Als je na jaren fertiliteitstraject toch onverwachts nog zwanger mag worden, is het niet de bedoeling dat je gaat klagen over hoe zwaar de zwangerschap was toch? Je moet dan vooral dankbaar zijn, tenminste zo voelde dat voor mij wel. En toch he, ik was het zwanger zijn op het laatst mega zat. Nu was onze situatie ook verre van ideaal, we woonden voor een jaar op de zolder van mijn ouders. Met twee kids van toen vijf en net één, was dat echt niet altijd leuk. Maarja, we hadden geen keuze, ons huis was verkocht, het nieuwe huis werd gebouwd en in mijn buik groeide ons wonder!
Al vrij vroeg in de zwangerschap kreeg ik last van bekkeninstabiliteit
Rust was de oplossing, maar die had ik niet met onze kleuter en dreumes. Met 23 weken moest ik met verlof en zat ik thuis. Ik kwam een kleine 30 kilo aan, voornamelijk doordat ik mijn dagen etend door bracht. Ik was aan het einde van de zwangerschap net een skippybal. In zijn geheel dan hè…niet alleen mijn buik. Ik was ervan overtuigd dat de baby eerder zou komen, rond de Kerst dacht ik. Maar toen ze er met Oud en Nieuw nog niet was, begon ik ongeduldig en onrustig te worden. Doordat ze een joggingfoetus was, was mijn buik bijna altijd hard en kon ik haar slecht voelen. Dat maakte me nerveus en ik wilde dan ook echt niet overtijd gaan. Twee dagen voordat ik ingeleid zou gaan worden, kwam de bevalling gelukkig spontaan op gang. De weeën kwamen al snel om de vier of vijf minuten en we mochten naar het ziekenhuis. Maar daar aangekomen leek alles te stoppen en keken ze me aan alsof ik het verzonnen had! Geen wee te bekennen en midden in de nacht moesten we weer naar huis. Ik ging naar bed en kon gelukkig nog een paar uurtjes slapen. De volgende ochtend begon het weer te rommelen. Mijn man besloot het ziekenhuis te bellen om te vragen hoe we verder zouden gaan. Gelukkig mochten we terug komen en zouden ze indien nodig een handje gaan helpen.
De weeën hadden toch al iets gedaan en mijn vliezen werden gebroken in de hoop dat er dan meer zou gaan gebeuren
Maar helaas, het zette niet door. Een paar uur later besloten ze wee-opwekkers te geven, nou dat heb ik geweten! Binnen no time zat ik tegen het plafond. Wat een enorme hel was dat zeg! Ik wist me geen raad met mijn ademhaling, en terwijl mijn man me maar bleef aanmoedigen om rustig te blijven, schreeuwde ik de meest lelijke dingen naar hem! Het vervelende was dat er qua ontsluiting niets gebeurde. Na een aantal uur was ik kapot en smeekte ik om een ruggenprik. In bed en met blote reet moest ik naar de OK, want de anesthesist had geen tijd om naar de afdeling te komen. Mijn man mocht niet mee naar binnen, dat vond ik zo naar. Door de weeën kon ik niet meer stil zitten, twee zusters stonden met elkaar te kletsen en te wachten tot ik klaar was, pas toen ik huilend vroeg of iemand me vast kon houden kwamen ze me helpen. De ruggenprik ging moeilijk en de anesthesist wist niet 100% zeker of hij goed zat, achteraf bleek dat ook niet het geval. Ik heb er niet heel veel aan gehad, slechts de allerscherpste randjes werden er af gehaald. Na uren puffen, wist ik zeker dat ik mocht gaan persen, ik voelde het, dit moest het zijn. Maar toen ze ging kijken bleek de zes centimeter die ik eerder die middag had opeens nog maar vier centimeter te zijn. De rand van mijn baarmoeder zat vol met vocht. Hoe kon dit in hemelsnaam? Toch moest ik persen… Toen ik dat zei, was het antwoord: “Je moet vast poepen”. Nee, ik wist zeker dat dit anders was. “Dan zie ik het straks wel als je wel echt moet persen”, was haar reactie.
Ondertussen gingen de artsen overleggen over hoe nu verder, ik was immers al langer dan een dag bezig en het zag er niet naar uit dat het op ging schieten
De ene na de andere kwam een kijkje nemen en iedereen maar voelen…. Het bleek dat onze dochter scheef lag, geen sterrenkijker, maar meer op haar zij, waardoor het verkeerde gedeelte van haar hoofd bij mij duwde en voor persdrang zorgde. Ik zou haar er op deze manier nooit uit krijgen en de ontsluiting ging ook niet verder. En dus besloten ze midden in de nacht een spoedkeizersnede te doen. Een keizersnede was mijn grootste angst, ik wilde het zo graag zelf doen. Het voelde als falen, het niet zelf af te kunnen maken. Maar ik had geen keuze, daarbij was ik ook echt op en wilde ik dat ze er zo snel mogelijk zou zijn. Op de OK wilde de anesthesist (een andere inmiddels) de ruggenprik die er nog in zat gebruiken. Ik zei dat die niet goed werkte, maar dat was volgens hem echt onzin. Net voordat ze zouden beginnen kreeg ik een mega wee, die ik weg moest puffen, toen hij dat zag besloot hij een nieuwe te zetten. Thank god… Pas toen die zat werd ik rustig en konden ze echt beginnen! De sfeer op de OK was heel fijn, waardoor het een feestje leek en binnen no time zag ik een hoofdje uit mijn buik komen. Daar was ze dan eindelijk, onze Bobbi, 10 jaar hadden we op haar gewacht en oh, wat is ze het wachten waard geweest!
Liefs,
DEB
