Ik was 18 jaar toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had
Dat was wel even een bijzonder moment. Mijn man (toen nog vriend) en ik wisten wel zeker dat we kinderen wilden. We hadden ruim vier jaar een relatie, maar zo snel!? Ik zat nog op school. Toch waren we super blij dat het ons gegeven was. We besloten de eerste echo af te wachten. Omdat wij met zijn zus en haar vriend naar Polen op vakantie gingen, had ik met de eerste echo, gelijk een termijnecho. Ik was ruim 11 weken zwanger. Er was een mooi kloppend hartje te zien en de uitgerekende datum kwam uit op 24 maart 2017. De echo printten we uit en deden we in fotolijstjes om het cadeau te geven aan beide ouders. Wat waren we zenuwachtig! Die avond op 29 augustus 2016 aten we bij zijn ouders. Ik weet nog dat ik mijn man aan keek omdat hij zo ontzettend snel z’n bord leeg had, haha. Gelukkig waren de reacties van zijn ouders, broer en zussen heel positief. Bij mijn ouders trouwens ook, maar die snapten het niet gelijk. Mijn zus had net een baby en ze dachten eerst dat het mijn nichtje was, best gênant.
We besloten te trouwen op 21 oktober 2016
Alles moest geregeld worden in een korte tijd. We kochten een huis, er moest een trouwjurk komen en een trouwpak, een ceremonie en feest en ga zo nog maar even door. We hebben dit allemaal in acht weken tijd geregeld en wat was het een mooie dag. Ik was toen precies 18 weken zwanger.
Verder heb ik een hele goed zwangerschap gehad
Alleen de gewone kwaaltjes gehad zoals misselijk in de ochtend, later wel wat last van harde buiken en kortademig zijn, maar ik mocht niet klagen. Op 10 februari 2017 ging ik met 34 weken met verlof. Ik was er aan toe, want geloof me, zwanger zijn en de kraamzorg(stage) doen is niet heel erg ideaal. Dan moet je acht dagen werken en ben je twee dagen vrij. Zwaar! Gelukkig had ik het schoolgedeelte afgerond en zou ik na mijn verlof alleen mijn stage nog moeten afmaken. Dat verlof was heerlijk, overal tijd voor hebben en elke dag uitslapen. Met 37 weken had ik ‘s morgens een afspraak bij de verloskundige. Alles was goed gekeurd en de kleine lag al mooi ingedaald. Ik weet nog dat de verloskundige tegen me zei: ‘Misschien is dit wel de laatste keer dat je hier bent’. Zelf hadden we het sterke voorgevoel dat de kleine deze week wel zou komen. De volgende dag had ik het einde van de morgen wat lichte krampen. Ik appte mijn man dat de krampen wel wat regelmatig kwamen. Zo rond de zeven a acht minuten. Ik maakte me niet echt zorgen want het voelde als menstruatiekrampen. Dit kon nog wel even duren, misschien stopte het ook wel? De hele dag heb ik nog krampen gehad maar ik hield ze niet echt goed bij. ‘s Avonds gingen we naar de winkel om nog bierkratten te halen voor onder het bed. De krampen werden steeds minder en stopten uiteindelijk. ‘s Nachts heb ik nog heerlijk geslapen en nergens last van gehad. Mijn man ging weer gewoon naar zijn werk. Toch begonnen in de morgen de krampen weer en verloor ik ook een slijmprop. Zou dit het dan toch zijn!? Ik appte mijn man en ik zou hem direct bellen als het erger werd omdat hij (als vrachtwagenchauffeur) vaak overwerkt.
