22 Maart stond dan ein-de-lijk de termijnecho op de planning
Eerst in de ochtend een routinecontrole. Bloeddruk prima en ook mijn gewicht was dik in orde. Vervolgens hebben we toen voor de allereerste keer het hartje gehoord. Eind van de middag mochten we terug komen voor de echo. Aangezien het kindje deze week net zo groot is als een pruim, noemen we onze baby ook zo. Pruim lag niet helemaal goed voor de meting. De meting die van stuit tot kruin gedaan moet worden en waarbij een verschil van een millimeter al een groot verschil kan maken. Dan kijken we eerst de rest even na. Twee voetjes, waarbij ook twee hakjes te zien waren. Dan is de kans op een klompvoetje kleiner, omdat ze dan normaal gesproken niet twee hakjes kunnen zien. Twee beentjes, goed te zien. Twee handjes en die staan ook netjes recht onder de armgewrichtjes, ook dat maakt de kans op een syndroom kleiner, dan staat een handje vaak juist scheef op het armgewricht. Het maagje mooi gevuld, dus het kindje drinkt. Uiteraard ook een kloppend hartje gezien. Een gevulde blaas, da’s ook mooi. We konden zelfs heel duidelijk zien dat het hartje al vier kleppen had.
Toen moesten we echt gaan meten
Ondertussen hebben we één keer gemeten en die meting pakte op zich wel goed uit: 3 oktober is de uitgerekende datum. Maar de verloskundige was nog niet helemaal tevreden. Het beste kunnen ze op hun rug liggen, maar pruim lag liever op zijn buik. Dus, ik mocht even plassen. Godzijdank. Ik was gekomen met een volle blaas en dan ook nog dat echo apparaat drukkend op je buik. Heerlijk, plassen! Pruim had er nog steeds weinig zin in, dus dan zetten ze grover geschut in. De verloskundige mocht lekker druk zetten op mijn buik en ja hoor, Pruim had de boodschap begrepen. Uiteindelijk lag hij er goed voor. Een perfecte meting: 2 oktober 2019 is dé datum!
De verloskundige die de echo maakte was ook bij de bevalling van Job
Een, zeg maar gerust, opmerkelijke bevalling. Ze stelde daarom ook de vraag aan Dennis: “Mag je nu deze keer eerder al stoppen met de nachtjes weg?”. “Nee”, was het antwoord. Enige uitleg is denk ik wel handig. Laten we even teruggaan naar de laatste maanden van de zwangerschap van mijn allereerste kindje, Job. Tijdens de hele zwangerschap had ik al het gevoel dat Job eerder zou komen. Hij liep achter op de groei, een week en dus zou eerder komen om allerlei redenen niet handig zijn. Dennis is piloot en is daardoor vaak ongeveer de helft van de week buitenshuis te vinden. Hij slaapt in het buitenland en komt na 3, 4 of 5 dagen weer thuis. Twee weken voor en na de uitgerekende datum (dus van 38 t/m 42 weken), heeft hij enkel dagdiensten en is hij dus elke avond in Nederland, normaal gesproken thuis, maar omdat we zo ver weg van Schiphol wonen bekijken we per dag of het gewenst is dat hij naar huis komt of dat hij ergens in Haarlem blijft slapen. Nou goed, door de groeiachterstand en het vermoeden dat er een beentje nog verder achterbleef heeft mij, samen met mijn moeder, op 27 februari bij de gynaecoloog doen belanden.
Eerst een echo en daarna een afspraak bij de gynaecoloog
Alles zag er goed uit, maar de gynaecoloog keek mij eens goed aan en vroeg: “Hoe gaat het met jou?” Ik voelde de ogen van mijn moeder en ik moest eerlijk zijn: “Het gaat niet goed”. Ik had veel pijn, veel last en ik was er duidelijk klaar mee. “Nou”, zei ze, “We gaan gewoon een controle plannen voor 7 maart. We gaan die dag kijken hoe het ervoor staat en als alles goed is gaan we je inleiden”. Heerlijk! Dit gesprek heeft me zoveel goeds gedaan (en Job blijkbaar ook). Job had er zin in! De laatste vlucht die Dennis zou kunnen nemen naar huis gaat rond 18:00 uur vertrekken, dus als ik voor 17:00 uur zou laten weten dat hij naar huis moest komen dan zou dat nog kunnen. En natuurlijk braken, die dag, mijn vliezen om 19:00 uur. De verloskundige dacht: “Ach zij gaat echt nog niet zo snel aan de gang.” Dennis was er niet. Daar hadden Job en ik lak aan. Om 23:00 uur kwam de verloskundige op bezoek, om 00:10 uur waren we in het ziekenhuis, om 2:05 uur mocht ik persen en om 2:08 uur was Job geboren.
Maar toen begon het eigenlijk pas…
Waar was Dennis?! Nou, Dennis die heeft nog geappt met mama, terwijl ik weeën aan het opvangen was. Na de geboorte heb ik Dennis gebeld. Hoe vreemd is dat! Je man, de vader van je kind, via de telefoon vertellen dat z’n kind geboren is! “Morgenvroeg om 6 uur, oftewel… over 3,5 uur vertrekt er een vliegtuig naar Amsterdam. Die pak ik en dan hoop ik rond 10 uur bij jullie te zijn!”. “Het is niet anders, kom maar zo snel mogelijk hier heen”, zei ik. Laat nou net op dat moment een sneeuwstorm razen over Engeland en het hele vliegveld in Norwich plat gelegd zijn. “De vlucht is geannuleerd”, zei Dennis. Dat meen je niet. “En die van 12 uur ook! En de treinen rijden niet, dus ik kan ook niet ergens anders heen”, voegde hij er aan toe. Kak en nu?! Dennis heeft z’n verhaal gedaan aan de hotelreceptie, de receptioniste tot tranen geroerd en zij zijn voor hem gaan bellen of er een taxicentrale was die hem naar Londen zou kunnen rijden. Daar vlogen nog wel vliegtuigen. Na er een heleboel gesproken te hebben is er één taxichauffeur geweest die gezegd heeft: ‘Ik breng die man naar Londen!’ Held! Een taxirit van 2,5 uur waarbij Dennis maar gestopt is met tellen van de ongelukken langs de weg. De wegen lagen helemaal bezaaid met sneeuw. Een taxirit van 2,5 uur is natuurlijk lang, maar over het algemeen ook erg duur! Dennis heeft eerst akkoord gevraagd aan het bedrijf of hij deze taxirit mocht nemen. Om het feest compleet te maken was natuurlijk zijn aanspreekpunt van het bedrijf niet bereikbaar en dus dacht Dennis dan bel ik de ‘grote baas’. Hij kreeg akkoord en is in de taxi gestapt. Een klein stukje verder weg van ons, maar toch zoveel dichterbij alweer! Uiteindelijk ging het gelukkig snel, de vlucht vertrok rond 19:30 uur en om 23:00 uur kwam de trotse papa dan eindelijk de ziekenhuiskamer binnen gelopen! Wat een dag, wat een gebeurtenis. Maar we waren bij elkaar. We waren weer compleet. En vanaf toen gingen we volop genieten samen!
ROMY
