Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Ik ben een jonge vrouw van 18 jaar. De reden waarom ik deze blog ben gaan schrijven? Ik heb Asperger, dit is een vorm van Autisme. Inmiddels wordt alleen nog maar de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS) geven. Daarom heb ik het vanaf nu over ASS.
De diagnose
Ik was ongeveer acht jaar toen ik de diagnose ASS kreeg. Op dat moment had ik er zelf nog weinig weet van, vooral mijn moeder had al langer haar vermoedens. Thuis was ik vaak na een dag school uitgeput en werd dan snel boos. Op school had ik weinig aansluiting met de andere meiden uit de klas. Hoewel sommige mensen het hebben van een diagnose lastig vinden, omdat je dan snel in een hokje wordt geplaats, ben ik tot op de dag van vandaag mijn ouders dankbaar dat ze destijds besloten te kijken hoe het zat.
Naar het speciaal onderwijs voor meer begeleiding
Op mijn negende jaar werd er besloten dat ik extra begeleiding zou gaan krijgen. Hiervoor ging ik naar het Speciaal Onderwijs (SO). Naast deze school zat een dagbehandeling, zodat school en behandeling konden worden gecombineerd. Na een traject van zes maanden, was de behandeling afgerond. Ik vond de school zo fijn, dat ik besloot om op deze school te blijven. Eerst was het plan om hierna terug te gaan naar mijn oude bassischool klas. Door de andere school ging het thuis ook steeds beter. Ik leerde omgaan met mijn emoties en mijn beperkingen. Daarnaast hielp het mij goed tegen de opgebouwde onzekerheden, want er was (eindelijk) ook veel aandacht voor mijn kwaliteiten.
Ik zat dagelijks 2 uur in het leerlingvervoer busje
Een van de grote nadelen van het SO was, dat het 30 minuten met de auto was. Ik maakte destijds gebruik van het leerlingvervoer van de gemeente. Doordat we nog veel andere schoolgenootjes moesten ophalen, zat in dagelijks wel twee uur in het “busje”. Een ander groot nadeel was dat er weinig meiden een diagnose hebben, zeker op die leeftijd. Ik zat een groot deel van mijn schooltijd op het SO als enige meisje tussen de jongens. Hierdoor voelde ik mij soms best eenzaam. In die tijd werd ook begeleiding naast school opgestart. Zo ging ik om de zaterdag naar een groep waar meer mensen met autisme zaten om daar een leuke dag te hebben. Deze begeleiding bleek helaas niet goed bij mij te passen. Er zaten wederom weinig tot geen meiden en ik had geen klik met de begeleiding.
Als enige meisje in de klas voelde ik mij best eenzaam
We besloten dat ik mijn middelbare schooltijd ook ging vervolgen op het SO, het VSO genoemd. Ik startte in de HAVO-brugklas op een andere locatie van dezelfde school. Hier bouwde ik aan een basis voor zelf studeren en huiswerk plannen en maken. Ik had een hele goede klik met de leerkrachten, maar hier wist ik wederom als enig meisje niet goed om te gaan met de jongens die mij duidelijk liever niet in de klas hadden. Dit maakte dat ik steeds meer ging twijfelen aan mijn keuze. Ik startte ook met begeleiding vanuit een andere organisatie, dit bleek een schot in de roos. Ik kwam in een groepje met nog drie andere meiden. Eindelijk meiden met dezelfde diagnose. Ik ging daar graag heen en keek iedere maand uit om een weekendje weg te gaan met de meiden. Hier waren veel jongens, maar door ons “meidenhuisje” was dit goed te behappen.
We maakten een rondreis met het gezin
Ik leerde steeds beter begrijpen wat ASS is en hoe je hier mee om kunt leren gaan. Het gaat natuurlijk niet weg. Het ging zelfs zo goed, dat we met ons gezin (vier personen) een rondreis door Zuid-Afrika gingen maken. Echt een droom die uitkwam! Ondanks dat we van locatie naar locatie gingen, en structuur en duidelijkheid niet echt samengaan met een rondreis, ging het super goed. Een jaar later gingen we nog eens op reis, dat jaar naar Tanzania.
Ik kreeg het vertrouwen om op voetbal te gaan
Al deze vooruitgangen zorgden voor het vertrouwen om verder te denken, om te beginnen met aanmelden voor het plaatselijke meisjesvoetbalteam. Ik voelde mij meteen als een vis in het water, en maakte een aantal nieuwe vriendinnen. Met de meeste heb ik nu nog wekelijks contact.
De stap naar een reguliere middelbare school
Naarmate de tijd verstreek ontstond steeds meer het verlangen om terug te gaan naar het reguliere onderwijs. Ik besprak dit met school en zij waren ook positief. Zo ging ik in het derde jaar van de HAVO terug naar het plaatselijke reguliere voortgezet onderwijs. Ik had daar het geluk dat ik al wat meiden uit HAVO 3 kende door de voetbal en het lukte om met hen in de klas te worden geplaatst. Ik vond het onwijs spannend om het veilige vangnet van het (V)SO achter mij te laten en toch redelijk alleen deze grote stap te moeten maken. Hoewel het even zoeken was hoe alles werkte op deze school, lukte het met de hulp van vriendinnen om er een heel leuk jaar van te maken.
