‘Proost!’, zeggen alle gasten blij, als de fluutjes met champagne de lucht in gaan
Een collega uit de maatschap heeft net een toespraak gehouden, want vanaf vandaag is het officieel. Ik ben toegetreden tot de maatschap van een verloskundigenpraktijk. Een heel heugelijk moment, een grote stap in mijn jonge vroedvrouwencarrière. Een eigen praktijk hebben met twee anderen, als je begin twintig bent. Ik voel me een bevoorrecht mens, helemaal als ik kijk naar al die lieve mensen om me heen. Mijn ouders zijn er, mijn twee broers en schoonzussen, mijn zusje, mijn familie en natuurlijk mijn vaste vriendinnengroep. Ook een boel kraamverzorgsters waar ik veel mee samenwerk, een aantal gynaecologen uit het ziekenhuis en meer betrokkenen die we uitgenodigd hebben. De praktijk is versierd en buiten staat een partytent. Alle gasten passen er maar net onder en bij, maar dat geeft niets. Het is een feestelijke, hete zomerdag en de zon staat hoog aan de hemel. Blij loop ik rond en eet een wit petit-fourtje met ons nieuwe, kleurrijke logo erop. Mijn A-lijn jurk van Karen Millen komt goed van pas en staat mooi bij mijn prachtig opgestoken haar, die ochtend zorgvuldig gedaan door de kapster. Het is een gezellige dag, vol met lieve mensen. Als afsluiting neem ik een select clubje mensen mee uit eten, later die avond. De temperatuur zakt nauwelijks en daardoor voelt het fijn om buiten op het terras te zitten op deze zwoele zomeravond. De geur van kamperfoelie hangt in de lucht en op tafel flikkeren kleine kaarsjes. Ze verlichten het gezelschap als de schemer invalt. Opnieuw klinken de glaasjes als ze tegen elkaar tikken en ik blaas even uit. De spanning valt wat van me af en ik zak onderuit in de stoel.
Het moment van ontspanning is van korte duur, want ik hoor de ringtone van mijn telefoon
Ik moet moeite doen om bij het tasje te komen, die onder mijn stoel ligt. Zodra ik opneem, hoor ik een bekende stem. Het is een verloskundige van een buurtpraktijk, zij zou voor mij achterwacht zijn, omdat ik zelf de dienst in moest vanaf 19:00u. ‘Sorry’, zegt ze beschaamd, ‘ik vind het heel vervelend om je te moeten bellen op je eigen feestje. Maar het ziekenhuis heeft me net gebeld. Bij mevrouw Jonkman is de bevalling begonnen, veel te vroeg, ze is nog geen 20 weken. De voetjes van de baby hangen eruit. Ik ben zelf met een bevalling bezig, dus ik kan niet weg. Wil je zelf snel gaan kijken?’ Ik bedenk me geen moment en ik schakel snel. Ik herhaal het adres twee keer in mijn hoofd en hang op. Snel kijk ik de tafel rond. Vijftien paar ogen kijken me verschrikt en vol spanning aan. Ik vertel mijn familie en vrienden wat er aan de hand is. Dit is wat het is. Ik móet gaan, Danique heeft mijn hulp nodig. “Oh gut, oh gut, oh gut”, prevelt mijn tante zenuwachtig. “Wat eng, wat spannend, getsie!”. Mijn moeder kalmeert haar zus door te zeggen dat dit mijn werk is. Dat ik wéét wat ik moet doen en dat rustig blijven nu verstandig is. Ik bedank iedereen voor hun komst, geef ze vluchtig een kus op de wang en haal snel mijn pinpas door het apparaat. Half lopend, half rennend cross ik de stad door. De Grote Markt over, door de kleine steegjes. De strakke jurk geeft weinig mee en de hoge hakken zoeken stevigheid tussen de ongelijke keien.
Enkele minuten later zit ik in de auto en ik kijk in de binnenspiegel
Twee paar opgemaakte ogen kijken me aan. Wat plukjes haar krullen om mijn gezicht. Snel geef ik gas en rijd op een flink tempo de kortste route, zodat ik enkele minuten later aanbel op het adres. Ik kijk naar beneden en slik vol schaamte. Mijn voeten gehuld in de pumps, mijn feestjurk en mijn zwierende verlostas over mijn schouder. Wat een mis-match. Ik verontschuldig me dan ook direct als ik binnenkom, maar dit verdwijnt naar de achtergrond. Op de wc zit Danique, ze is in shock en aan het hyperventileren. Ze puft en blaast en overal ligt bloed. Haar wangen zijn betraand en vermengd met diepzwarte mascaravegen. Heel langzaam laat ze haar benen wijd vallen. Ik kijk ertussendoor en in de bebloede toiletpot ligt een heel klein kindje. Helemaal af, met een rozerood doorschijnend huidje. ‘Het is al geboren’, snikt ze verdrietig. ‘Ik kon het echt niet meer tegenhouden!’. De baby beweegt niet. Uit mijn tas haal ik een setje handschoenen en wat doeken. Samen halen we het kleintje uit de wc en leggen het op de doeken. Het past net in één handpalm, het is zo’n 20 centimeter lang. Samen met Joost, haar partner, proberen we Danique naar het bed te krijgen. Dit kost veel moeite, want ze heeft veel buikpijn. Met twee handen houdt ze het kindje in de doeken stevig vast en ze laat zich voorzichtig op het bed glijden. Tussen haar benen zit het fragiele navelstrengetje, ze is nog steeds verbonden met haar kleintje.
Ik ben blij dat het vloeien nu gelukkig bijna gestopt is
Nadat ik Daniques bloeddruk heb gemeten en andere controles heb gedaan, bel ik de gynaecoloog. Om te vertellen dat we eraan komen, want waarschijnlijk is er een operatie nodig voor het verwijderen van de placenta. Nadat ik de meldkamer van de ambulance heb gebeld om een ambulance te bestellen, ga ik door met de laatste dingetjes regelen. Ik prik een infuus en hang een zak met vocht aan. Zo zorg je dat de bloedvaten gevuld zijn met vocht en heb je een toegangsweg voor als de moeder toch plotseling ineens heviger bloed gaat verliezen. Ik krabbel de tijdstippen en controles op een briefje en vijf minuten later staat de ambulance voor de deur. De ambulancebroeder trekt een wenkbrauw op als hij even later het huis binnenstapt en me aankijkt, maar hij zegt niets. Danique ligt met haar ogen dicht op de brancard, nog steeds met het kleine baby’tje op haar borst. Haar borst gaat zachtjes op en neer. Diezelfde avond, vlak voor middernacht wordt ze nog naar de OK gereden voor een placenta verwijdering. Ze verliest meer dan een liter bloed en blijft een nachtje in het ziekenhuis om bij te komen.
Het is rustig op de weg als ik naar huis rijd en schop even later mijn pumps uit als ik thuis ben
Stuk voor stuk haal ik de schuifjes uit mijn haar en haal de make up van mijn gezicht. Met mijn ogen dicht laat ik het warme water van de douche over me heen stromen. Alle emoties die langs zijn gekomen vandaag spoelen weg en verdwijnen figuurlijk in het doucheputje.
NB: Danique kreeg nog twee gezonde kindjes na dit voorval. Maar de naam van dit kindje zal nooit worden vergeten.
VERLOSKUNDIGE MARLIES
