Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
Lees eerst deel 1: Vlak voor de geboorte viel de hartslag van ons meisje weg
Noa werd ook opgenomen
Na wat kleine onderzoeken bij mij, werd er tegen mij gezegd dat ik niet meer bij Noa en op de kinderafdeling mocht komen. Ik had waarschijnlijk kraamvrouwenkoorts en dan kon ik de hele kinderafdeling besmetten. Mijn man zat in tweestrijd, je dochter op de ene verdieping en je vrouw op de andere verdieping. Gelukkig mocht hij bij mij slapen op de kamer omdat de verpleging het zo sneu vond voor ons.
Noa stopte met ademen
Vrijdagnacht had Noa een rustige nacht gehad zei de verpleging. Zaterdagmorgen ging mijn man bij haar kijken, hij mocht haar wel even aanraken of vasthouden als hij wilde. Hij legde zijn hand op haar hoofdje precies toen alle alarmbellen af gingen en stopte ze met ademen. Snel kwam het personeel in actie en begon Noa weer te ademen.
Ze had herhaaldelijk adem-stops
Hoe vertel je je vrouw dat je dochter net (even) gestopt is met ademen? En dat dit niet de eerste keer was vandaag volgens het verpleegpersoneel. Die zaterdag was het 13 (!) keer gebeurd. Ik zat doodziek op de rand van het ziekenhuisbed te kolven toen mijn man het kwam vertellen. Totaal in tranen vielen we elkaar in de armen. We snapten er niks van. Na 15 minuten zei mijn man: “Ik ga even naar buiten een frisse neus halen. Even mijn hoofd leegmaken.”Ik zag op de baby-cam dat het personeel moest ingrijpen
Ik mocht niet van mijn kamer, en wilde Noa graag zien. Ik deed de baby-cam aan, daar lag ons kleine meisje. Ineens stopte ze weer met ademen. Het personeel greep in, maar vergat de baby-cam weg te draaien. Dus ik zag alles gebeuren. Schreeuwend met aan mijn ene arm een infuus met paal en aan de andere kant een kolfmachine op mijn borst, rende ik de gang op. Snel kwam er een verpleegster aanrennen en bracht mij terug naar mijn kamer. Mijn man hoorde mij schreeuwen terwijl hij bij de lift stond te wachten en kwam ook aangerend.
We eisten een gesprek met de arts
Toen ik weer gekalmeerd was, is mijn man naar de kinderafdeling gegaan en eiste dat er een arts kwam om met ons te praten. We hadden vrijdag morgen alleen een arts gesproken met de mededeling dat ze gingen uitzoeken wat eraan de hand was. Maar verder waren we niet op de hoogte gehouden, zelfs niet dat ze eerder ook gestopt was met ademen. De kinderarts was druk en had geen tijd voor een gesprek. Bizar, dit kon toch niet?Ik vond dat we op de arts moesten vertrouwen
De arts van mijn afdeling heeft op een gegeven moment contact gezocht met de kinderarts met de vraag om met ons te komen praten. Dat je (nieuwe) ouders niet zolang in onzekerheid mag en kan laten zitten, zelfs al heb je geen nieuws over de situatie. Dat is ook informatie. Zaterdagnacht om 1:00 uur stond de kinderarts bij ons naast het bed. “Ja sorry het was erg druk…” Met Noa ging het goed. Mijn man vroeg: “Ben je zelf gaan kijken of heb je dat uit het dossier?” De verpleging zei dat het nu goed ging en we konden echt met een gerust hart gaan slapen. Maar mijn man vertrouwde het niet en zei tegen mij: “Ben je tevreden met dit antwoord, kan je nu slapen denk je?” Ik zei: “Ze is de expert dus dan zal het vast beter gaan. Ze zal het wel beter weten dan wij zelf.”Noa moest met spoed worden overgeplaatst
Zondagmorgen om 07:00 uur stond onze ziekenhuiskamer opeens vol met heel veel mensen. Noa moest met spoed naar de IC worden gebracht. Het ging niet goed met haar. Mijn man zei: “Maar jullie zeiden toch dat het zo goed met haar ging?! Ze wordt niet vervoerd zonder dat ik erbij ben.” Snel is hij in zijn kleding gesprongen en naar Noa gerend. Daar lag ik dan alleen in bed, ik mocht niet naar Noa toe. Ik kon haar niet vasthouden of troosten. Ik kon mijn man niet bijstaan. Vreselijk!
WORDT VERVOLGD
JODIE
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
ik snap de emoties, maar de arts kan inderdaad belangrijkere dingen te doen hebben gehad. logisch dat jullie als ouders dat anders zien, maar gesprekken staan niet op plek 1, daarbij zijn er meer patiënten. dat de arts de moeite neemt om om 1 uur ’s nachts nog langs te komen is echt keurig. verder kan het toen goed gegaan zijn en was het 6 uur later een ander verhaal. Het is niet zo dat de arts jullie dwars wilde zitten. Verder is het logisch dat men een webcam vergeet als men een baby aan het redden is. Nogmaals, begrip voor de emoties, maar ik denk dat de artsen en verpleegkundigen naar hun beste kunnen hebben gehandeld en daar moet je ze denk ik vooral dankbaar voor zijn.