Annelou is iets te vroeg geboren; 47,5 cm en 2,800 kg
De eerste nacht verliep vlotjes, maar vanaf nacht twee moest ze steeds ingebakerd worden om in te slapen. Na 1 week kwam de vroedvrouw op controle. Ik gaf borstvoeding, had nog geen stuwing gehad en zij was afgevallen. Hoogstwaarschijnlijk had Annelou gewoon te weinig zuigkracht wat wel vaker voorkomt bij kindjes die iets te vroeg geboren zijn en weinig wegen. Na vijf weken fulltime afkolven was ik bekaf. Ze dronk nu wel iets “beter”, maar ze bleef zich vaak overstrekken, bleef last hebben van krampjes, winderigheid en slijmpjes in haar neus (door verborgen reflux bleek later). De krampjes konden natuurlijk tot haar acht weken erger worden, vanaf dan zou het waarschijnlijk beter gaan hield ik me voor. Nog even op de tanden bijten dus!
Toen ik er even doorzat bedachten we ons ineens dat Finn ook een koemelkallergie heeft die we laat ontdekten
Misschien is dit de reden wel? Ik ging drie dagen op koemelkvrijdieet en ik merkte toen al een heel verschil. Ze sliep ineens zelf in, werd ’s nachts niet meer krijsend wakker … Zelfs haar stoelgang verbeterde. Voor de kinderarts genoeg reden om toch een melk uit te proberen die verknipte koemelkeiwitten bevatte, aangezien ik echt niet meer genoeg borstvoeding produceerde. Omdat wij ook dachten aan onze centjes hebben we meteen gekozen voor een koemelkvrije variant, novarice, een rijstmelk dus. Oké, ze dronk dit goed en ze sliep veel beter, soms tot wel 18u op een dag. Ja, op dat vlak was het toen een droombaby! Net in de week werd ze ook ineens ziek. Op 19 december werd ze in de namiddag opgenomen omdat ze dreigde uit te drogen. Ze was niet meer alert en alles wat ze wilde drinken, braakte ze weer uit. Ze bleek het ‘sapovirus’ te hebben opgelopen. Hoe dat? Ik weet het nog steeds niet! Het is een venijnige variant van het norovirus (ernstige buikgriepvirus). Tien dagen heeft onze kleine meid in het ziekenhuis gelegen om er weer bovenop te geraken. Met Kerstavond hebben ze ons wel even naar huis gestuurd, maar binnen de 24 uur werd ze al opnieuw opgenomen, nog slechter dan de eerste keer. Dit was voor ons denk ik het begin van alle problemen die we nu hebben.
Bij controle (1 maand later) bleek ze namelijk allergisch te reageren op de rijst in novarice
Ja, ik dacht ook dat dat niet kon! Ze had inderdaad nog steeds de slijmpjes, na elke fles kreeg ze eczeem in haar gezicht en ze had altijd slijm in haar pampers, maar dat kon natuurlijk ook gewoon zijn door dat virus dat ze opgelopen had?! We moesten een week testen met nutramigen puramino. Dat is een volledig koemelkvrije melk, dat enkel op voorschrift terugbetaald wordt. W – A – U – W ! Meer kon ik niet uitbrengen, na 1 dag al zagen wij een heel ander meisje! Geen krampen meer, geen slijmpjes meer in haar stoelgang, en na enkele dagen trok ook de eczeem weg en ons meisje sliep de nacht door! Bij de provocatie was het na 1 fles novarice al meteen weer raak. De kinderarts heeft meteen alle papieren in orde gemaakt voor de terugbetaling en we mochten starten met de puramino melk en aan vier maanden mochten we starten met vaste voeding. En die ene maand was hemels.
We werden meteen begeleid door een diëtiste uit het ziekenhuis
Zij had ons alles uitgelegd over koemelkvrij eten maken en kopen, waar we op moesten letten, hoe we etiketten moesten lezen … Maar niemand had kunnen voorspellen dat het niet enkel bij een koemelkallergie zou blijven. We hielden ons aan enkele strikte regels: beginnen met een lepel en drie dagen hetzelfde. Blijkbaar is de melk die ze krijgt heel licht verteerbaar, waardoor haar darmpjes iets meer moeten wennen aan nieuwe dingen dan kindjes die gewone melk krijgen en we moesten daar dus rekening mee houden. Alleen verliep het anders dan dat we hadden verwacht. Telkens op dag twee van de introductie ging het mis. En op dag drie was het nóg erger. Eczeem, hevige krampen, slijmpampers en soms zelfs spugen. Toen we de aardappel weglieten ging het iets beter, maar het was zoals het was: bepaalde groenten gingen goed, andere niet. In samenspraak met de kinderarts besloten we te stoppen en te wachten tot ze zes maanden werd. Na dat telefoontje keerde de rust terug… want ze dronk alleen maar melk! Opvallend was wel dat ze steeds, na een reactie, enkele dagen weigerde te eten, ook haar melk. Ondanks de tip van te blijven proberen, dat werkte averechts bij haar. Nog steeds ben ik blij dat ik toen mijn moedergevoel heb gevolgd en ben gestopt!
