Het is zondagavond
De koorts loopt de hele dag beetje bij beetje op, het neusje en keeltje zit steeds voller met slijm en ik merk dat mijn baby steeds wat zieker wordt. We besluiten de huisartsenpost te bellen. We willen geen risico nemen met ons zoontje. Eenmaal in het ziekenhuis wordt Mason nagekeken door de dienstdoende arts. Conclusie: “Mason heeft een licht verkoudheidsvirus, niks om je zorgen over te maken. Hij moet gewoon uitzieken”, zegt de arts. Mijn gevoel zegt mij dat dit niet klopt. Een kindje van zes weken hoort niet zo ziek te zijn! Het eerste waar ik aan denk is het RS-virus, want tja, daar is het seizoen voor.
’s Nachts gaat het helemaal niet goed met Mason
Hij drinkt niet meer, hij is suf en wij herkennen ons kindje totaal niet meer terug. Na een hele nacht wakker te zijn, gaan we om half 8 gelijk weer naar onze eigen huisarts toe. Na onderzoek zegt hij: “Ik bel gelijk de kinderarts! Dit kindje is te ziek en ik weet niet wat het is!” We rijden direct naar het ziekenhuis, daar vernevelen ze Mason. Helaas, werkt dit niet en werd onze jongen opgenomen. Dit is de beste optie. Mason is echt ontzettend benauwd. Eenmaal daar krijgt Mason gelijk een sonde en een aantal uur later ook zuurstof. Ondanks deze maatregelen om het Mason wat makkelijker te maken, wordt hij met het uur zieker en gaat hij steeds harder achteruit . Zijn zuurstof in het bloed is heel laag , zijn hartslag en ademhaling zijn juist veel te hoog. De tweede dag in het ziekenhuis blijf ik slapen. Mijn gevoel zegt me dat mijn partner en moeder moeten blijven, omdat er iets staat te gebeuren. Noem het een voorgevoel of een moedergevoel. In deze situaties kun je daar maar beter op vertrouwen. Rond een uur of 11 s’ avonds druk ik op de bel, Masons ademhaling is 138 en zijn hartslag 218. Ze moeten nu echt meer voor hem gaan doen. Ik eis dat de kinderarts komt. De kinderarts ziet dat het erg slecht met Mason gaat. Hij legt Mason meteen aan de optiflow. Na een goede driekwartier werkt dit ook niet en worden er andere maatregelen genomen. De arts belt de kinder Intensive Care in Groningen en Mason wordt gelijk klaargemaakt.
Hij moet aan de beademing
Hij is totaal uitgeput en kan dit vechten met zijn kleine lichaam niet meer zelf. Wij pakken gelijk onze spullen bij elkaar. Mason wordt tegelijkertijd de OK opgereden om geïntubeerd te worden. Zijn ademhaling wordt compleet overgenomen. Eenmaal geïntubeerd, mogen wij bij Mason. De artsen installeren veel infusen, slangetjes, monitors en plakkertjes. Op een gegeven moment gaat Mason hard achteruit, hij moet gelijk gestabiliseerd worden anders zullen wij hem kwijtraken. Er staan tien mensen om hem heen die allemaal hun uiterste doen voor Mason. Gelukkig krijgen ze hem weer stabiel. Hij wordt over getild op een immens grote brancard met allerlei machines onderop (picu brandcard). Dit moment vergeten wij nooit meer: de grote deuren van de OK gaan open. Daar komt Mason aan met allemaal toeters en bellen, aan de beademing, in kunstmatige coma, lijkbleek en zwak. De intensivist doet de brancard iets omlaag en zegt: “Geef hem maar een extra dikke kus, want we weten niet zeker of hij het redt tijdens deze rit tot Groningen!” Ja, het zal je maar gezegd worden… Heftig! We knuffelen Mason natuurlijk intens. De artsen vertellen dat we langzaam naar Groningen kunnen, want we mogen daar de Intensive Care pas op als Mason geïnstalleerd is. We staan net buiten om naar de auto te gaan, dan zien we de ambulance met Mason langs ons gaan. Daar gaat ons prachtige mannetje in de ambulance… Ze rijden de poort uit en op dat moment wordt er haast gemaakt en ook de sirenes aangezet. Kippenvel volgt. En mijn hart breekt. Daar sta je dan in onzekerheid en je kindje is alleen en zo klein, op weg naar de kinder-IC.
‘s Nachts rond half 3 staan wij op dezelfde intensive care afdeling
Na een gesprek met de intensivist mogen wij eindelijk naar Mason. De arts zegt dat ik er goed aan heb gedaan zo standvastig te blijven. Een uur later was Mason er namelijk niet meer geweest. En dat hakt erin! Op het moment dat ik de IC oploop en mijn kindje daar zo zie liggen… Zo klein, zo ziek, met zoveel machines om hem heen… De grond zakt als ouder onder je voeten weg. De gewone beademing blijkt niet genoeg en na een dag wordt Mason op de trilbeademing aangesloten. Dit is een machine die hoge frequenties geeft. Dit ziet er heel heftig, omdat je kindje helemaal ligt te beven door de snelle frequenties. Na negen dagen mag Mason zelf weer langzaam mee gaan ademen met de beademingsmachine. Op dag tien mag hij zelf ademen en kan ik mijn zoon na tien lange dagen weer in mijn armen houden. Hij doet het goed op het gewone zuurstofbrilletje en mag rond 5 uur naar de normale verpleegafdeling.
Daar wordt Mason opnieuw weer ernstig ziek…
‘s Nachts is hij weer op de IC. De kinderarts belt ons en vertelt dat Mason aan de CPAP wordt aangesloten ter ondersteuning. Helaas geeft de CPAP niet genoeg ondersteuning. Hij wordt weer opnieuw geïntubeerd en in slaap gebracht. Deze keer is hij nog zieker dan eerst. Hij heeft vocht in zijn rechterlong, een longontsteking, het RS-virus, een verkoudheidsvirus en daarbovenop nog drie soorten bacteriën. Hij is twee dagen erg onstabiel geweest met diepe dalen. Ook in deze dagen staan wij op het punt om Mason kwijt te raken. Na weer tien spannende dagen mag hij wéér naar de kinderafdeling. Daar moet hij stabiel blijven. En dat is hij! Wat zijn we trots!
Na een aantal slopende spannende angstige en bewogen weken mag hij na twee dagen terug naar ons ziekenhuis
Hij heeft nog wel zuurstof en een sonde. Hij moet opnieuw zijn flesje leren leegdrinken. Na nog zes dagen mag hij eindelijk weer naar huis. Thuis moeten wij de Lorazepam en Methadon langzaam af bouwen anders krijgt hij ontzettende ontwenningsverschijnselen. Na vier lange weken hebben wij eindelijk onze Mason weer thuis. We zijn ontzettend goed ondersteund door de verpleegkundigen en intensivisten (artsen) tijdens deze heftige periode en daar zijn wij hun tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Inmiddels is hij één jaar geweest en is hij er ontzettend goed uitgekomen. Het is een gezond sterk mannetje dat het super goed doet. Het was een heftige periode waarin wij tot twee keer toe aan het bed stonden van ons zoontje en hem bijna zijn kwijtgeraakt. Op naar een goed 2019. We hopen deze periode achter ons te laten alhoewel het ons voor altijd heeft getekend en we het nooit zullen vergeten. We willen alle ouders die op dit moment met hun kindje tegen het RS-virus vechten een steuntje in de rug geven.
MANDY
