Zwangerschapshormonen maken mij he-le-maal geschift
Ik wilde geen water meer uit de kraan meer drinken. Het smaakte anders. Ooit las ik ergens dat de hersenen van een vrouw krimpen wanneer zij zwanger is. Dit verklaard dan ook waarom vrouwen zo wazig en extra vergeetachtig zijn tijdens en na een zwangerschap. De hersenen worden tijdens een zwangerschap volledig ingesteld en voorbereid op het zorgen voor de baby en voor al het alert zijn op het huilen van de baby. Zelf denk ik niet dat mijn hersenen alleen krimpen tijdens een zwangerschap, ik onderga door al die hormonen een heuse karakter transformatie: ik word he-le-maal locoloco.
Het was de dag voor kerst dat ik ‘s middags vrij ‘onverwacht’ met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond
Vriendlief plande die kerstavond nog zijn agenda voor in het nieuwe jaar vol met werk gerelateerde afspraken in het buitenland. Mijn ouders reageerden niet op mijn foto van de zwangerschapstest op de app. Waarschijnlijk te druk met het zoeken naar een slotenmaker die werkte op kerstavond. Mijn beste vriend en vriendin begonnen zenuwachtig te lachen en voelde de bui waarschijnlijk al weer hangen: dit wordt weer feest de komende negen maanden. Inmiddels weet het hele kleine clubje aan vriendinnen die ik na de andere zwangerschappen heb over gehouden dat ze het maar niet persoonlijk moeten nemen, mijn gedrag en mijn opmerkingen de komende 9 maanden.
Zo word ik tijdens mijn zwangerschap zo’n verschrikkelijk persoon dat ik bijvoorbeeld al mijn geliefdes en vooral retedure en hippe planten in huis allemaal dood heb laten gaan
Waarom? Omdat ik al kon kotsen wanneer ik mijn mooie ‘Monstera’ plant (hoe toepasselijk deze naam?) in het hoekje zag staan. Laat staan water geven… Kotsen moest ik ervan. Ik heb ze allemaal een voor een dood laten gaan omdat ik mezelf er gewoon niet toe kon zetten. Water is sowieso een dingetje tijdens de zwangerschap voor mij. In een heerlijk warm bad plonsen na een drukke dag? Kotsen. Een heerlijk ijskoud glas water uit de kraan? Kotsen. Ligt er ergens een plasje water of is iets op het aanrecht bijvoorbeeld nat? Ik raak het niet aan, want: kotsen. Rook ik de natte haren van mijn kinderen of van mijzelf? Kotsen. Bijna standaard iedere avond sta ik met een emmertje onder de douche want je raad het al: van douchen moet ik spugen. En laten we het nog maar niet hebben over het schoonmaken van de douche. DRA-MA! Mijn moeder moet nog steeds lachen wanneer ze aan het moment denkt dat ik aan het begin van mijn zwangerschap vertelde dat ik de douche niet schoon kon maken want ik vond het te vies vanwege al het water.
Je zou nu misschien kunnen denken: mens stel je eens niet zo aan
Maar dit doen hormonen met je! Het zijn dingen waarvan je achteraf gezien echt kapot hard om moet lachen of misschien zelfs een beetje voor schaamt. Maar wanneer hormonen de overhand hebben, is het echt het vreselijkste ding ever en kan je je er op dat moment gewoon niet overheen zetten. Het bizarre is dan wel weer dat zodra ik mijn kinderen tijdens de bevalling onder hun oksels er van onderen uit ‘trek’, dat alles vanaf dat moment in één klap voorbij is. Mijn vriend is weer helemaal verliefd en mijn moeder zegt altijd: ik heb mijn meisje weer terug. Het is wat mij betreft dus echt zo: hormonen maken je helemaal geschift.
Nu ben ik benieuwd: ben ik hier nu de enige in die zo ontzettend extreem is of herken jij jezelf ook in dit verhaal?
FLEUR
