Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Met een verschrikte blik zegt de verloskundige tegen mijn partner: “Bel direct 112”
Tijdens mijn thuisbevalling gaat het mis, een traumaheli wordt opgeroepen
Pasgeboren Noan wordt onderkoeld binnen gebracht in het ziekenhuis
Noan mocht al snel bij mij liggen
Uiteindelijk hebben we samen drie dagen in het ziekenhuis gelegen. Noan mocht na 1,5 dag van de kinderafdeling af omdat hij het boven verwachting goed deed. Na zijn dipje op de eerste dag en nacht, was hij sterk genoeg om bij mij op de kraamafdeling te mogen liggen. Dat was een fijn moment.
Mijn herstel ging moeizaam
Nadat ze voor de tweede keer bloed bij mij hadden afgenomen, bleek mijn HB waarde veel te laag te zijn waardoor ik in aanmerking kwam voor een bloedtransfusie. Hier heb ik voor gekozen. Ik schrok van mijn toestand na de bevalling. Mijn bekken waren er slecht aan toe door de snelheid, ik kon niet op eigen benen staan en had veel ondersteuning nodig om naar het toilet te gaan. Ook de borstvoeding stagneerde. Na twee zakken bloed voelde ik me een stuk beter en had ik meer kracht. De borstvoeding kwam weer op gang. Noan bleek een natuurtalent. Zonder het “gouden uur” of veel huid op huidcontact te hebben gehad, kon hij in de middag van de bevalling zelf aanhappen en drinken.
Mijn emoties zaten in een rollercoaster
Toen de adrenaline was uitgewerkt, gingen mijn emoties alle kanten op. Van blijdschap tot verdriet om wat er was gebeurd. We konden veel praten met het ziekenhuispersoneel en onze verloskundige. Ook werd medisch maatschappelijk werk opgestart toen we het ziekenhuis verlieten. Ik zag er erg tegenop om naar huis te gaan. Terug naar de slaapkamer waar het zich allemaal had afgespeeld. Ik was zo bang om bloed te zien. Mijn vertrouwde plekje tijdens mijn zwangerschap, waar ik tot 20 weken bijna alleen maar op bed heb gelegen door hyperemesis gravidarum, voelde niet meer vertrouwd. Ik moest letterlijk en figuurlijk een drempel over.
Ik kreeg bij thuiskomst een paniekaanval
Bij thuiskomst was er een ambulance in de straat, waardoor ik een paniekaanval kreeg. Het moment in de slaapkamer was even moeilijk, maar het bloed waar ik bang voor was, was er niet. Het was nergens meer te bekennen, door de politie die ons huis had schoongemaakt in de nacht van de bevalling en mijn vader die een dag later alle resterende bloedvlekken had verwijderd.
Mijn hele lichaam ging trillen als ik over de bevalling ging praten
De vierde dag na de bevalling vond ik erg heftig. De welbekende kaamtranen en daar bovenop de traumatische bevalling zorgden ervoor dat alle spanning, die ik tijdens de bevalling zelf door de adrenaline niet voelde, eruit kwam. Mijn hele lichaam trilde als ik het over de bevalling had en ik kreeg het niet onder controle. Dit vroeg zoveel energie van mij, dat ik op een gegeven moment besloot er niet meer over te willen praten. Ik wilde een paar ‘gewone’ kraamdagen. Gewoon beschuit met muisjes eten, dit hadden we nog steeds niet gedaan. Op dat moment was dat een goede beslissing. Gaandeweg leerde ik het erover praten beter te doseren, waardoor ik het kon behappen.
De ondersteuning van experts heeft geholpen
Bij medisch maatschappelijk werk konden we ons verhaal kwijt, met alle gevoelens die daarbij los kwamen. Het verdriet om wat er was gebeurd en de blijdschap omdat er een goede afloop was, mochten en konden daar naast elkaar bestaan. We, maar vooral ik, vond daar een luisterend oor en steun. Met onze verloskundige konden we alle details van de bevalling op een rijtje zetten. Dit was belangrijk voor mij en mijn verwerking. Toen het hele verhaal eenmaal ‘compleet’ was, kon ik het loslaten.
