Nadine: “Er zat een zwangerschap in mijn eileider…”

Net zes weekjes zwanger voor de eerste keer ging ik een weekendje weg met het vliegtuig

Zowel op de heen- als op de terugreis had ik een klein beetje bloedverlies. Doodeng vond ik het, want ik had nog geen idee wat ‘normaal’ was, maar gelukkig kon de verloskundige me geruststellen dat het hoogstwaarschijnlijk door de druk in de cabine was gekomen. Helaas waren de zorgen maar even weg want kort daarna begon ik steeds vaker een beetje bloed te verliezen. Toen het bloeden een aantal dagen bleef aanhouden en er niets veranderde werd ik toch een beetje bang. De verloskundige bevestigde mijn angst: dit was waarschijnlijk de start van een miskraam… Ik was ontzettend verdrietig, want gek genoeg hield ik al van dit frummeltje in mijn buik en nam het al mijn gedachten in beslag. Het wachten duurde lang, want de ene dag bloedde ik meer dan de andere dag en sommige dagen bloedde ik helemaal niet. Bij een miskraam zou het bloeden toch langzaam moeten toenemen? Het maakte me onzeker, want wat zou er nu gaan gebeuren? Mijn emoties vlogen heen en weer tussen hoop en verdriet.

En toen was het 14 februari 2013, Valentijnsdag

Ik was toen ruim acht weken zwanger. Die ochtend werd ik wakker met een ontzettend zeurende pijn bij mijn blaas. Plassen ging amper en lopen ging nog lastiger, kreeg ik dan nu een miskraam? Het vreemde was alleen dat ik niet bloedde. De verloskundige kwam meteen naar mijn huis nadat ik haar gebeld had. Ook zij vertrouwde het niet en na voorzichtig uitwendig onderzoek keek ze nog bezorgder: “Jij moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.” Dat was een heel vreemd moment, want niemand wist nog dat we zwanger waren. Het was een geheimpje van mij en mijn man. Dus terwijl mijn moeder me in paniek naar het ziekenhuis reed vertelde ik haar onderweg dat ik zwanger was. Dat deed me pijn. Ik had het me toch heel anders voorgesteld om mijn moeder te vertellen dat ze oma zou worden! 

In het ziekenhuis kreeg ik meteen een echo

De gynaecoloog liet me zien waar de baarmoeder was. Daar zag ik een grote zwarte lege cirkel. Leeg dus. Maar hoe dan? Ik was toch zwanger? En ik was – los van bloed – niets verloren dus waarom had ik dan zo’n pijn? Ik snapte er helemaal niets meer van. Wat bleek… Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was het thuis geworden van ons eerste wondertje. In plaats van zich in te nestelen in de baarmoeder, was het ingenesteld in de eileider en in principe houdt de eileider dat wel even vol, maar uiteindelijk gaat het groeien en is de ruimte van de eileider te klein en barst de eileider uit elkaar. Dus daar kwam mijn pijn vandaan!

Daarna ging alles heel snel

Ik mocht niet meer lopen of zitten, en er werd meteen een bed voor me gehaald. Want de kans dat de eileider nu zou barsten was erg groot en dat kon dodelijk zijn. Het was een geluk bij een ongeluk dat ik door de pijn die dag geen eetlust had waardoor ik direct geopereerd kon worden. Ik wist niet meer wat ik moest denken of voelen. Alles was mat, ik was zelfs niet bang voor de operatie terwijl ik me anders echt druk had gemaakt om de narcose. Het besef kwam langzaam. We waren dus nooit écht zwanger geweest, ons wonder had niet eens de kans gehad. Gelukkig konden ze mijn eileider sparen en zou deze operatie geen invloed op onze kinderwens hebben. Het was gewoon echt domme pech. De operatie was niet het zwaarste van het hele gebeuren, maar wel de klap die we in één keer te verwerken kregen: We kregen geen kind én ik had dood kunnen zijn. Het bleef maar door mijn hoofd spoken. Als ik niet had gebeld en had afgewacht, was ik er dan niet meer geweest?  

En toen stonden we weer aan het begin en wilden we opnieuw proberen om zwanger te worden

De maanden gingen voorbij, maar geen zwangerschap. Ik werd er onzeker van. Was dit onze enige kans op een kindje geweest en kon ik niet zwanger worden? En wat als het dan eindelijk zou lukken, kon ik dan nog eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap krijgen? Gelukkig werd het tegendeel bewezen en waren we na 15 maanden eindelijk zwanger, mijn lijf kon het dus wel! Helemaal blij met de test in mijn handen kon ik niet zijn, want de twijfels begonnen meteen. De arts had me na de operatie op het hart gedrukt dat ik bij een volgende zwangerschap meteen een echo moest laten maken om te zien of het op de juiste plek zat. Dus met vijf weken had ik al een echo. Daar zagen we dat mijn eileiders gelukkig leeg waren, maar mijn baarmoeder helaas ook. Er zat wel een laagje in de baarmoeder waaraan ze kon zien dat die wel klaar was voor een vruchtje, maar dat die niet was ingenesteld. De dag daarna begon mijn menstruatie. Ruim een jaar hadden we gehoopt op een zwangerschap en nu werd het meteen weer afgenomen, wat een teleurstelling. Dus toen stonden we weer terug aan het begin en probeerden we weer zwanger te worden. Deze keer was het gelukkig iets sneller raak, na vijf maanden al.

