Ik was 39,4 maanden zwanger
Ik was al weken aan het tobben, met 31 weken heb ik negen dagen in het ziekenhuis gelegen omdat mijn kleine mannetje het leuk vond om al te komen, met weeënremmers en 100% bedrust heb ik het dus uitgehouden tot 39,4 maanden. Het was een drukke dag, mijn beste vriendin was langs geweest met haar zoontje, die heerlijk speelde met mijn dochter en toen nog bonus zoon. Het was echter wel erg druk voor mij op dat moment, ik kampte al weken met harde buiken heb heel vaak de verloskundige gebeld maar elke keer vals alarm. Vandaag was het wel heel erg, toen ze eenmaal weg waren heb ik de troep opgeruimd, het huis schoon gemaakt en ben ik gaan koken. Toen voelde ik ineens een soort ballonnetje knappen in mijn onder buik en ja hoor, FLATS! “Ik plas in m’n broek!”, dacht ik. In paniek liep ik naar de wc trok en trok ik mijn broek naar beneden. Het was geen plas maar vruchtwater!
Ik begon helemaal te shaken en ik raakte in paniek
Ik ben in mijn paniek naar de keuken gelopen, op dat moment kwam mijn dochtertje aanlopen, ik zei haar snel dat ze naar binnen moest gaan, omdat mama in haar broek had geplast (Weet ik veel wat ik een kind van drie jaar moet vertellen, haha). Ik heb het vuur op het gasfornuis uit gezet en ja hoor, weer FLATS! Weer naar de wc en heb toen mijn ex-vriend gebeld dat hij naar huis moest komen, ons zoontje kwam er aan! Daarna heb ik meteen mijn moeder en mijn verloskundige gebeld. Ondertussen zaten er twee kleine kinderen op de bank niet wetende dat hun broertje zou komen. Ik bleef op de wc zitten shaken, zweten en mezelf moed in te praten. “Sharon, je hebt pas 4 centimeter ontsluiting ofzo, alles komt goed!” Ik weet het nog precies. Om 17:10 kwam mijn ex-vriend binnen samen met mijn beste vriend (die heeft hem met de auto naar gebracht) en vroeg of het goed ging. Ik vertelde hem dat ik nu wel echt pijn in mijn buik kreeg, maar dat het nog wel uit te houden was. Nog geen 2 minuten later komt de stagiair van de verloskundige binnen lopen en vroeg mij op bed te gaan liggen om te toucheren. Ik ging liggen en ze bracht haar hand naar binnen. “Sharon, je hebt 9 centimeter ontsluiting, je gaat nu bevallen”. Waarop ik in paniek raakte en schreeuwde dat we NU naar het ziekenhuis moesten, aangezien die om de hoek was. Maar dat kon echt niet meer. Ik moest thuis bevallen. De bevalling van mijn dochter was één groot drama geweest. Dat bleef maar in mijn hoofd rond dwalen.
Maar op dat moment voelde ik dat ik moest “poepen”
De stagiair pakte het kinderstoeltje van mijn dochter en zette het naast mijn bed. Mijn moeder kwam ondertussen de slaapkamer in en de huiskamer zat vol met de kinderen mijn beste vriend en zijn vriendin. “Sharon, zei de stagiair, je moet goed luisteren naar mij nu, want anders scheur je helemaal uit”. Ik bleef maar roepen dat ik het niet kon en de paniek werd steeds heftiger en heftiger. Ik wilde dit niet! Iedereen kon mij horen in deze kut flat! Ik voelde me totaal niet op mijn gemak om thuis te bevallen en daar kon niemand mij vanaf praten. Mijn moeder en ex-vriend waren zo lief voor mij. Ik bleef maar roepen en schelden: “Ik kan dit niet! Ik wil dit niet!”. “Sharon je moet”, riep de stagiair. “Alles komt goed geloof me!” En toen zuchtte ik drie keer keer en om 17:50 was onze zoon Daley Noah geboren. Met een stortbevalling en weeën die ik niet meer tegen kon houden. Alle spanning zakte van me af, wat was hij mooi en lief! Precies op dat moment kwam mijn verloskundige binnen. Ze had het net gemist. Ze feliciteerde ons en is bij ons gebleven tot de stagiair klaar was. Toen ik eenmaal was gehecht en had gedoucht vertelde de stagiair dat ze nog één thuisbevalling moest doen om te slagen, en dat was ik. Het was een intense bevalling maar ik zou het achteraf zo weer over doen, gek he?
SHARON
Dat dus! Stoort mij steeds meer hier!