Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik was zwanger, alleenstaand en kreeg de diagnose kanker
Deel 2: Ik moest kiezen: een vroeggeboorte opwekken of chemo met een baby in mijn buik
Eindelijk samen met mijn meisje
Ik werd een ruimte ingereden waar al plek voor mijn bed gemaakt was. Mijn bovenlichaam werd ontbloot omdat ik meteen de borstvoeding wilde starten. Een verpleegkundige draaide zich naar het kleine bedje aan de andere kant waar ze mijn dochter uit pakte. Ze werd op mij neergelegd en ik voelde mij meteen compleet. Ik herkende de bewegingen die ze maakte en keek naar haar. Ze was perfect, Mijn ogen werden vochtig maar huilen kon ik niet. Ik was moe, bekaf maar compleet.
De borstvoeding ging lastig door de enorme wond
We begonnen met de borstvoeding maar dit was lastig door de grote wond op mijn buik. Opgeven wilde ik niet maar aanhappen was lastig voor Abby door alle slangetjes. Ze kreeg al mijn voeding via een sonde die ik had gekolfd voor de bevalling. Het was voor nu goed zo. Om half 12 in de avond gaf ik aan dat ik wilde en kon slapen. Ik moest afscheid nemen van mijn kind en werd naar een andere verdieping gereden. Elke twee uur kwamen lactatiedeskundigen mij helpen met kolven maar er kwam helaas niks opgang.
Ik kon zelf de navelstreng nog een stukje afknippen
De dagen die volgden werden wij wanneer het kon naar elkaar toe gereden. Ze hadden een groot stuk navelstreng overgelaten zodat ik deze zelf nog kon doorknippen. Ze dachten aan alles in dit ziekenhuis. Ik kreeg maatschappelijke hulp en ze hielden mij goed op de hoogte van mijn kind. Ik werd met bed en al naar haar toe gereden voor haar eerste badje, zo ontzettend fijn dat ze hieraan dachten.
Ze moest nog worden aangegeven bij de gemeente
Mijn ouders kwamen elke ochtend. Maar aan ander bezoek had ik weinig behoefte. Op dag 3 ben ik met mijn dochter in mijn armen en met bed naar beneden gereden. Ik mocht zelf mijn kind aangeven bij de gemeente. Hoe gaaf was dat. Met kind in mijn armen de handtekening zetten. Het was perfect, een ontzettend bijzonder en mooi moment.
Ik had enorm veel pijn
Ik voelde mij goed en met Abby ging het ook snel beter. Ik deed alles eraan om zo snel mogelijk naar huis te mogen. Op dag 4 werd de morfine die door de epiduraal ging gestopt. Nu zou de pijn komen en nu moest ik voor het eerst gaan douchen. Twee verpleegkundigen kwamen mij uit bed halen en lieten mij met aan elke arm een hulp naar de badkamer lopen. Het voelde alsof mijn organen via de onderkant uit mijn lichaam werden getrokken. Ik had zo veel pijn maar ik moest door voor mijn kind. In de badkamer hing een grote spiegel en ik keek naar mijzelf. Mijn buik was één groot oorlogsgebied, mijn kale hoofd en grote wallen werkte ook niet mee. Ik voelde mij geen vrouw meer, ik voelde mij lelijk en wist zeker dat dit nooit meer goed zou komen.
Ik voelde mij zo schuldig dat ik niet de moeder kon zijn die ik wilde
Gelukkig ging het herstel super goed en mocht ik samen met mijn dochter na 6 dagen al naar huis. Mijn kind in de box zien liggen in mijn eigen huis deed mij veel goed. Soms voelde ik mij trots maar het schuldgevoel bleef heersen. Ik voelde mij schuldig dat ik mijn kind niet kon geven wat ik zou willen, wat een ‘goede’ moeder wel zou kunnen. Ik had haar in gevaar gebracht.
Het ging totaal niet goed
Na twee dagen thuis kreeg ik heel veel pijn aan de suprapubische blaaskatheter. Dit deed zoveel pijn dat ik niks meer kon. Ik zat in één houding, kon niet bewegen, zweette mij kapot en ik was nog witter dan ik al was. De kraamzorg en verloskundige waren er en mijn vader stond naast mij omdat hij bang was dat ik van de stoel zou vallen. Vanaf half 8 in de ochtend waren de kraamzorg en verloskundige bezig om een ambulance te regelen, maar omdat ik geen koorts had kwamen ze niet. Ze vonden ze dat ik zelf 45 minuten in de auto naar Amsterdam kon.
Na 2 dagen thuis moest ik met sirenes naar het ziekenhuis
Gelukkig na uren volhouden kwam om half 2 in de middag de ambulance. De mannen kwamen binnen gelopen, keken elkaar aan en zeiden hier maken wij een A1tje (spoedrit)van. De brancard paste niet door de voordeur dus ze namen ze mij gearmd mee naar buiten. Deze pijn kon ik niet aan en viel flauw. Ik werd wakker in de ambulance. Mijn vader zat voorin en ik hoorde het geluid van de sirenes op weg naar Amsterdam.
Ik kon niets meer maar had ook geen pijn
Ik kreeg een sterke cocktail aan pijnstilling die voelde als een warme deken. Ik voelde letterlijk niks meer. Praten lukte niet en de man naast mij liep naar voren om mijn vader te laten weten dat ik geen pijn had. Ik vroeg naar mijn kind. De kraamzorg en verloskundige waren bij bij haar gebleven tot mijn moeder er was. Ze was gelukkig in goede handen en ik ook.
Lees HIER verder.
MAAIKE
Insta: Huisje.van.twee
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lieve Maaike,
Ik heb je verhaal gelezen. Wat heb ik een bewondering voor jou. Wat heerlijk dat je een lieve dochter hebt gekregen. Alleenstaand, zwanger en kanker. Ikzelf heb 2x borstkanker gehad. De eerste keer was ik ook alleenstaand, heb geen kinderen. Onderzoeken, operatie en bestralingen.
Vorig jaar kreeg ik voor de 2e keer de diagnose borstkanker. Deze keer was het heftiger. Chemo, operatie en bestraling.
Woon nu samen. Fijn als je steun hebt.
Zoals ik mijn vriend heb, heb jij je lieve ouders. Ik duim voor je dat je weer beter wordt. En lekker kunt genieten van je kleine meid. Veel geluk samen.