Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Deel 1: Mijn dochter heeft opgezette klieren in haar hals
Deel 2: Stiekem lees ik het formulier wat mee gaat naar de OK, ik schrik wat hier allemaal op staat
Deel 3: Ik voel mij steenkoud na het telefoontje van de arts; dit mag niet, dit kan niet
Deel 4: Cato (12) heeft kanker en krijgt een vreselijk bericht
Deel 5: De kanker bij mijn dochter blijkt al in het gevorderd stadium te zitten
Deel 6: Iemand in de wachtkamer wenst mij sterkte, maar de ernst dringt nog niet tot mij door
Deel 7: Was er maar eerder geluisterd naar mijn moedergevoel, dan was de kanker nog niet zo ver gevorderd
Cato kan alvast oefenen met de infuuspaal
Zaterdag 18 november worden we wakker door het gerammel van de ontbijtbordjes. Ik merk dat Cato opgewekt is. Eigenlijk is ze best vrolijk. Waarschijnlijk een prettige bijwerking van de prednison. Ze kijkt uit naar het bezoek dat verspreid over de dag komt. Allereerst komt mijn lieve nicht Helma bepakt en bezakt met alle spullen van mijn boodschappenlijstje en een lading cadeautjes de kamer op. We drinken koffie met iets lekkers erbij en daarna krijgen wij met ons drieën een rondleiding van een verpleegkundige door het ziekenhuis. Kan ze mooi alvast oefenen om met de infuuspaal rond te lopen, want die zal ze de komende tijd wel vaak mee moeten zeulen.
Het woord ‘kanker’ komt zo hard binnen
Als we terug op de kamer zijn, geeft de verpleegkundige ons het dagboek van de vereniging Kinderkanker Nederland en nog wat folders. Op de voorkant zie ik het woord ‘kinderkanker’ staan. Elke keer schrik ik van dit woord en schuif het dagboek snel onder een stapeltje tijdschriften. Dat lezen we later wel een keer. Dat is hetzelfde als dat ik het woord ‘lymfeklierkanker’ bijna niet over mijn lippen krijg. Ik vind het zo’n ontzettend naar woord om uit te spreken. Erg confronterend en het is net of dit elke keer weer super hard binnenkomt. Nu is ‘leukemie’ net zo erg, maar het klinkt minder hard dan het grote K woord.
Chemo is toch chemo?
De verpleegkundige legt ons nog even uit dat het dagboek vol staat met allerlei informatie. En deze de komende tijd wordt aangevuld met kaarten met informatie over de verschillende chemo’s en medicijnen die ze krijgt. Ik denk: “Chemo is toch chemo?” Ik wist echt niet dat er meerdere soorten chemo’s bestonden.
Het is best een gezellige dag
Voor de lunch halen we een soepje beneden in het restaurant en die middag komt de rest van het bezoek. Fijn om mijn ouders en de kids weer te zien. Even allemaal samen. Het is maar twee dagen geleden dat ik ze heb gezien maar toch lijkt het heel lang. Al met al is het best een gezellige dag. Cato is die avond moe en we maken ons op tijd klaar om te gaan slapen. Ze had meegekregen dat alle kinderen hun schoen mogen zetten omdat de Sint die dag in Nederland is aangekomen. Stiekem schuif ik haar maatje 38 bij de haard die in de gang staat. Het is fijn om te zien dat haar humeur van de vorige dag verdwenen is en ze best opgewekt en vrolijk blijft.
Vriendinnen die langskomen geven afleiding, maar ook verdriet
De dag daarna komen er drie vriendinnen van school en wordt ze even los gekoppeld van haar infuus. Heerlijke afleiding voor Cato. Ze voetballen fanatiek op het dak van het Wilhelmina Kinderziekenhuis en daarna gaan we met zijn allen iets drinken in het restaurant. Ook mag ze haar kamer laten zien op de afdeling. Als de meiden weg zijn, is ze even heel verdrietig maar ze draait ook zo weer met haar neus de positieve kant op. Ik vind het knap, dapper kind.
We krijgen belangrijke uitslagen
Maandag hebben we weer een gesprek met de arts. Cato heeft gelukkig geen beenmerguitbreiding en haar hersenvocht is ook schoon. Dat is een hele opluchting en geeft moed. De lymfeklierkanker is zeldzaam maar goed te behandelen. Cato geeft bij de arts aan dat ze absoluut geen slangetje (sonde) in haar neus wil. Zolang ze maar zelf de medicijnen kan blijven slikken en niet teveel gewicht verliest, is daar ook nog geen sprake van. Ook weer van latere zorg.
Lees HIER verder.
CAROLA
Insta: carola_muntel
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
