Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Deel 1: Mijn moeder belt mij in paniek: “Lilya haar oogjes draaien weg en ze reageert niet meer”
Deel 3: De verpleging zei dat ik me geen zorgen moest maken, maar ergens wist ik dat het totaal niet goed ging met Lilya (2)
Deel 4: Emily: “Ik huilde het uit, want ik voelde aan alles dat ik mijn dochter Lilya (2) ging verliezen”
Ik was mentaal totaal niet klaar voor deze baby
Stilletjes aan kwam ik dichter naar het einde van mijn zwangerschap. Ik wist vrijwel zeker dat ik mijn termijn niet ging uitlopen. Lilya was namelijk ook op 37 weken geboren plus de stress en verdriet waarin we zaten deed ook niet goed. Ik had veel last van harde buiken en voelde aan alles dat mijn lichaam zich aan het klaar maken was voor de bevalling. Alleen, ik was mentaal niet klaar. Ik wilde niet weer mama zijn want hoe kon ik nou net nu mijn kleine meid was begraven voor een nieuw kindje zorgen? Het voelde alsof hij haar zou vervangen maar dat was totaal niet zo. Want dat kan niemand.
En ja hoor mijn vliezen braken
Aan mijn gevoel kon ik niets veranderen, er spookten zoveel gedachten door mijn hoofd. Ik tikte de 37 weken aan. Slapen kon ik amper, ik was maar steeds aan het nadenken en huilen. Plots voelde ik mijn water breken, ik dacht: “Nee, ik heb hier zo geen zin in. Niet nu. Nooit.” We bleven er rustig onder. Ik douchte me nog even maar had al vrijwel meteen weeën. Ik belde het ziekenhuis om te vragen of ik nog even thuis mocht blijven maar aangezien ik al weeën had, leek dat geen goed idee. We waren inmiddels al ongeveer 1 uur verder. Zodoende vertrokken we.
Dit kon geen toeval zijn
De deuren waren nog gesloten dus stond ik daar mijn weeën weg te puffen. We moesten nog redelijk lang wachten voor ik aan de monitor mocht. Eenmaal ik aan de monitor hing was het duidelijk dat ik al veel weeën kort op elkaar had en maakten ze onze kamer klaar voor de bevalling. Toevallig was dit de kamer waar ik van Lilya bevallen was. Ontzettend confronterend, maar we hadden geen andere optie.
Een ruggenprik mocht ik van mezelf niet nemen
Ik nam een bad voor de weeën in op te vangen, wat was dit zalig! Maar na een tijd kreeg ik ook daar de weeën moeilijker weg gepuft. De verloskundige vertelde me dat mijn kindje nog niet helemaal goed was gedraaid waardoor ze me op handen en voeten liet zitten. Dit voelde heel pijnlijk aan en ze vroeg of ik terug op mijn rug kon liggen. Ik was alleen maar bezig in mijn hoofd met: “Geen ruggenprik, ik mag niet kleinzerig zijn, mijn dochter heeft ook zoveel pijn moeten doorstaan.”
Ik moest hard huilen toen Lilya haar broertje werd geboren
De verloskundige vertelde me dat ik 5 cm ontsluiting had. Ik dacht: “Nog maar zo weinig?!” Even later kwam de gynaecoloog langs om te vragen of ik de papieren bij mij had voor de navelstrengpunctie. De verloskundige en gynaecoloog waren net 5 minuten weg toen ik de baby voelde komen. Mijn man belde en snel kwam de verloskundige die inderdaad bevestigde dat ik mocht beginnen met persen. Ze piepte de gynaecoloog op want het ging plots heel snel. De gynaecoloog kwam binnen en na een paar keer persen was daar Y. Op 02/06 werd Lilya grote zus. Ik huilde het uit maar was blij dat de bevalling achter de rug was.
De eerste uren waren heel moeilijk, ik wilde mijn dochter
Ze deden al snel de vruchtwaterpunctie. Mijn man belde mijn mama want die wist nog van niets. Normaal zou dit een moment van vreugde moeten zijn, maar daar was weinig sprake van. De eerste uren waren zo ontzettend moeilijk. Ik huilde, ik wilde dit niet. Ik wilde niet zorgen voor een ander kindje, ik wilde mijn dochter. Ik kon het gewoon niet. Maar als mama zijnde neemt je moedergevoel het over.
Het ziekenhuis kende ons verhaal
Even later mochten we naar de kamer, iedereen was op de hoogte van onze situatie en kende ons verhaal. Daar zijn in het ziekenhuis op de plek waar ik de laatste maanden zoveel met Lilya was, bracht heel veel emoties teweeg. De verloskundige van de dienst kwam zich voorstellen en praten. Ze regelde ook de psycholoog van het ziekenhuis. Even later kwam mijn zus en mama langs. Gelukkig deden ze Y. kleertjes aan en namen ze hem even bij hun zodat ik mij wat kon opfrissen.
Ik kon niet alleen zijn
De volgende dag kwam de psycholoog praten en ook de verpleging kwam heel vaak langs om te kijken of alles in orde was. Mijn kraambezoek mocht ook over de hele dag door komen. Normaal was het vanaf 14.00 uur maar aangezien ze wisten dat ik nu het beste niet alleen wilde zijn, mocht dit per uitzondering. Veel hielp dit niet. De plek van het ziekenhuis bracht zoveel emoties naar boven, het was ook allemaal nog maar net gebeurd. De verpleging kwam langs en wilde vragen of ik vroeger naar huis kon omdat het me pijn deed daar te zijn. Ik vond het geen slecht idee dus de dag daarop met een laatste controle mochten we vervroegd naar huis.
Schuldgevoelens overheerste in de eerste periode
Ik probeerde de band met Y. op te bouwen. We deden babyyoga, een babymassage en met de tijd werd onze band sterker. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld omdat ik niet de mama was die hij verdiende. Er niet 100% voor hem was en hij mij zoveel zag huilen. Maar ook schuldig tegenover Lilya, omdat ik niet altijd de aandacht aan haar kon geven. Want ook al is ze niet meer in het echte leven bij ons, ze verdient op een andere manier ook haar aandacht. Ze wordt overal in mee betrokken en zal altijd deel uit maken van ons gezin.
Ik maakte een belangrijke afspraak
We probeerden onze gedachten te verzetten maar we wisten nog altijd niets van resultaten. Ik maakte een afspraak met het een instituut dat ouders met overleden kindjes ondersteunt, samen met mijn mama en Y. gingen we daarheen. We werden zo warm en hartelijk ontvangen en konden ons verhaal doen. We kregen iets te drinken en namen rustig de tijd. Ik voelde de rust in mijn lichaam terug keren.
Het lang verwachte telefoontje van de genetica arts
Toen kreeg ik het telefoontje van de genetica arts. Ze had goed nieuws want Y. was drager dus kon de ziekte zelf niet creëren. Verder moesten we ons voorlopig geen zorgen maken, pas als Y. zelf een kinderwens had volgen nieuwe stappen. We konden weer ademen met het verlossende nieuws, een last viel van mijn schouders af. Maar het voelde ook zo oneerlijk. Waarom had ik geen twee gezonde kindjes?
Ik mis hoe het was en nooit meer zal worden. Ik mis je Lilya.
EMILY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