De krampen werden wel iets heftiger maar het was nog prima te doen
In de avond zouden vrienden komen. Ik appte mijn vriendin dat ze gewoon moesten komen, dan had ik wat afleiding. En dat was goed ook. Toen ze weer weg gingen werden de weeën toch wel heftiger. Ik appte nog met mijn schoonmoeder en we zijn naar bed gegaan. Tegen zes uur werd ik weer wakker door de weeën. Toch wel heftiger, maar ik wist niet wat me te wachten stond en vond het nog te doen. Ik ging douchen en ben daarna weer met een warme kruik in bed gaan liggen. De weeën kwamen toch wel om de 5 a 6 minuten. Tegen 10 uur vond ik het te heftig en had ik ook last van rugweeën. Ik belde de verloskundige en zei dat ik weeën had. Ze vertelde me dat het nog wel alle kanten op kon gaan. Stoppen of doorzetten. Ik had geen idee hoe erg de pijn moest zijn en kon nog wel even door. Dit heb ik nog twee uur volgehouden en rond 12 uur heb ik toch weer de verloskundige gebeld. Ze zei met een half uur langs te komen om te kijken hoe het er voor stond. Tegen half 1 kwam ze eindelijk. Na een korte check bleek ik al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Wow, dat had ik niet gedacht! Ik zei voor de grap dat als het zo door ging, het wel een makkie was. Omdat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen moesten we direct gaan. Het scheelde dat het ziekenhuis om de hoek lag. Na even zoeken kwamen we op de verloskamers. Ik ging gelijk in bed liggen en de verloskundige deed weer een korte check. 9,5 Centimeter ontsluiting. Dat ging echt snel! De rit van drie minuten heeft veel gedaan. Al vrij snel kreeg ik ook persweeën. Ik kon geen lekkere houding vinden. Ik vroeg nog of ik pijnstilling kon krijgen, maar omdat ik al zoveel centimeter had was dat niet meer nodig en zou het anders alleen maar langer duren. Omdat mijn vliezen ook nog niet waren gebroken, brak de verloskundige deze. Al vrij snel daarna mocht ik beginnen met persen. Na ongeveer een kwartier te hebben geperst was daar onze mooi zoon Joël om 14:05 uur geboren. Wat een intens moment was dat. Binnen vier uur bevallen is niet niks, na die tijd ben je ontzettend moe.
Na wat eten mocht ik douchen
Mijn man moest mee omdat ik niet alleen mocht douchen. Ik weet nog dat ik heel flauw werd en ging zitten. Ik was toch nog flauwgevallen onder de douche. Toen ik weer bij kwam stond er een heel team om me heen. Ze vroegen me of ik dit vaker had, maar ik had geen idee, snel weer op bed. Omdat je binnen zes uur moet plassen na de bevalling moest ik ook naar de wc. Ik zei nog dat het wel goed ging, maar op de wc viel ik weer flauw. Super vervelend en daarom mochten we nog twee uurtjes in het ziekenhuis blijven en kon ik nog even bijkomen. Gelukkig voelde ik me al snel wat beter en mochten we fijn naar huis toe. De kraamzorg ging met ons mee en hielp ons thuis. Daarna ging ze weer weg. Wij kregen al snel bezoek van onze ouders. Wat een trots gevoel heb je dan als kersverse ouders. De eerste nacht ging goed en we hebben zelfs wat kunnen slapen. Ik gaf borstvoeding en vond dit best lastig. Joël deed er best lang over om goed aan te happen. Daarna liet hij met 5-10 minuten weer los en sliep hij zelf weer. Dit maakte mij onzeker en ik wist niet of het wel wat was voor mij. Constant met voedingen bezig zijn… Pffff. Na zes dagen heb ik besloten om toch te stoppen. Ook omdat het zoveel energie kostte. Wat een geruststelling is het dan dat je weet wat je kind binnenkrijgt. Wel gaf Joël nog best wat over, waarschijnlijk een verborgen reflux.
Na een paar dagen ging mijn man weer werken
Na al die dagen stond ik er alleen voor. Na twee weken ging hij weer in kost en dat vond ik best moeilijk. ‘s Nachts alleen zijn met een kleine baby vond ik best pittig. Na een paar weken had ik gelukkig een beetje een ritme en dat was heel fijn. Ik had wel weer zin om de deur uit te gaan. Na mijn verlof begon ik met werken in de thuiszorg op oproepbasis. Dit was goed te doen en ik was even een paar uur geen mama. Na de zomervakantie begon ik weer met stage, want ik moest en zou mijn diploma halen. Dit was lastig met een kleine erbij. De stage zelf vond ik ook niet zo leuk, maar het was niet anders. Met het oog op mijn diploma ging ik door en uiteindelijk heb ik mijn stage gewoon gehaald. Al met al is het jong moeder zijn soms best pittig, vooral de eerste maanden. Maar ik denk dat dat voor iedereen wel geldt en dat je daar niet perse jong voor hoeft te zijn? Gelukkig is Joël super makkelijk en sliep hij met zes weken al door en overdag ook nog twee keer. Ideaal! Niks te klagen hier. Ondertussen ben ik 23 weken zwanger van ons tweede kindje. Deze zwangerschap is wel een stuk rustiger en ik kan meer genieten dan met Joël. Nu hoeft er niet zoveel geregeld te worden voor een huis of trouwerij. Ik ben zo benieuwd hoe dat straks zal zijn. Of ik het anders aanpak of juist niet. Wel denk ik dat ik relaxer ga zijn dan met Joël. Dan maak je je druk om de gekste dingen en zie je het al niet zitten om alleen weg te gaan met een baby. Achteraf onzin natuurlijk. Wij nemen Joël overal mee naar toe en hij is super makkelijk.
RIAN
