Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Met een verschrikte blik zegt de verloskundige tegen mijn partner: “Bel direct 112”
Tijdens mijn thuisbevalling gaat het mis, een traumaheli wordt opgeroepen
Ik word met een hoogwerker uit huis getakeld
Niet veel later staan er opeens allerlei brandweermannen in onze slaapkamer. Noan en mijn partner zijn dan al in de eerste ambulance vertrokken. Wat komen zij nou doen? Ik word door een aantal van hen gefeliciteerd en ik bedank hen. Er wordt uitgelegd wat het plan is, ze gaan me op een brancard uit huis tillen. Via het Frans balkon van de babykamer, de hoogwerker in en daarna in de ambulance naar het ziekenhuis. Ik krijg een kleed over me heen en het infuus wordt op mij gelegd.
Een van de brandweermannen is een bekende
In etappes tillen de brandweermannen mij via de overloop naar Noan zijn kamer. Daarna over het Frans balkon. In de hoogwerker zie ik opeens een bekend gezicht boven me. Onze buurman zit bij de brandweer en hij staat in de hoogwerker. “Goedemorgen”, zegt hij. Ik vind het wel een grappig en ietwat gênant moment. Het doet me goed om een bekend gezicht te zien in al deze hectiek.
Ook de politie is gearriveerd
Het is koud maar voordat ik het weet ben ik beneden. Ik word op de brancard van de ambulance getild en de twee planken worden onder mij vandaan gehaald. Vanuit mijn ooghoeken zie ik twee politieagentes staan. Dan word ik de ambulance in geschoven. Tijdens de rit naar het ziekenhuis doet de ambulanceverpleegkundige nog wat controles en stelt ze me een aantal vragen. Ik voel me heel moe, maar tegelijk ook heel alert. Het kost me veel energie om te praten. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen, brengen ze me naar de verloskamers. Ik bedank ze voor de goede zorgen.
Hoe gaat het met Noan?
Een mannelijke verloskundige en vrouwelijke verpleegkundige zijn inmiddels ook op de kamer en stellen zich voor. Ze leggen mij aan de monitor en de verloskundige probeert een infuus bij mij te prikken. Er volgen wat controles en ook mijn bloedverlies wordt gecontroleerd. Gelukkig is het een stuk minder geworden na de geboorte van de placenta. Mijn eigen verloskundige is inmiddels ook aangekomen en er wordt besloten dat zij mij gaat hechten. Terwijl ik gehecht word, vraag ik me af hoe het met Noan gaat. Ik maak me zorgen, gaat het wel goed met hem? Waarom zeggen ze niets over hem?
Ik zak ineens weg
Plots voel ik me niet goed worden en geef aan bij de verloskundige dat ik heel moe ben. Ze kijkt naar de monitor en ziet mijn bloeddruk flink dalen. Ze geeft aan dat ik maar even uit moet rusten, ik heb mijn ogen dicht. Ik zak ver weg. Ver genoeg om niet meer te kunnen reageren maar ik hoor in de verte wel gepraat. Ik hoor de verpleegkundige zeggen dat ze mijn kleur erg wit vindt. Ik hoor ze praten maar doordat ik niet kan reageren raak ik in paniek. De rugleuning van het bed wordt omlaag gedaan en er wordt een koud washandje op mijn hoofd gelegd. Langzamerhand voel ik me weer bijkomen. De verloskundige kijkt me verschrikt aan en vraagt of ik dit wel vaker heb. “Nee”, antwoord ik snel. De paniek daalt nog niet en nog steeds heb ik niets over Noan gehoord.
Enkel via foto’s krijg ik Noan te zien
De verloskundige geeft aan dat ze na het hechten bij Noan zal kijken. Er vinden nu nog wat controles en onderzoeken door de kinderarts plaats. Zodra ze klaar is neemt ze mijn telefoon mee, zodat ze foto’s en filmpjes voor me kan maken. Even lig ik alleen en dan komt mijn partner binnen. Inmiddels is het al rond 06:00 uur. De kinderarts komt zo om met ons te praten. Mijn partner laat me wat foto’s van Noan zien. Noan heeft een mutsje op en kijkt helder om zich heen. Wat me opvalt zijn de blauwpaarsige nageltjes door het zuurstofgebrek. Wat een mooi mannetje, maar wat is er zojuist toch allemaal gebeurd? Ik word emotioneel.
Er waren ernstige complicaties
De kinderarts komt binnen. Noan heeft zuurstofgebrek gehad (asfyxie) en is onderkoeld binnen gekomen. Ze vertelt dat Noan het op het eerste gezicht goed lijkt te doen, ondanks alle complicaties. Hij heeft van ver moeten komen. Zijn eerste Apgar score was een 3. Noan moet opgenomen worden zodat ze hem kunnen monitoren. De kinderarts geeft aan dat we voorzichtig positief moeten zijn. Hij kan nog een infectie in zijn longen krijgen door de meconium. Het is afwachten of dit gebeurt en ze kan nog niks zeggen over het verdere verloop.
Zal er blijvende schade zijn?
Vanwege zijn zuurstofgebrek moet hij 24 uur beademd worden, zodat alle energie naar zijn herstel toe kan gaan. Alles kost hem op dit moment veel moeite en ze willen hem ondersteunen waar het kan. Of er blijvende schade is, kan de kinderarts nog niet zeggen. Daarvoor is het nog te vroeg, maar voor nu lijken de eerste controles goed. Als de kinderarts weg is, worden mijn partner en ik beide emotioneel. We maken ons zorgen, komt het wel goed? Het gesprek voelde op dat moment alles behalve positief.
We mogen als het goed is snel naar Noan toe
Even later komt de verloskundige weer binnen, ze geeft mij mijn telefoon terug en laat de foto’s en filmpjes zien die ze gemaakt heeft. Het is fijn om wat bewegende beelden te zien. Ze geeft aan dat ze papieren in moet gaan vullen over de bevalling, nu het nog vers in haar geheugen zit. We worden volgens haar over niet al te lange tijd opgehaald en dan mogen we naar Noan toe.
Noan wordt beademd en ligt aan snoeren en infusen
Het is tegen 07:00 uur als we worden opgehaald door twee verpleegkundigen van de kinderafdeling. Ik word met bed naar de kinderafdeling toe gereden. Als we daar aankomen zien we Noan in een grote bak liggen, aan allerlei snoeren en infusen. Ook heeft hij een slangetje op zijn neus voor de beademing. De verpleegkundigen van de kinderafdeling leggen ons uit wat alles is en waarvoor het dient. Ik mag Noan eindelijk gaan vasthouden. De verpleegkundigen maken alles gereed zodat hij even uit de bak kan om bij mij te liggen. Ze leggen Noan op mijn borst. Eindelijk, dat warme kleine lijfje tegen mij aan. Ik word emotioneel en ik kijk mijn partner aan en zeg: “Dit is alles wat telt, alles wat belangrijk is.”
Lees HIER verder.
CHARISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
