Een tweede bevalling
Je hoort vaak dat die sneller gaat dan bevalling nummer één. Dus daar ging ik dus maar vanuit. Langzamerhand kwam ik steeds een beetje verder in de zwangerschap. En kreeg ik toch wel een klein beetje angst voor de snelheid voor bevalling nummer twee. Mick mijn oudste zoontje werd geboren op 13-04-2016. Hij kwam drie weken te vroeg en deed er precies 1,5 uur over. Hij vloog letterlijk in één keer onze wereld in.
Nog sneller bevallen fan voorheen
Mijn eerste kindje was drie weken te vroeg geboren, dus ook daar hield je rekening mee. De tijd ging voorbij en ons meisje zat op de uitgerekende datum nog steeds in mijn buik. Ik heb op een gegeven moment zelfs gedacht dat ons meisje helemaal niet meer naar buiten zou komen en dat ze gehaald moest worden. Ik had ondertussen een plan van aanpak afgesproken met Ron, mijn ouders en de verloskundige. In mijn dossier stond: “Als Cynthia belt, DIRECT rijden!”. Dat gaf een rustig gevoel. Ook had ik met opa en oma afgesproken dat we hun direct zouden bellen. Zo konden ze hopelijk Mick snel opvangen. Mijn zoontje naast mijn bed tijdens de tweede bevalling, zag ik toch liever niet gebeuren. Het was trouwens ook een feit dat ik thuis zou gaan bevallen. Ik wilde niet de kans lopen ergens half in een gang of auto te bevallen….
Op woensdag 10-10-2018 was ik één week over tijd
Ik dacht dat ze nooit meer zou komen. Ik had die dag de eerste controle in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Alles was perfect met de baby. Ze lag er helemaal klaar voor. Het zou echt ieder moment kunnen gebeuren. “Ja, dat roepen ze al weken!”, dacht ik nog. Of ik nog een tweede strip poging wilde? Eerder die week had ik een eerste poging gehad bij de verloskundige. Dus ja! Dat wilde ik wel. De gynaecoloog stripte mij en constateerde 5 cm ontsluiting. “Wauw, dat is cool”, zei ik nog. “Hoe kan dat nou?! Zonder voorweeën of harde buiken. Ik had nergens last van. We zijn dus al op de helft.”
Die nacht had ik last van mijn buik
Niet heel erg, maar ik bleek die week ook een blaasontsteking te hebben, dus ik dacht dat dat nog een gevoelig gevoel gaf in mijn onderbuik. Om vier uur in de nacht werd Mick onrustig wakker. Dit doet hij anders nooit. Hij wilde bij ons in bed en na wat geknuffel had ik hem om 05:30 slapend terug in zijn eigen bedje gelegd. “Ron, kan je thuis blijven vandaag?”. Ik heb last van een zeurend gevoel in mijn buik en Mick was mij al weken aan het terroriseren en uittesten. Ik kon dus even wat steun gebruiken. Ik ging er vanuit dat die strippoging nu toch wel iets ging doen. Ron appte zijn collega, omdat hij ook wel aanvoelde dat het toch echt een keer zou moeten gaan gebeuren.
En toen ging alles zo ontzettend snel
Waar ik al bang voor was, bleek te gebeuren. Een bevalling van uren puffen dat ging dit niet worden. Om 06:30: lagen we nog steeds in bed. Ik moest naar de wc. Ron ook, dus hij beneden en ik boven. “Oei, ik heb toch wel ineens last van mijn buik”, dacht ik. Ik appte Ron die nog beneden was. “Misschien zijn het toch weeën”, zei ik tegen hem. Dit alles was om 06:38. Ondertussen werd Mick langzaam wakker. Mijn pijn nam toe. Ron kende mijn pijngrens en zag al gauw dat dit het “begin” was. Hij ondernam snel actie en belde opa en oma en de verloskundige. Zoals afgesproken sprong iedereen uit bed en kwamen ze onze kant op racen. Ik werd overvallen door de pijn die zo onverwachts kwam. Ik nam nog gauw een douche met een hoop gewiebel en gedraai (en gekrijs). Ron liep naar beneden met Mick. Ik wilde niet dat hij mij zo zag.
Ik herkende al snel de persdrang en rolde over mijn bed en de grond van pijn en angst
Ik was alleen en de minuten lijken uren te duren. Toen hoorde ik een stem op de trap. “Ik ben er en ik kom je helpen!”, de verloskundige kwam naar boven. Ik pakte haar vast: “Ik ben zo blij dat je er bent!” Op dat moment was ze mijn heldin, want ik was niet meer alleen. Blijkbaar zag ze al gauw dat dit het echte werk was. “Je dochter wordt nu geboren. Ik pak snel mijn spullen.” Dit tafereel ging bij de eerste precies hetzelfde. Beneden had Ron tegen haar gezegd: “Het is alweer zo ver.” Ik zat inderdaad al op 10 cm ontsluiting en mocht gaan persen. Ik perste mijn vliezen kapot. Op dat moment zat Ron naast me. Gelukkig was hij net op tijd. Om 07:10 waren opa en oma binnen gekomen om Mick op te vangen. Het ging te snel en de baby leek van slag. Op mijn linkerzij liggen en een perswee weg puffen. De hartslag werd weer gevonden en ik mocht weer persen. Ik wilde zo graag dat dit voorbij was. Na twee keer persen werd Moon geboren om 07:19. Ze was prachtig en woog 4180 kg. Exact 44 minuten na mijn eerste buikpijntje. Ongelooflijk! Ik kon alleen maar roepen dat ik zo blij was dat ze er was. Ik was doodmoe, maar dolgelukkig!
CYNTHIA
