Onze dochter is geboren met 22+6 weken, ze leeft en huilt…. We schreeuwen: ‘Doe wat!’

23 november, ik ben 22+4 weken

Ik zit samen met Maarten op de bank. Hij heeft  de middag vrij en moet om 23.00 uur beginnen met werk. Ik moet naar de wc, voor de zoveelste keer, want ja, plassen doe je in het honderdvoud als je zwanger bent. Opeens zie ik dat er bloed op het wcpapiertje zit, ik schrik me kapot. Ik roep direct Maarten. Hij blijft heel kalm. We bellen het ziekenhuis en laten het gewoon even checken. Fijn zo’n rustige man naast je, want in mijn hoofd ging het al 100 keer mis. Zo gezegd, zo gedaan, wij naar het ziekenhuis. Met de kleine blijkt het allemaal goed te gaan, hij is mooi druk. We hoeven ons geen zorgen om hem te maken. Ze kijken voor de zekerheid nog even of ik een blaasontsteking heb en ze doen een uitstrijkje, waarvan we een week later de uitslag krijgen. Ik moet rustig aan doen, en de bloeding zal vanzelf minder worden, het kan er immers bijhoren. ‘s Avonds wordt de bloeding al minder erg en Maarten gaat gewoon naar zijn werk om 23.00 uur. Ik ga lekker naar bed. Natuurlijk ben ik wat onrustig, maar die kleine is mooi druk, en dat stelt mij gerust. 

Die nacht moet ik een paar naar de wc, alle keren kijk ik natuurlijk naar het bloedverlies, maar dat gaat helemaal goed, tot de laatste keer

Het lijkt wel of het veel erger is dan aan het begin… Ik bel Maarten en hij komt gelijk naar huis. Eenmaal thuis gaan wij weer met een bloedgang naar het ziekenhuis. Weer alle controles, baby doet het goed, geen blaasontsteking, en ga zo maar door. Ondertussen krijg ik wel last van mijn rug, vreselijk. Na alle onderzoeken mag ik naar huis van de gynaecoloog, maar dat voelt voor mij niet goed. We mogen dus een nacht blijven, en dan gaan we om 09.00 uur die ochtend weer een echo krijgen. Als alles dan goed zou zijn mogen we weer naar huis. We ktijgen een kamer, en we proberen wat te slapen. Ondertussen heb ik best rugpijn en krampen, achteraf al weeën, maar zo bleu als ik ben denk ik daar niet over na, want ik ben nog maar amper 23 weken zwanger. Die ochtend worden we om 09.00 uur opgehaald voor de echo, en het bloeden neemt alleen maar toe. Ze maken een echo, en de baby is dik in orde. Vervolgens toch nog maar een inwendig onderzoek. En dan? Doodse stilte…… ‘Ik heb geen goed nieuws’, zegt de gynaecoloog. Ik val bijna van de behandeltafel af, zonder dat ik weet wat er is. 

‘Je hebt al 4-5 centimeter ontsluiting, dus de bevalling is begonnen’

Maarten en ik kijken elkaar aan, en het eerste wat we aan haar vragen is of ze niks kunnen doen. Er wordt nog een arts bijgeroepen, en die heeft het nog een keer gecheckt, maar hij komt met dezelfde uitslag. Ondertussen gaat alles aan ons voorbij en zitten we allebei te huilen. Paniek, angst, hulpeloos, verdriet, alles komt voorbij. Ze kunnen niets meer voor ons doen, omdat ik waarschijnlijk ook een infectie bij me draag, want ik heb hoge koorts. Het besef dat we gaan bevallen van een kindje wat niet zal leven, is eigenlijk geen seconde in me omgegaan toen ik zwanger raakte. Zo naïef, maar dat is natuurlijk niet waar je gelijk aan denkt als je op die roze wolk zit. Ondertussen is die wolk behoorlijk zwart  en wij weten eigenlijk niet wat ons gaat overkomen. Ja, ik moet gaan bevallen, maar hoe in de lieve vrede moet dat? Ik heb pijn, maar ik heb geen idee wat het is. Ik weet niet hoe een wee voelt. Ze vragen of ik medicatie wil, maar ik ben zo bang dat ik onze kleine dan niet meer zal voelen, dus dat doe ik niet. Ondertussen is de baby zo actief in mijn buik dat ik niet geloof dat ik ga bevallen. Ik wil alles voelen, mee maken, want nu kan het nog. 

Ondertussen komen onze ouders en familie binnen

Er wordt een fotograaf van Stichting Still geregeld, waar ik eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Ik moet immers gaan bevallen van een kindje wat niet levensvatbaar is, en dat moet leuk op de foto worden gezet? (Achteraf zo ontzettend dankbaar voor de prachtige foto’s hoor!). 

We moeten van alles gaan uitzoeken, een mutsje, doekje, knuffeltje, doosje

Ik ben zo leeg op dat moment, en ondertussen zit ik vol in mijn weeën, wat een vreselijke situatie. Rond half 9 worden de weeën steeds erger, en het kan niet lang meer duren. Achteraf heb ik de bevalling waarschijnlijk in mijn hoofd heel lang uitgesteld, maar het was niet meer tegen te houden. We moeten ons voorbereiden dat ik ga bevallen van een doodgeboren kindje, omdat het waarschijnlijk de bevalling niet zal overleven. Om 21.07 uur is onze prachtige dochter geboren (22+6) en ze huilt…. Maarten en ik kijken elkaar aan en schreeuwen bijna tegelijk: ‘DOE WAT! ZE HUILT’. Waarop we weer de uitleg krijgen dat ze niks mogen en kunnen doen voor ons. Ze heeft nog ongeveer 45 minuutjes geleefd en daarna is ze overleden. We zijn papa en mama, en wat zijn we ondanks al het verdriet trots. Wat is ze mooi, volmaakt en prachtig. Haar naam is Donna, 32 centimeter lang en 620 gram. Ze is het mooiste meisje wat er heeft bestaan voor ons! Ze hoort er altijd bij!

DENISE