De test bleef heel vaag dus ik besloot twee dagen later nog eens te testen, maar toen bleef de test negatief…

Huh? Dit maakte me ontzettend onzeker, want bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn je HCG-waardes ook niet zo hoog als bij een normale zwangerschap, dus ik dacht: ‘Daar gaan we weer’. De volgende dag begon ik te bloeden, maar om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten kreeg ik toch een echo. Hetzelfde verhaal als de laatste keer. We leken nu een nieuw probleem te hebben. Zwanger worden lukte ons dus wel, alleen zwanger blijven niet. Intussen leek het alsof iedereen om me heen zwanger werd. Ik gunde het iedereen echt wel, maar mezelf nog meer. Het maakte me ontzettend gefrustreerd. Om in plaatjes te spreken: Het voelde alsof ik met mijn winkelwagentje in de rij bij de kassa stond en iedereen me glimlachend voorging. Ik wilde mijn wagentje in de rij duwen en schreeuwen dat ik eerst was. “Ik ben al aan het afrekenen! Nu ben ik aan de beurt!” Maar helaas zit de natuur niet zo in elkaar.

Na drie maanden was ik weer zwanger, deze keer met een hele duidelijke test

Zou deze keer dan goed gaan? We kregen wederom met vijf weken een echo en ja hoor, er zat niets in de eileiders, maar wel in de baarmoeder. Er leek iets te gebeuren! Om er zeker van te zijn dat het goed zat mocht ik de week erna nog eens komen. Ja, er was iets ingenesteld! Wat fijn! Deze keer voelde ik me voor het eerst echt zwanger. Ik had pijnlijke borsten, ik was misselijk en heel moe. Onze hoop groeide! Inmiddels was ik tien weken zwanger en kregen we onze eerste termijnecho, superspannend! Helaas was daar weer een grote zwarte baarmoeder te zien met daarin een heel klein vruchtje. Het bleek dat het vruchtje vrij snel na de vorige echo was gestopt met groeien, alleen mijn lijf was verder gegaan met zwanger zijn. Helaas wilde het vruchtje niet uit zichzelf mijn lijf verlaten, dus kreeg ik tabletten die de miskraam in gang zouden zetten. Na een paar uur begon het bloeden. Dag lief wonder, wat was je weer gewenst.

Daar waren we dan, voor de vijfde keer terug naar start

Konden we überhaupt kinderen krijgen? Het maakte me bang en moedeloos. Wellicht dat een gynaecoloog mijn angsten weg kon nemen, maar die vertelde dat er niets was wat ze voor ons konden doen. Zwanger worden lukte ons namelijk zelf, alleen het zwanger blijven niet, maar dat zagen ze wel vaker. Even volhouden, de kans dat de volgende keer wel zou lukken was 80%. Wat was dat nou voor onzinnig antwoord? 80%, wat hadden we daaraan? Ik liep inmiddels met mijn ziel onder mijn arm. Na wat zoeken op het internet vond ik zelf hulp. In het LUMC bestond een onderzoek naar herhaalde miskramen en na een screening mochten we meedoen. De gynaecoloog hier was een wereld van verschil met de gynaecoloog in ons reguliere ziekenhuis. Het eerste wat hij ons vroeg is hoe we hier mentaal mee omgingen, omdat het namelijk ontzettend zwaar was om mee te maken. Dat alleen al maakte dat ik me serieus genomen voelde, eindelijk! Wat een opluchting! Ik kreeg wat bloedtesten en diverse echo’s, maar er werd ‘helaas’ niets gevonden.

De enige mogelijke oorzaak kon nog zijn dat mijn natuurlijke afweersysteem van de baarmoeder te streng was

Simpel gezegd zou het betekenen dat het alles was niet lichaamseigen was zou afstoten. En aangezien een spermacel niet uit mij komt, zou het meteen afgestoten worden. Dat zou verklaren waarom we telkens rond dezelfde tijd een miskraam hadden. Dit was alleen niet te onderzoeken. Maar terwijl we daar in behandeling waren werd ik zwanger, en op de vijf weken echo was inderdaad te zien dat er iets gebeurde en op de juiste plek! De week erna kregen we weer een echo, hier zagen we eindelijk een hartje kloppen. Wow! En de weken erna kregen we 12 weken lang wekelijks een echo om het stipje langzaamaam te zien ontwikkelen naar een minimensje. Iedere week ervaarden we telkens blijdschap en meteen een schaduw ‘zou het nog mis kunnen gaan?’ Het was ons nu zo vaak afgenomen dat ik bijna niet meer durfde te geloven dat het goed kon gaan. Maar het wonder geschiedde. Na een spannende zwangerschap van 39 weken en 3 dagen werd dan eindelijk ons wonder geboren, Lieke! Het heeft een tijdje geduurd voor ik durfde te geloven dat het echt gebeurde, maar wat een geweldig wonder! Inmiddels is Lieke een eigenwijze peuter en sinds enkele weken ook een grote zus, want een paar weken geleden hebben we nog een wonder mogen krijgen! Deze keer wonderbaarlijk genoeg zonder miskramen vooraf, zou mijn lichaam het nu snappen? Het doet me pijn om onze bizarre achtbaan op te schrijven, maar het is ook fijn om het pijnlijke hoofdstuk nu af te kunnen sluiten. Want het gekke is, terugkijkend op alles wat we hebben meegemaakt en wat we nu hebben, het was het helemaal waard…

NADINE