Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Mijn dochter heeft opgezette klieren in haar hals
Deel 2: Stiekem lees ik het formulier wat mee gaat naar de OK, ik schrik wat hier allemaal op staat
Deel 3: Ik voel mij steenkoud na het telefoontje van de arts; dit mag niet, dit kan niet
Deel 4: Cato (12) heeft kanker en krijgt een vreselijk bericht
Deel 5: De kanker bij mijn dochter blijkt al in het gevorderd stadium te zitten
Deel 6: Iemand in de wachtkamer wenst mij sterkte, maar de ernst dringt nog niet tot mij door
Deel 7: Was er maar eerder geluisterd naar mijn moedergevoel, dan was de kanker nog niet zo ver gevorderd
Deel 8: Cato (12) heeft kanker: “Deze uitslagen zijn bepalend voor de behandeling”
Deel 9: “Ik slik mijn tranen in als de eerste chemo in het lichaam van mijn dochter druppelt”
Deel 10: Een brief aan mijn buurvrouw die een einde maakte aan haar leven
Deel 11: Cato (12) krijgt haar eerste blok chemo’s
Cato ziet wit en voelt zich niet goed
Op dinsdag 5 december is er sinterklaas eest op school. Als ik haar ophaal is ze stil en ziet ze wit. Ze zegt dat ze buikpijn heeft en een vol gevoel. Het zakje pepernoten en de chocolade letter blijven onaangeroerd liggen. Die avond gaan we samen met opa en oma gourmetten. Ik zie dat ze geen hap door haar keel krijgt. Ze eet een ministukje vlees maar dat is meer om ons een plezier te doen omdat zij had voorgesteld om gezellig te gaan gourmetten.
Ze houdt zich zoals altijd erg groot
Woensdag blijft ze thuis van school omdat ze erge buikpijn heeft. Hopelijk gaat het de volgende dag beter maar dat is niet zo. Donderdag is de buikpijn nog steeds heftig en ik bel het Prinses Maxima Centrum om te overleggen. Gezien haar karakter wil de oncoloog haar zien. Fijn dat ze al snel doorhebben hoe Cato in elkaar steekt. Dus ik bel Stef om thuis te komen omdat we naar Utrecht moeten. Ik neem voor de zekerheid een tas met onze slaapspullen mee. Als we bij het ziekenhuis aankomen zet Stef de auto weg en wil ik een rolstoel pakken voor Cato, maar dit wil ze niet. Ze wil zelf lopen. Zucht. Hoezo eigenwijs? Ik krijg haar met moeite boven.
Ik schrik als ik naar haar kijk
Als we de afdeling oplopen richting balie om ons te melden kijk ik tegelijk met de verpleegkundige naar Cato. Ik schrik ontzettend. Ze heeft diepblauwe lippen en is heel kortademig. De verpleegkundige zet haar op een stoel en gaat met spoed een oncoloog bellen. Daarna wordt ze meteen in de behandelkamer op de behandeltafel gezet. De PAC wordt aangeprikt, bloed afgenomen en bloeddruk gemeten. De bloeddruk blijkt veel te hoog (100/155) en ze heeft een hoge hartslag.
Een spoedopname is nodig
Ondertussen komt er een oncoloog binnen om haar te onderzoeken. De blauwe lippen zijn inmiddels gelukkig weggetrokken en zijn weer gewoon roze. Er wordt een (spoed)opname geregeld, ben ik even blij dat ik slaapspullen voor ons bij mij heb. Ze komt aan de monitor te liggen ook wordt er meteen gestart met een infuus/vocht. Ook worden er verschillende onderzoeken en scans gedaan om de oorzaak te vinden. Cato baalt ontzettend dat ze opgenomen is. Ikzelf ben ook het liefst thuis maar ik ben ook opgelucht omdat ze nu in ieder geval goed in de gaten wordt gehouden. Het voelt hier veilig.
De chemo kan gelukkig gewoon doorgaan
De volgende dag is het vrijdag en gaan de twee chemo’s (Vincristine en Doxorubicine) die staan gepland gewoon door. We krijgen te horen dat ze waarschijnlijk een verstopping heeft veroorzaakt door een chemo. Ze krijgt een klysma. Zaterdag komt mijn nicht weer de hele dag om ons gezelschap te houden. Gelukkig begint Cato alweer een beetje op te knappen. Als het doorzet en alle waarden weer acceptabel zijn, mag ze de volgende dag (zondag) naar huis. In de nacht van zaterdag op zondag nacht is er een flink pak sneeuw gevallen. Bijzonder om te zien dat er plastic bakken met sneeuw het ziekenhuis in worden gesjouwd om de kinderen in hun ziekenhuis bed toch te laten spelen en genieten van de sneeuw. Wij mogen weer lekker naar huis. Ook zijn er weer veel kralen bijgekomen aan de kanjerketting.
Ze kan ineens minder goed lopen, vreemd
Die maandag voelt ze zich redelijk goed maar blijft ze lekker een dagje thuis van school. Even bijkomen want de dag erop staat er weer een chemo op de dagbehandeling gepland. Dinsdag rijden we weer naar het Prinses Maxima Centrum voor controles en om te kijken of haar bloedwaarden goed genoeg zijn om de chemo te krijgen. Dit is allemaal prima dus krijgt ze voor de tweede keer de chemo Asparaginase. Ook mag ze dan beginnen met afbouwen van de prednison. Nadat de chemo is ingelopen en de controles goed zijn mogen we naar huis. Wel kan ze kan ze ineens minder goed lopen. Raar, vanmorgen wandelde ze gewoon de dagbehandeling op.
We moeten voor thuis ook een rolstoel regelen
Onze oncoloog die toevallig langsloopt legt uit dat de chemo Vincristine dit kan veroorzaken. Ze geeft ons een verwijzing mee zodat we een rolstoel kunnen regelen bij de thuiszorg. Cato’s favoriete verpleegkundige zet haar in een rolstoel van het ziekenhuis, bijzonder want nu accepteert ze dit zonder protest. Ze loopt met ons mee richting de parkeerplaats. Stef regelt die middag meteen een rolstoel bij de thuiszorg. Als deze in ons huis staat vind ik het erg confronterend. Dit gaat wel heel snel allemaal. En ook zit mij niet helemaal lekker. Ze gaat ineens met sprongen achteruit en ik weet ook niet precies wat ‘normaal’ is en wat ik kan verwachten. Mijn intuïtie staat in ieder geval wel op scherp.
Ik maak mij flink zorgen om Cato
Woensdag blijft ze thuis en gaat ze niet naar school. Ze voelt zich heel beroerd en heeft buikpijn. Ook krijgt ze alle tabletten/medicijnen moeilijk weggeslikt. Die avond komt de buikpijn weer in volle hevigheid opzetten maar met paracetamol valt ze toch in een onrustige slaap. Ze heeft ook weer een snelle ademhaling en hartslag. Zelf slaap ik de hele nacht niet en ik ga om de haverklap bij haar kijken. Morgenvroeg maar eerst eens weer bellen met het Prinses Maxima Centrum. Af en toe dommel ik weg en het is hopelijk snel een nieuwe dag. Ik weet dan nog niet dat deze dag er eentje wordt, die ik nooit meer zal vergeten. Een dag die nog erger is dan de dag precies een maand geleden dat ze de diagnose lymfeklierkanker kreeg.
Lees HIER verder.
CAROLA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
