Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Na 4 miskramen dacht de gynaecoloog eindelijk mee
Ik wilde zo snel mogelijk met de pillen starten
Het is 19 december als ik besluit een zwangerschapstest te doen. Niet omdat ik voelde dat ik zwanger was. Maar hoe eerder ik het weet, hoe eerder ik met de progesteron kan beginnen. Ik had met de gynaecoloog afgesproken dat ik het toch graag in huis wilde hebben, want mocht het wel zo zijn dan is dat net rond alle feestdagen. Zo gezegd, zo gedaan. De test leg ik neer en ik ga verder om mij klaar te maken, want ik zou met een vriendin mee gaan naar het ziekenhuis.
Zwanger, maar ik kan niet meer heel blij zijn
Zie ik daar nou wat? Nee, het is niks. Of toch wel? Huh? Shit het is heel licht. Ja, het zijn twee streepjes. Ja! Ik zie het echt! Ik ben zwanger! Inmiddels kan ik niet meer heel erg blij zijn. Dus leg de test weg en bedenk me dat ik vanavond gewoon ga beginnen met de progesteron en dan zie ik het wel. Op naar mijn vriendin. Gewoon verder waar we gebleven waren. Niks, een spannend gevoel meer of echte blijdschap. Eerst zien dan geloven.
Ik houd het verder nog stil
Snel bel ik mijn vriend zodat hij het ook weet. Best jammer dat je dit eigenlijk als verrassing wil vertellen, Maar na zoveel miskramen doe je het even snel via de telefoon. Ik besluit om nog maar geen afspraak bij de verloskundige te maken. Wel moest ik de gynaecoloog even bellen als de test positief was zodat hij op de hoogte blijft. Verder houd ik het stil, dan leeft het ook niet zo en hoef ik er ook niet bij stil te staan.
Elk toiletbezoek is spannend
Na een week zegt mijn vriend: “Bel gewoon, stel nou toch dat er iets gebeurt dan zijn ze wel op de hoogte.” “Oke, misschien toch wel een goed idee.” Ik dacht: “Mooi, we zijn nu wel weer een week verder zonder bloedverlies.” Elk toiletbezoekje doe ik een schietgebedje en ga ik met geknepen billen naar de wc. Met de hoop geen bloed te zien. Ik geloof niet, maar nu geloof ik echt even in alles wat er bestaat. Als dit maar goed gaat. Het scheelt dat de weken snel voorbij gaan door de drukke december maand.
Ik voel enorme angst
8 januari 2024 om 16:45 uur, de dag van de eerste echo. Gelukkig heb ik die dag een vergadering dus de tijd vliegt voorbij en kan ik de spanning even parkeren. We zitten in de wachtkamer en ik kan mijn tranen niet meer tegen houden. Ik voel angst, enorme angst dat het toch weer niet goed is. We worden opgehaald door de verloskundige die mijn bevalling van Noud heeft gedaan maar ook veel betrokken is geweest bij de miskramen.
Mijn benen trillen en ik huil ontroostbaar
“Meid, we gaan gelijk kijken. Ga maar liggen.” Ik kan niet meer stoppen met huilen en ik tril op mijn benen. Ik pak de hand van mijn vriend vast en knijp mijn ogen stevig dicht. “Ik wil dit niet meer!”, roep ik nog. Het is even stil. En dan hoor ik: “Ja! Er is een kloppend hartje. Kijk maar!” Mijn tranen blijven maar stromen en ik moet heel hard huilen met ook veel geluid. En ik kan alleen maar roepen: “Yes! Het is toch nog gelukt. Mijn gevoel klopt. Zie je wel, het is de progesteron!”
Het was nu of nooit
Wij hadden samen besloten dat het echt nu of nooit was. Het sloopt, het maakt je onzeker, en wij hebben een prachtige zoon. Een tweede kindje zou ons leven verrijken maar het maakt ons geluk er niet minder om. Dat dit prachtige wonder nog bij ons mag zijn is echt een cadeautje. Zo ontzettend dankbaar.
Alle echo’s zijn goed
De volgende echo’s volgen en ook deze zijn allemaal goed. Wel is er steeds nog een holte te zien met bloed, vocht, of een vruchtzak. Met de termijn echo kijkt de verloskundige nog een keer goed en vertelt ons dan het nieuws dat ik zwanger was van een twee-eiige tweeling. Dit meen je niet? Dit kindje is niet door gegroeid maar het is duidelijk te zien dat het er nog wel zit. De tranen lopen weer even langs mijn wangen. Dit had ik niet verwacht, wat een gek idee. Dit moet ik weer even verwerken.
Een wonder
Straks zijn wij een gezin van vier, een droom die uit komt. En alle vijf de kindjes die ik kort heb mogen dragen zullen de rest van ons leven met ons mee gaan. Het besef is er nog meer. Wat een wonder!
ANNELIEKE
Insta: Lieke_buur
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
