Ze was 13 toen ik geboren werd, mijn grote zus!
Ons leeftijdsverschil is behoorlijk groot en dat is voor ons allebei niet altijd makkelijk geweest. Toen ik klein was, heeft ze veel voor mij moeten zorgen. Doordat onze broer een nierafwijking had en er heel veel aandacht naar hem ging, was ik heel veel bij mijn zus. Als kind wist ik niet beter en vond ik het allemaal prima. Ik zag haar misschien niet echt als zus, maar meer als een tweede moeder. Ze nam mij mee op vakantie, deed leuke dingen met mij en liet mijn haren knippen in stekels, dat dan weer wel….
Doordat we zoveel schelen is onze band altijd anders geweest
We hebben altijd in andere fases van ons leven gezeten, we zijn elkaar zelfs een lange tijd kwijt geweest. Dat waren voor mij mega zware jaren. Precies de jaren dat we in het fertiliteitstraject zaten en ik het al heel zwaar had. In die tijd was ik boos op haar, we begrepen elkaar niet goed en ik zag de dingen gewoonweg anders dan zij. In die zes jaar heb ik haar en haar gezin elke dag gemist, het moeilijkste vond ik onze trouwdag, daar had ze gewoon bij moeten zijn. Het was een mooie dag, maar hij was niet perfect… Niet compleet. Ik nam haar een lange tijd van alles kwalijk, ze was er niet voor mij toen ik haar nodig had in het traject. Toen er in de tijd werd gesproken over het feit dat ik misschien een eiceldonor nodig had, werd ik eigenlijk alleen maar bozer en verdrietiger. Want de perfecte donor was zo dichtbij, maar ook zover weg…. En misschien was het niet goed en niet eerlijk om zo te denken, maar ik kon er niets aan doen. Ik schreef haar brieven, probeerde me in te denken waarom ze boos was, maar toen kon ik het niet begrijpen.
Ze was er niet toen ik (pleeg) moeder werd, toch weet ik zeker dat ze trots op me was
En soms moeten dingen ook gewoon zo zijn. Want niet lang nadat we ons tweede meisje thuis kregen, is ons contact weer hersteld. En al was ik in het begin heel erg bang en voorzichtig, ik ben zo blij dat we elkaar weer terug hebben. Het eerste jaar hebben we een beetje aangemodderd, het gewoon een beetje laten gebeuren. Nooit echt goed met elkaar gesproken over de jaren dat we elkaar niet zagen. We zijn allebei niet zo heel goed met emoties, dus er niet over praten leek toen het beste. Toch lukt het ons steeds beter om samen te praten over toen. Misschien juist omdat de scherpe randjes er na al die jaren wel af zijn. We weten dan we allebei fouten hebben gemaakt, maar we weten ook dat we er allebei niet veel aan konden doen. Het was de situatie waarin we zaten. Ik was destijds te jong en te naïef om haar te begrijpen, onze levens waren te verschillend.
Ik besef me nu pas dat het voor haar ook niet altijd makkelijk is geweest
Als je op je 13e nog een klein zusje krijgt, je broertje altijd ziek is en alle aandacht naar de anderen gaat. Voor haar is alles zo anders geweest dan voor mij. Toen zij moeder werd begon ik net te puberen. En toen ik vriendjes kreeg was zij net zo kritisch als mijn moeder! Ik keek altijd heel erg tegen haar op. Gewoon omdat ze ouder was en alles voor elkaar had, drie gezonde kinderen, een mooi huis, een gezin…. Dat wilde ik toen ook zo graag. Nu ook wij dat gezin hebben, ik ouder en wijzer ben geworden, voelt het pas alsof we op hetzelfde niveau zitten. Ik kijk niet meer tegen haar op, ik ben trots op haar en ik denk zij ook op mij. Haar kinderen zijn al groot, mijn kindjes nog klein, maar we begrijpen elkaar nu als nooit tevoren. En natuurlijk blijft het moeilijk dat we belangrijke gebeurtenissen uit elkaars leven hebben gemist, de tijd draai je immers niet meer terug. Toch denk ik dat het zo moest zijn, gewoon om te komen waar we nu zijn. De band die we nu hebben, hadden we anders misschien nooit gehad. We halen die tijd nu gewoon een beetje in!
DEB
