Tijdens mijn zwangerschap fantaseerde ik al over de kraamtijd
Mensen om mij heen noemde het zelfs “vakantie”. Dat vond ik wat overdreven, maar ik zag het wel voor me zoals werd omschreven: op een roze wolk. Mijn ideale beeld was dat ik vanaf dag één lekker thuis zou zijn met kleine Mila, dat er bezoek kwam die ik kon voorzien van beschuitjes met muisjes. Natuurlijk dacht ik ook dat ik lekker veel kon uitrusten (haha, hoe naïef). Misschien had ik toen toch wel willen weten hoe een kraamtijd écht is, zodat ik me wat beter had kunnen voorbereiden. Iedereen ervaart het anders, maar ik deel graag mijn verhaal met jullie.
Dan ben je ineens moeder!
Na de bevalling (waar ik bewust geen blog over schrijf, omdat ik er niks van kan maken dan een thriller) was ik ontzettend blij dat Mila eindelijk geboren was. De bevalling had wat complicaties waardoor ik sowieso één nacht moest blijven in het ziekenhuis. Aangezien ik Mila alleen opvoed, was het ergens wel fijn dat ik er niet direct alleen voor stond. Er is toen ook besloten dat ik nog een paar dagen naar het kraamhotel kon, om bij te komen en wat extra hulp te krijgen. Super fijn!
De eerste nacht heb ik geen oog dicht gedaan
Ik kon alleen maar kijken naar mijn prachtige kindje die ik het liefst non-stop wilde knuffelen. Ik was begonnen met borstvoeding geven en daar was ik een beetje mee aan het hannesen, want ook dáár had ik me niet goed in verdiept. Nou met (gelukkig) een lege blaas en bevroren kraamverband in mijn XXXXXXL onderbroek die tot aan mijn oksels kwam deed ik een poging af en toe te slapen. Niet gelukt. De volgende dag voelde ik me niet zo best. Mijn familie zag dat, want ik had blijkbaar ineens een groen tintje. Ik werd overgeplaatst naar een kamer in het kraamhotel. Nog steeds had ik geen idee wat ik aan moest met die borstvoeding en nu ik erop terug kijk hadden ze me wel wat beter kunnen ondersteunen. Maar goed, ik kon op een knopje drukken en dan kwam er iemand om te helpen. Mijn zusje was er en ik snakte ontzettend naar cola (ik heb een lichtelijke verslaving en had het echt nodig) dus ik zei tegen het vrouwtje: “Mag ik alsjeblieft een glaasje cola?”. “Nee, we kunnen alleen water, thee of koffie bieden. Cola moet je zelf op de gang halen uit de automaat”. Dus ik keek mijn zusje aan en ik dacht bij mezelf: “Hoe dan?!”. Ik kon amper zelf naar de wc waggelen, dus laat staan door ziekenhuisgangen struinen. Gelukkig wilde mijn zusje het wel halen. Ook kwam ik er die nacht achter dat baby’s wel erg veel wakker waren en huilden. Vooral de mijne. Op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik er mee aan moest (wat een doordringend geluid he?) en drukte ik weer op het knopje. Ook dit vond ik een beetje tegenvallen. Waar het op neer komt is dat ik die nacht eigenlijk geen hulp had gehad en ik me af begon te vragen waarom ik niet gewoon thuis was.
De dag erna zag ik blijkbaar nog groener en besloot mijn zusje bij me te slapen in het kraamhotel
Er was geen bed, dus ze sliep op een harde bank. Dit was de eerste nacht en dag dat ik wat meer had geslapen, maar nog niet veel, want Mila liet luid en duidelijk horen wat ze wilde. Nog steeds deed ik maar wat met de borstvoeding en heb ik de dag erna om hulp gevraagd. Mila daalde ook in gewicht, wat normaal blijkt te zijn, maar ik kon ook niet inschatten of ze überhaupt wel wat binnenkreeg. Ik wilde buiten mijn familie helemaal niemand op bezoek hebben omdat ik me erg beroerd voelde. WAARRRR IS DIE ROZE WOLK NOU??
Ik heb nog een nacht in het kraamhotel geslapen en toen besloten dat ik naar huis zou gaan
Wat was het een opluchting om thuis te zijn! Ik ging met Mila op de bank zitten en gaf weer borstvoeding. Mijn katten waren lichtelijk in shock van mijn nieuwe aanwinst. Eén kat moest zelfs overgeven. OP MIJ. Terwijl ik borstvoeding gaf. Er fladderde iets door mijn gedachten: “Ik kan dit niet, waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!”. Mijn ouders waren de eerste dagen erg veel langs geweest en mijn moeder was bij ons blijven slapen de eerste nacht. Zo kreeg ik eindelijk wat rust. Ik was nog steeds een beetje in een waas en greep in de lucht naar de papagaai (die er thuis helaas niet was). Erg vreemd… Volgens mij hadden zelfs mijn hersens een opdondertje gehad.
Nog steeds een andere realiteit dan hoe ik mijn kraamtijd in eerste instantie voor mij zag
De dagen erna kwam er een kraamhulp aan huis en die heeft me echt ontzettend goed geholpen. De borstvoeding was nog steeds een ellende, en ik begon met kolven zodat ik wist hoeveel Mila binnen kreeg. Toen ik daarmee begon was ik het erg snel beu. De hele dag was ik bezig met voedingen. Kolven, voeden, bijvoeding, kolven en ga zo maar door. Ook kelderde mijn gewicht erg en in overleg met kraamhulp heb ik besloten toch te stoppen en over te gaan op kunstvoeding. STUWING. Ook daar had niemand mij voor gewaarschuwd. Ik vond het heerlijk dat ik me niet meer druk hoefde te maken over de voedingen, maar ik snakte toch wel erg naar het kolfapparaat om de “druk” er af te kolven. Gelukkig was dit vrij snel voorbij.
Na een week ongeveer kon ik het aan dat er wat andere mensen over de vloer kwamen dan alleen familie
Ik begon me wat beter te voelen en kon naar buiten met Mila. Lopen was de eerste maanden nog wel pijnlijk. Met Koningsdag (een maand na de bevalling) ging ik voor het eerst zelf weer op stap. Mila bleef slapen bij mijn ouders. Heel toevallig kwam ik daar Mila’s papa tegen, die ik sinds het begin van de zwangerschap niet meer had gezien. Gelukkig konden we normaal tegen elkaar doen. Toch merkte ik dat het staan en de drukte misschien wat veel waren voor mij. Misschien was het wat te vroeg na de bevalling om weer te leven als de “oude” Eveline. Nu ik terugkijk vind ik het zonde dat ik niet echt genoten heb van de eerste momenten, maar erg bezig was met alles wat me overkwam. Maar ergens kan ik er nu ook wel om lachen (klein beetje dan).
PS: Ik heb dus niemand van mijn kraambezoek voorzien van beschuit met muisjes…. Nu één jaar later eten Mila en ik ze af en toe lekker samen op. Superlang houdbaar deze geboortesnack!
EVELINE