De zes maanden controle was goed
Ze boog iets af op haar curve, maar het was absoluut geen ramp! We moesten ervoor zorgen dat ze vlees begon te eten en we moesten een voedingsdagboek bijhouden om te kijken waarop ze nu precies wel of niet ging reageren en elke week mailden we met onze diëtiste om de opties te bespreken. Bij zeven maanden stonden we nog niet veel verder. Uit alles wat we hadden getest werd OAS (Oraal allergie Syndroom) vastgesteld. Alle voeding dat daar onder viel moesten we mijden. Ik heb de meeste wel geprobeerd, maar zoals ze hadden voorspeld, een reactie kwam steeds met ook jeuk in en rond haar mond als extraatje… Om onze zoektocht af te ronden: toen ze 10 maanden werd, verdroeg ze zo’n 7 groenten, kip, 100% speltbrood, gestoomde peer, banaan en pruim en at ze telkens ruim 180 gram. We waren eindelijk goed bezig! Ze volgde haar curve, kwam weer wat aan, kreeg een mooie groeischeut, maar na twee weken ging het opnieuw bergafwaarts. Mijn mama had twee keer iets getest bij haar wat slecht bevallen was en ze weigerde opnieuw persistent om te eten. Ook op de creche begonnen ze zich zorgen te maken en raadden ze ons aan om toch een vervroegd consult aan te vragen bij de kinderarts. Helaas werd ze net toen ziek …
Ik kreeg de eerste dag haar koorts niet onder de 39,7 °C
Op spoed werd ze gewogen (8,240 kg) en gemeten (72 cm) en er moest een stoelgang- en urinestaal afgenomen worden. Helaas mislukte dit allemaal! We mochten met haar naar huis omdat ze een fles van 210 ml (voor het eerst die dag en met heel veel moeite) had leeggedronken en de koorts zakte (maar niet onder de 39 °C). Thuis had ze letterlijk het ganse huis onder gespuugd. De ene diarreepamper volgde de andere op en de koorts zakte niet onder de 39 °C. Na vier van zulke dagen gingen we naar onze controleafspraak en kregen toen te horen dat ze het norovirus had, maar ook een parasiet en een lichte oorontsteking. Omdat ze toen al 300g was afgevallen werd ze opgenomen, kreeg ze sondevoeding en werd haar parasiet met een lokale antibiotica behandeld. Uiteindelijk heeft ze er een week gelegen omdat ze weigerde te eten en bleef afvallen. We kregen de tip haar niet te dwingen tot eten, maar haar desnoods aan de lip te doen proeven om hopelijk haar vertrouwen weer terug te krijgen. Twee weken heeft het geduurd totdat ze niet meer krijste bij het zien van een lepel. Een maand heeft het geduurd voordat ze terug op haar gewicht was (8,450 kg) . In tussentijd was ze ook jarig. Een eerste verjaardagsfeest met een taartje, gemaakt van speltbrood, gestoomde pruim en banaan. En niet onbelangrijk: ze kreeg het en at er niks van! Zie je het al voor je?! Sinds de laatste ziekenhuisopname heb ik alles beleefd als een ware rollercoaster. Van de ene oorontsteking in de andere en uiteindelijk ook RSV, van reacties op antibiotica’s naar reacties op alles van fruit …
Ikzelf ben even de moed en energie kwijt, want mijn kind associeert vaste voeding als iets negatiefs
Ze vraagt zich waarschijnlijk ook af of dat wel moet ‘eten’?! Want als ze het niet uitspuugt, ligt ze ’s nachts te krijsen door de krampen die het veroorzaakt. Maar er is hoop en dat is momenteel mijn enige houvast: uitgebreid onderzoek! Het bloedresultaat is nog niet binnen, maar de echo resulteerde alvast in een niet-structureel probleem. Maar wat is er dan wel aan de hand? Niemand weet het
Status praesens
Leeftijd: 13 maanden
Gewicht: 8 kg
Lengte: 74,5 cm
CINDY