Mijn bevalling is zo compleet anders gelopen
Ook heb ik wel even ‘gerouwd’ om het feit van hetgeen wat de bevalling niet was geweest. Niet een badbevalling waar ik op hoopte en de onaangeroerde doos met het bevalbad in de auto. Het gemis van de aanwezigheid van mijn partner naast mij tijdens het opvangen van de weeën en de bevalling zelf, en het ontbrekende gevoel van het ‘samen doen’. Het niet gebruiken van de cordring en het missen van het gouden uur.
Het gaat goed met Noan
Het gaat inmiddels erg goed met Noan. Op het moment van schrijven van dit verhaal zijn we 21 maanden verder. Noan is een actief, beweeglijk en blij jongetje. Hij weet wat hij wel en niet wil en kan dat ook duidelijk kenbaar maken. Hij kletst ons de oren van het hoofd en boekjes lezen is zijn favoriete activiteit.
Het is gelukkig goed afgelopen
Met ons gaat het ook goed. Medisch maatschappelijk werk is al geruime tijd geleden afgerond. Ik kan met bewondering kijken naar mijn lichaam dat heeft aangevoeld dat Noan het niet meer goed had in mijn buik. Dat hij zo snel mogelijk geboren moest worden en mijn lichaam ervoor zorgde dat ik binnen een uur ben bevallen. Daarnaast ben ik dankbaar voor het feit dat we de verloskundige gelijk hebben gebeld en zij zo snel ter plekke was, dat we niet in de auto zijn gestapt om naar het ziekenhuis te gaan (want dan was ik waarschijnlijk langs de snelweg bevallen) en dat onze dochter niet huis was tijdens de bevalling. Dat we met zijn drieën, de verloskundige, mijn partner en ik een goed team waren. We hebben het met zijn drieën moeten doen totdat de hulpdiensten arriveerden nadat Noan al geboren was.
We kunnen ook met humor erop terugkijken
We kijken met een warm gevoel terug naar de hulpdiensten die zo lief voor ons allemaal waren en zo goed op elkaar waren ingespeeld. Het was een geoliede machine. Ook kunnen we de humor in sommige dingen zien; de veel te grote containerzak voor de placenta, de buurman in de hoogwerker van de brandweer, het chaotische door de snelheid van de bevalling en aangezicht van de woonkamer en onze bank na de gebroken vliezen. Het heeft voor de verwerking van deze gebeurtenis geholpen dat het ziekenhuispersoneel en onze verloskundigen tijdens de huisbezoeken alle tijd en ruimte boden om ons verhaal te doen. Vooral de ruimte dat blijdschap en verdriet naast elkaar mochten bestaan, heeft mij en mijn verwerking geholpen.
Ik voelde weinig ruimte voor de nare ervaring
Ik merkte dat sommige buitenstaanders geneigd waren mij te laten focussen op alleen de positieve afloop, terwijl ik ook de ervaring zelf moest verwerken. Door goedbedoelde opmerkingen “Het is goed afgelopen, hij is gezond, focus je daarop”, voelde het voor mij alsof er weinig ruimte was om de nare ervaring en de daarbij bijbehorende gevoelens te verwerken. Daarbij is mijn partner ook een grote steun en toeverlaat geweest. We hebben hetzelfde meegemaakt, hebben veelal dezelfde emoties gevoeld en dezelfde herinneringen aan deze gebeurtenis. Ook al gingen we daar beide op verschillende manieren mee om, we vonden bij elkaar steun en een luisterend oor.
Tot nu toe ontwikkelt Noan zich boven verwachting goed
Noan heeft geen blijvende schade overgehouden aan zijn geboorte en ontwikkelt zich naar verwachting. Het had heel anders af kunnen lopen, maar door het adequate handelen van onze verloskundige is erger voorkomen. Daarvoor zijn we haar eeuwig dankbaar!
CHARISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
