige bleef stil. Ze zag geen kloppend hartje. Ze vroeg of ik het erg vond om een inwendige echo te maken. Ik vond dat geen probleem. “Het hartje moet er toch wel zijn”, dacht ik. Ook bij die echo was er geen kloppend hartje te vinden. De baby was ongeveer met 9 weken gestopt met groeien, dus waarschijnlijk was het hartje al bijna twee weken gestopt met kloppen. Een ‘missed abortion’. Mijn lichaam had niet door dat het niet goed was. Ik vroeg hoe dat kon. “Tja, dat is de natuur”, zei ze. We kregen een hoop informatie. Ik sloeg het niet meer op. Ik kon alleen nog maar huilen. In mijn hoofd was de misselijkheid een feit: “Het klopt dus niet als ik niet misselijk ben”.

Iedereen was geschokt

In de auto hebben we dierbaren gebeld, en ik heb me ziek gemeld op mijn werk. Iedereen reageerde geschokt. Ik was voor mijn gevoel nog steeds zwanger. Het was zo gek. Ik vertrouwde mijn lichaam niet meer. De volgende dag belde de verloskundige. Ik was bang dat ik het kindje ineens zou verliezen. Ze gaf aan dat ik het niet zomaar bij de boodschappen zou verliezen. “Het gaat gepaard met buikpijn. Je gaat het merken”, zei de verloskundige. We hadden afgesproken dat we zouden afwachten. Nu ik het wist, zou mijn lichaam misschien wel reageren. Ik belde ook Moeders voor Moeders op. Wat hadden ze begrip. Ik heb zelfs nog een klein cadeautje als troost opgestuurd gekregen.

Ik kreeg een beetje hoop

Die middag ging ik toch naar mijn werk, naar die vergadering. Ik vertelde dat ik zwanger was, en dat het hartje niet meer klopte. Mijn collega’s zag ik iedere dag, ik wilde het toch delen. Daarna reed ik naar huis. Een week ging voorbij. Maar er gebeurde niets. In mijn hoofd werd ik langzaam gek. Ik bleef me zwanger voelen, maar het klopte niet. Ik belde de verloskundige. Zij regelde een verwijzing naar de gynaecoloog. Daar konden we de volgende dag al terecht. Zo fijn dat er extra plekjes waren voor dit soort gevallen. Er werd weer een echo gemaakt. Ik had toch weer hoop. Helaas, het was dezelfde uitkomst. Ik kreeg medicatie. Ik moest dat vaginaal inbrengen en dan zou de bevalling op gang komen.

Mijn baarmoeder wilde niet leeg

Die middag ben ik op bed gaan liggen en heb ik de eerste dosis genomen. Ik kreeg wat krampen. Later in de avond meer, en ik verloor ook best wel wat bloedstolsels. “Is dit het?”, vroeg ik me af. De volgende ochtend belde ik de poli. In overleg mocht ik de tweede dosis medicatie nemen. Deze had ik al meegekregen. De extra medicatie deed eigenlijk ook heel weinig. Een dag later belde ik weer de verloskundige. “Wat moet ik nu?”, vroeg ik. Ik mocht langskomen voor een echo, dan zouden ze kijken of die bloedstolsels ook het vruchtje waren. De verloskundige kon op de echo zien dat mijn baarmoeder duidelijk bezig was, maar ook dat het nog niet leeg was.

Een curettage

Een week later had ik weer een afspraak bij de gynaecoloog. Ik kon kiezen of ik nog een keer medicatie of een curettage wilde. Inmiddels naderde de verjaardag van onze eerste dochter. Ik wilde niet dat die twee dingen met elkaar te maken hadden. Dus ik koos voor een curettage. Dit kon namelijk al de volgende dag en dan was het eindelijk afgesloten. Ik was nog nooit geopereerd, nog nooit onder narcose geweest, en nu moest ik dit allebei, omdat mijn zwangerschap niet vanzelf stopte. Vreselijk dubbel. De curettage zelf was snel voorbij, ik was al gauw weer terug. Ik vond het vreselijk verdrietig, maar ik was ook opgelucht dat het echt voorbij was. Als ik naar de wc was gegaan, mocht ik naar huis. En toen kreeg ik zo’n pijn. Ik kon niet meer lopen. Ik kreeg extra medicatie en na een half uurtje probeerde ik het nog een keer. Ook toen had ik zoveel pijn dat ik amper vooruit kwam. Maar ik wilde perse naar huis. Ik mocht nog niet gaan van de verpleging. Er werd een ander ziekenhuis gebeld, want de gynaecologen waren hier al weg. Ik werd overgedragen aan de avonddienst en ik kreeg nóg een keer pijnstillers. Een uur later ging het nog steeds niet goed. Na nog een telefonisch overleg, ben ik met de ambulance naar het andere ziekenhuis gebracht. Ze wilde met een echo kijken of het wel goed zat.

Midden in de nacht kwamen we daar aan

Ik was moe, letterlijk leeg. Via de echo werd niets gevonden. De meest logische verklaring was een spierverrekking tijdens de curettage. Met veel pijnstillers ben ik met mijn man naar huis gegaan. Dat weekend ging het wat beter. We hebben de eerste verjaardag van onze dochter kunnen vieren met een heel dubbel gevoel en een hoop gemis. In de tuin hebben we een steen neergelegd. Gewoon omdat we het niet willen vergeten. Ook heb ik een koffertje met daarin de zwangerschapstest van Moeders voor Moeders, de gekregen spulletjes en kaartjes. Hoe klein het ook was, ik heb het gedragen en het was welkom in ons gezin. Altijd zal ik herinneren dat ik ook dít kindje heb gedragen. En ik draag het letterlijk iedere dag, doordat ik aan mijn ketting een klein diamantje heb met de datum van de curettage. Voor altijd een deel van ons. Een vriendin van mij stuurde me een kaartje met daarin deze prachtige tekst: ‘Een zeepbel vol met glans, spat ineens uit elkaar’.

^{Lees hieronder mijn andere verhaal}

Alles zat potdicht van onderen, ik had vaginisme, maar tegelijkertijd een kinderwens

KAREN