Ik mocht zelfs van de HAVO naar het VWO
De begeleiding stopte ook, want het ging zo goed dat dit niet meer nodig was. Hoewel ik het eerst een beetje jammer vond om niet meer weg te gaan één keer in de maand, kon ik mij nu focussen op school en mijn eerste bijbaantje. Het grootste verdienste was misschien wel, dat ik van HAVO 3 naar VWO 4 mocht. Hoewel dat opnieuw een nieuwe klas betekende, was ik hier ontzettend blij mee. Ook in deze nieuwe klas vond ik snel nieuwe vriendinnen. Ik ging elke dag weer met plezier naar school.
Corona zorgde helaas voor onrust
Helaas kwam in VWO 4 corona om de hoek kijken en mochten we een tijdje niet naar school. Dit zorgde ervoor dat ik minder lekker in mijn vel kwam te zitten. Alles was vanuit huis en ook voetballen kon niet meer. Hoewel ik thuis goed aan de slag kon met school, lukte het mij niet echt om mij daartoe te zetten. Gelukkig haalde ik het jaar wel en kon ik met frisse moed aan de slag in VWO 5. Ik pakte de draad stukje bij beetje weer op, en ging voor het laatste volle jaar op de middelbare school. Met voetbal was ik inmiddels gestopt, en ook had ik inmiddels ander werk gevonden, want het bedrijf waar ik werkte was tijdens corona gestopt.
Ik was bang dat ik mijn eindexamens niet zou halen
Het eindexamenjaar was thuis geen makkelijk jaar. Mijn opa overleed onverwachts net voor de zomervakantie, dus na een lastige zomervakantie, begon in aan mijn examenjaar. Gelukkig werd ik door iedereen goed opgevangen en had ik een leuk en bijzonder laatste jaar. De coronamaatregelen werden losgelaten, dus ik kon gaan kijken op de universiteit waar ik graag wilde gaan studeren. Ik had meteen een goed gevoel over Tilburg University en schreef mij in. Daarna werd er natuurlijk ook een galajurk uitgezocht voor het eindexamengala. De weken voorafgaand aan de examens vond ik het toch wel spannend worden. Ik stond er weliswaar goed voor, maar ik was bang dat het alsnog mis zou gaan. In juni was daar het verlossende telefoontje; geslaagd. Op dus naar een nieuw avontuur op de universiteit.
Mijn kleine nichtje overleed plotseling
Dit liep alleen allemaal wat anders dan gedacht. Nog geen week nadat ik geslaagd was overleed mijn nichtje, pas anderhalf jaar oud, onverwachts. De leuke plannen die ik had voor de vrije maanden na de examens, waren opeens allemaal van de baan. Dat was een flinke tegenvaller. Ik probeerde mij goed staande te houden tussen alles door, maar ik wilde niets liever dan dat deze zomer snel voorbij zou zijn. De laatste weken van de zomervakantie gingen mijn ouders met mijn zusje op reis naar IJsland. Ik besloot ondanks dat er door alle vakantieplannen een streep was gegaan, toch om niet mee te gaan. Ik had behoefte aan thuis bijkomen van alles en even geen andere mensen om mij heen.
Ik had onderschat dat stappen niet mijn ding is
Toen was het eindelijk na al die maanden eind augustus. Introductieweek. Het plan was om van maandag tot vrijdag mee te doen met alle activiteiten en dan het weekend uit te rusten. Ik had alleen een beetje onderschat dat stappen niet helemaal mijn ding is, en dat een introductieweek nogal wat prikkels met zich meebrengt. Ik besloot na twee dagen dat het mooi geweest was en heb nog lekker van een weekje thuis genoten. Omdat de universiteit niet ver huis is, ben ik thuis te blijven wonen.
De universiteit was een grotere uitdaging dan ik dacht
Toen ik eenmaal begonnen was op de universiteit, merkte ik toch dat het lastiger was dan gedacht. Je moet enorm veel stof kennen, alles is nieuw en anders als op de middelbare school. Mijn cijfers vielen behoorlijk tegen, dus ik zocht hulp op de universiteit. Het is best lastig om de juiste mensen op de universiteit te spreken te krijgen die kunnen kijken wat ze kunnen doen voor je. Ik gaf niet op en uiteindelijke lukte het om een voorlopig uitstel te krijgen van het BSA. Ik zit nu in het tweede semester en hopelijk gaat het nu met de cijfers ook wat beter.
Gelukkig zijn we een warm gezin
Thuis was het ook niet makkelijk om een nieuwe balans te vinden. Er zijn veel dingen die veranderd zijn het voorbije jaar en in combinatie met het verlies van dierbare is dat voor iedereen lastig. Gelukkig zijn we een warm gezin en kunnen we goed praten over dit soort zaken. Na een half jaar heeft iedereen zijn plekje meer en meer gevonden en is er voor iedereen de welverdiende rust. Dat zal vast ook helpen aan die betere cijfers.
ESTHER
