Donderdag 19u
Ik ben 32 weken zwanger. Ineens voel ik me helemaal niet goed en krijg ik last van krampen. Die nacht slaap ik ook heel onrustig.
Vrijdag 10u
Nog steeds last van krampen, alsof ik mijn menstruatie ga krijgen. Dit kunnen toch geen weeën zijn? Dat zou ik toch zeker wel herkennen?
Vrijdag 13u
Ik besluit om naar het ziekenhuis te gaan. Na een half uurtje aan de monitor blijkt dat ik dus wel weeën heb. Ik krijg twee remmers toegediend en een spuit voor de longrijping. De vroedvrouw zegt dat we de geboorte waarschijnlijk nog wel even kunnen tegenhouden.
Vrijdag 14u
Mijn water breekt. Ineens blijkt dat de bevalling toch wel eens vandaag zou kunnen gebeuren. Ik weet niet wat me over komt. Ik kan het allemaal niet goed bevatten en begin in paniek te raken over praktische dingen (geboortekaartje, kinderkamer en spullen die nog niet in orde zijn).
Vrijdag 16u20
Binnen een half uur tijd ben ik van 4 centimeter tot bevallen overgegaan. Ik zeg tegen de vroedvrouw dat ik de pijn niet meer aan kan en dringend naar het toilet moet. Als de vroedvrouw kijkt lijkt ze even in paniek. Ze belt onmiddellijk iedereen op om dringend te komen, omdat ik op het punt sta om te bevallen. Ineens staan er heel veel mensen in de kamer die allemaal snel in actie schieten. Ik ben volledig in paniek. Wat is dit allemaal?! De bevalling is uiteindelijk kort, maar heel heftig… Mijn zoontje ligt vijf minuutjes op mij en dan moet hij weg voor onderzoek. Mijn vriend gaat mee met hem. Daar lig ik dan… helemaal alleen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Ik heb de ergste ervaring ooit meegemaakt en niemand die er voor mij is. Minutenlang sta ik onder de douche. Ik kan alleen maar vooruit staren en aan niets meer denken. Vanaf dan is het allemaal vaag voor mij… Ik ben mezelf niet meer. Ik voel me helemaal geen mama en niet gelukkig. s’ Avonds gaan we nog eens kijken naar hem. Maar ik durf hem niet vast te houden. Hij is zo klein, zo kwetsbaar en hij ligt zo vredig te slapen. Ik voel me zo leeg en denk dat mijn zoontje me helemaal niet nodig heeft. Mijn zoontje heeft meer dan drie weken op de neonatologie gelegen. De eerste week lig ik ook nog in het ziekenhuis. Week twee en drie ging ik elke dag op bezoek van s’ ochtends vroeg tot s’ avonds laat. Ik heb het er zo moeilijk mee… Elke dag hem achterlaten. Weten dat andere mensen voor hem aan het zorgen zijn en niet ik. Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Ik ben ook helemaal niet op slag verliefd op hem zoals je altijd overal leest… En nog steeds voel ik me totaal geen mama. Ik zorg wel voor hem maar ik voel geen band. Eén avond gaan we naar een eetfestival. Iedereen wenst ons proficiat. Dat voelt zo raar aan. Want daar zitten we dan… Alleen met z’n twee. Dit voelt niet compleet aan.
Op het moment dat onze zoon naar huis mag, ben ik zo bang
Ga ik dit wel kunnen? Geen vroedvrouw meer bij mij, geen monitors meer, geen dagelijks bezoekje van de kinderarts… Wat als er iets met hem gebeurt? We hadden hem al twee keer blauw zien worden door zuurstoftekort. Wat als dit thuis gebeurt? Eenmaal thuis loopt eigenlijk alles heel goed. Maar toch voel ik me nog steeds niet gelukkig. Stilletjes aan krijg ik dan toch een band met mijn baby en nu zie ik hem heel graag en voel ik me wel gelukkig. Ik heb wel veel moeite om hem achter te laten. Ik neem hem overal mee naartoe. Sommige mensen doen daar lacherig over en snappen me niet. Maar ik heb hem zo lang en zo vaak alleen moeten laten in het ziekenhuis. Ik krijg dat nu niet over mijn hart, nog niet.
SANNE
Hier precies hetzelfde gehad na een bevalling met 34 weken.
In ons ziekenhuis had ik totaal geen begeleiding en kregen we weinig info, heb zelfs nooit te horen gekregen dat bundelen goed voor de hechting was. Heb hier ook echt nog wel een aantal
Jaar last van gehad.