21 januari 2022 was mijn uitgerekende datum
Ik had op misselijk zijn na een fijne zwangerschap gehad. Zeker de laatste weken voelde ik mij super fijn en fit. De baby deed alles perfect en ik had niks om mij zorgen over te maken. Het bevallingsbad stond klaar, de babykamer was klaar, wij waren er klaar voor. Mijn droombevalling zou thuis in bad zijn. Lekker ontspannen en in een veilige omgeving samen met mijn man en de verloskundige.
Ik had ineens bloedverlies
In de nacht van 20 op 21 januari werd ik wakker met een steek in mijn buik. Ik ging naar de wc en zag dat ik wat bloedverlies had. Ik riep mijn man. Hij keek en zei gelijk dat hij de verloskundige ging bellen. Ik wilde dat eigenlijk niet, want een verloskundige storen voor een beetje bloed. Moest dat nou echt? De verloskundige stelde wat vragen aan de telefoon en besloot dat er iemand langs moest komen. Ik was heel erg aan het trillen en kon dit niet tegenhouden. Het voelde zo raar. Ook voelde ik me erg misselijk, maar daar had ik misschien wel een reden voor. Het was midden in de nacht en de adrenaline stroomt door mijn lijf. Zou het nu echt gaan beginnen? Met een gek gevoel lagen we in bed te wachten tot de bel ging.
De bevalling leek nog niet te beginnen
Een poosje later stond de verloskundige voor de deur. Ze onderzocht mij en luisterde naar de baby. Het hartje klonk goed en er waren verder geen tekenen van een beginnende bevalling. Ik had geen ontsluiting of weeën. Mijn buik was wel erg hard, maar dat kon ook door het trillen komen. Het lukte niet om te ontspannen. Voor de zekerheid stuurde ze ons door naar het ziekenhuis voor onderzoek.
Toch naar het ziekenhuis
Omdat er geen spoed was, mochten we met onze eigen auto naar het ziekenhuis. We twijfelden nog of we de vluchttas mee zouden nemen, maar dat raadde de verloskundige toch wel aan. Redelijk ontspannen reden we naar het ziekenhuis. Op de parkeerplaats besloten we de vluchttas in de auto te laten. Ze gingen toch alleen maar kijken waar het bloed vandaan kwam. We zouden straks gewoon weer naar huis gaan. Ik had immers bedacht dat ik thuis in bad wilde bevallen. We liepen door de ziekenhuisdeuren en zeiden nog tegen elkaar: “Het zou wat zijn hè, straks lopen we nog met een baby naar buiten!”.
Ik raakte in paniek door de mogelijke scenario’s
In het ziekenhuis kreeg ik een band om voor het checken van de hartslag van de baby. Ondertussen werden de scenario’s besproken. Het kon een bloedvat zijn dat geknapt was bijvoorbeeld. In dat geval zou ik als het bloeden 24 uur gestopt was weer naar huis mogen. De misselijkheid en het trillen bleven aanhouden. Er werd ook al gesproken over een eventuele keizersnede als er iets met de placenta zou zijn. Hier was ik erg bang voor en ik raakte al een beetje in paniek. Ondertussen werd er een echo gemaakt. Daarop was niks bijzonders te zien. Een geruststelling. Alleen bleven de zorgverleners kritisch: Wat is er toch aan de hand? Waarom is ze zo misselijk, blijft ze bloed verliezen en trillen?
Ik bleef overgeven en het bloed stroomde uit mij
Op den duur was ik zo misselijk als ik op mijn rug lag dat de verpleegkundige mij op mijn zij hielp. Toen begon ik met overgeven. Tijdens het overgeven voelde ik dat er telkens van onder bloed uit stroomde als ik mijn buik aanspande om te spugen. Ik wilde niet meer overgeven, en dat riep ik ook. Ik was bang dat het fout zou aflopen met mijn zoontje. Het voelen van bloedverlies op de plek waar mijn kindje zat was vreselijk. Ik kon het niet meer tegenhouden, en al huilend gaf ik over.
Er werd spoed sectio geroepen
Toen ging het allemaal heel snel. Er werd onder de deken naar het bloedverlies gekeken. Ondertussen was op de monitor ook te zien dat de hartslag van de baby zwakker werd, dit had ik zelf niet door. Er werd “spoed sectio” geroepen en binnen een paar tellen stond de hele kamer vol met mensen. De ene zette een infuus, de volgende trok mijn kleren uit, de ander deed mij een operatieschort aan, en er werd een katheter ingebracht. Ik was zo bang! We renden door de gangen naar de operatiekamer. Daar werd ik op een operatietafel getild. De hele kamer stond vol met mensen. Twee daarvan bleven tegen mij praten. Probeerden mij rustig te houden en uit te leggen wat er allemaal ging gebeuren. Ondertussen zag ik de gynaecoloog naar het hartje luisteren en de blik in haar ogen was zorgelijk. Ik was erg in paniek. Ondertussen voelde ik hoe mijn buik werd ontsmet, en er werd een doek voor mijn buik gehangen. Er was geen tijd meer voor een ruggenprik. Ik kreeg nog één kus van mijn man en daarna kreeg ik een kapje voor en viel ik in slaap.
We hebben de bevalling niet samen beleefd
Ik werd wakker in de uitslaapkamer en binnen enkele seconden besefte ik mij dat mijn baby geboren moest zijn. Al snel kwam mijn man naar mij toe en liet een foto zien op zijn telefoon. “Dit is onze zoon”, zei hij met tranen in zijn ogen. We waren ouders geworden, maar helaas waren we op dat moment niet bij elkaar en konden we het niet samen beleven. Maar wat zijn we enorm dankbaar dat onze zoon gezond is. Het was verdrietig en mooi tegelijk. Ik werd naar de kinderafdeling gebracht en daar zag ik mijn zoontje voor het eerst in het echt. Hij mocht gelukkig even bij mij op de borst liggen. Wat een bijzonder moment.
Een gescheurde placenta
Door de narcose kan ik mij niet veel meer herinneren van deze eerste dag met mijn zoontje. Ik viel steeds opnieuw in slaap. Gelukkig mocht ik ondanks dat veel knuffelen met hem. Achteraf bleek dat mijn placenta was losgescheurd. Omdat we in het ziekenhuis waren toen hij echt loskwam (tijdens het overgeven), en door snel en goed handelen is ons zoontje gezond ter wereld gekomen. We zijn zo enorm dankbaar dat het goed is verlopen. Een placenta loslating komt amper voor, en dan ook zelden met een goede afloop. Wat een wonder!
JOANNE
