Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dit is deel 1 van een reeks, lees onderaan de link naar deel 2.
Vanochtend voelde ik ons kindje nog
6 maart 2021, het is weekend. Ik ben 27 weken zwanger. Vanochtend heb ik ons kindje, ons tweede meisje, zo druk voelen bewegen. Ik heb het zelfs kunnen laten zien aan mijn collega’s. Vol verwondering keken ze naar de kronkels in mijn buik.
Ik kreeg buikpijn die ik niet goed kon plaatsen
In de middag voelde ik een rare buikpijn, niet heftig maar ik herkende het niet. Aan het einde van de dag ging ik onze oudste dochter ophalen bij oma om samen te eten en aan het weekend te beginnen. De buikpijn bleef aanwezig, maar ach, ik ben dan ook 27 weken zwanger. Een tweede zwangerschap en het zal wel te maken hebben met mijn groeiende buik, denk ik nog. Na thuiskomst stond ik samen met mijn vriend te koken en de buikpijn werd wat erger, ik kon het niet duiden.
Op de wc zag ik dat ik enorm bloedde
Na onze dochter op bed gelegd te hebben besloot ik zelf ook met een paracetamol naar bed te gaan en bedacht me dat als de pijn morgenvroeg niet minder is, ik de verloskundige zal gaan bellen. Rond 0.00 uur werd ik wakker van de buikpijn, ik kon er niet van slapen. Ik besloot nog een paracetamol te nemen. Slapen lukte nog steeds niet. Misschien toch even naar de wc? Terwijl ik op de wc zat, voelde ik het bloed naar buiten stromen en wist meteen: “Dit is niet goed.”
Ik wachtte liggend op de grond op de verloskundige
In paniek maakte ik mijn vriend wakker en riep dat hij de verloskundige moest bellen. Slaapdronken, niet beseffend wat er dan aan de hand was, belde mijn vriend de verloskundige. Na de nodige vragen besluit de verloskundige om te komen. Ik lag op de grond, wachtend tot ze er was. De buikpijn nam toe, en het bloed stroomde langs mijn been naar beneden. Na 10 minuten was ze er. Ze onderzocht me vluchtig en gaf toen aan dat ze haar doptone vergeten was en dus niet naar het hartje van ons kindje kon luisteren. Wat een pech in deze situatie. Ze besloot de doptone op de praktijk te halen, een dorp verder op.
De verloskundige moest terug om haar doptone te halen
Pas 20 minuten later was ze terug. Ze zocht met de doptone het hartje van ons meisje. Ik zag haar verschrikt kijken. Ze dacht in de eerste instantie dat ze de hartslag van mij hoorde maar besefte snel genoeg dat dit de hartslag van ons kindje was. Met de paniek in haar ogen zei ze: “Robin dit is niet goed, ik denk dat je placenta losgelaten heeft.” De hartslag van ons kindje was op dat moment nog maar 60 slagen per minuut. De ambulance werd gebeld en de gynaecoloog ingelicht. “Bel maar iemand die bij jullie dochter kan blijven, jullie gaan nu naar het ziekenhuis”, zei de verloskundige.
“Gaan we voor de moeder”, zei de ambulance verpleegkundige
Tien minuten lag lig ik op de brancard en op dat moment kwam mijn moeder geschrokken van de zwaailichten de kamer binnen gesneld. Niet wetende wat er speelt maar ze had snel genoeg in de gaten dat dit niet goed was. “Gaan we voor de moeder?”, hoorde ik de ambulance verpleegkundige vragen. “Ja, voor de moeder”, antwoordde de verloskundige. Terwijl de brancard de woonkamer uit gereden werd, hoorde ik mijn moeder nog aan de verloskundige vragen of wij ons kindje kwijt zouden raken. “Ja, ik denk het wel”, zei de verloskundige. Op dat moment besefte ik me al heel goed dat dit niet goed ging komen.
Ons kindje had nog maar een hele lage hartslag
De rit naar het ziekenhuis leek eindeloos te duren. Met man en macht probeerde ik het bloedverlies tegen te houden hopende dat ik kon stoppen dat het mis zou gaan, wetende dat het totaal geen zin had. Het bloed liep als ranja langs mijn benen naar beneden. In het ziekenhuis aangekomen stond er een heel team van gynaecologen, verpleegkundigen en verloskundigen klaar om ons op te vangen. Onze eigen verloskundige was ook meegekomen. “Er staat een OK-team klaar om jullie kindje te halen maar eerst wil ik wat controles doen”, zei de gynaecoloog. Met de echo bevestigde ze dat het om een losgelaten placenta ging. “Jullie kindje heeft nog maar een hartslag van 20 slagen per minuut, de OK gaan we niet meer redden. Ze gaat overlijden.” De grond zakte weg onder onze voeten, al wist ik vanaf het eerste bloedverlies dat het niet goed meer zou gaan komen.
Onze dochter bleek al te zijn overleden
Het bloed bleef maar stromen en stromen. Er werden allerlei onderzoeken ingezet, bloed geprikt en ze brachten nog een infuus in. De artsen en verpleegkundige lieten ons op dat moment even een moment alleen om samen te zijn. Het was inmiddels 2.52 uur, 27 maart. De gynaecoloog kwam terug de kamer binnen en maakt een nieuwe echo. Daarmee bevestigde ze dat onze dochter was overleden. Tranen liepen over onze wangen, hoe had dit kunnen gebeuren?
Ik voelde me steeds slechter
Ondertussen ging ik me fysiek steeds slechter voelen. De gynaecoloog vertelde dat er een vermoeden was van een stollingsstoornis, een zeldzame maar zeer ernstige complicatie bij een placentaloslating. Dit wil zeggen dat de stollingsfactoren op zijn door het forse bloedverlies en mijn lichaam ze ook niet meer aanmaakte. Het bloed stolde niet meer waardoor het werkelijk als ranja was geworden. Naast het vocht wat ik kreeg toegediend, werd er nu gestart met extra bloed via het infuus.
Het bloedprikken moest tientallen keren opnieuw
Helaas sneuvelde één van de infusen op dat moment. Er moest een nieuwe geprikt worden. Omdat mijn vaten zo slecht waren, was ik niet meer te prikken. Er kwamen wel vijf verschillende verpleegkundigen en ik was wel zeker 50 keer geprikt, zelfs in mijn voeten op zoek naar een goed vat. Uiteindelijk was het één van de verpleegkundigen toch gelukt om een infuus te prikken in mijn arm.
Lees HIER het vervolg.
ROBIN
Insta: @robinvanwaardenburg
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
