Zoals jullie wellicht hebben gelezen, kregen wij verschrikkelijk nieuws. Klik hier om het alsnog te lezen.
Nikki heeft een infuus gekregen met pijnstilling
En ik heb letterlijk geen oog dicht gedaan. Er gingen zo veel dingen door mijn hoofd. Ik ben nog nooit zo vreselijk bang geweest. Hoe kan ik Nikki hierin steunen als ik er zelf bang voor is? Kan ze dit überhaupt overleven? Die ochtend was het dan zover, de ambulance stond klaar om ons naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht te brengen. Nikki heeft die rit wel 30 keer gezegd dat ze naar huis en niet naar het ziekenhuis wilde. Ze wilde ook naar school. Ze was zo onwijs bang en verdrietig. Gelukkig heeft ze tijdens de rit eventjes geslapen en wat vlog’s bekeken. De rit duurde voor ons gevoel dagen. Onderweg naar een plek waar je uiteindelijk niet wilt zijn.
Aangekomen in Utrecht bleken we eerst bij het WKZ te staan
Het Prinses Máxima Centrum was net geopend, dus het was nog niet echt duidelijk waar we moesten zijn. Eenmaal aangekomen bij het PMC, liepen we eerst langs een aantal dwergen van Sneeuwwitje. Maar Nikki keek alleen maar met een bange blik en natte ogen naar voren. De ontvangst was erg fijn en het team was meteen al onwijs lief voor Nikki. Nikki moest gelijk naar de wc, gelukkig net op tijd gehaald, haha. Die eerste dag in het PMC, was het de bedoeling dat er opnieuw foto’s en scan’s gemaakt werden bij Nikki. Dit was ook in het ziekenhuis in Alkmaar gedaan, maar het moest hier nogmaals gedaan worden. En helaas moest er een nieuw infuus aangeprikt worden. Prikken gaat niet zonder slag of stoot. Nikki vindt dit zo onwijs eng, vervelend en pijn doen. Ze heeft die dag ook gelijk een bloedtransfusie gehad, die vier uur lang moest inlopen. In de tussentijd kreeg ze geen pijnstillers. En dat merkte we gelijk aan Nikki. Maar de bloedtransfusie heeft Nikki gelukkig onwijs goed gedaan, ze had gelijk wat meer kleur in haar gezicht. En ze voelde zich een klein beetje beter. Ze had zelfs weer honger. Dit hadden we al weken niet meer gezien bij haar. Zo zie je maar hoe belangrijk het is om bloed te doneren.
De volgende dag stond er iets spannends op de planning
Een lumbaalpunctie en een beenmergpunctie. Hiervoor moest ze onder sedatie. Helaas ging ook dit niet zonder slag of stoot. Ze was zo in paniek. Maar deze puncties waren echt nodig. Zo kunnen ze zien welke vorm van leukemie Nikki heeft.
Nadat de puncties gedaan waren, was het wachten hoe Nikki wakker zou worden
Maar dit was wonderbaarlijk goed. Zo boos en gespannen ze ging slapen, zo onwijs rustig werd ze wakker. Maar voor korte duur helaas… Nikki heeft tijdens de beenmergpunctie gelijk medicatie gekregen in het beenmerg, waardoor ze twee uur lang plat moest blijven liggen. En dat duurt natuurlijk veel te lang. Dus dit keer was de klok de boosdoener. Na verloop van de dag ging het weer een stuk beter en hebben we het ziekenhuis eens goed bekeken. Wat voelt het toch vreemd om daar te lopen met je gezin. Het gaat vanaf nu ons thuis worden. Gek idee! Wat voor gevoelens er op dat moment door je heen gaan, is haast niet te beschrijven. Zo veel, maar je voelt je vooral zo verlamd tegelijk. Je wilt zo veel doen, maar je staat een beetje machteloos toe te kijken.
KIMBERLEY
