Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Dit is deel 1 van een reeks geschreven door Maaike.
Ik ging voor mijn kindje
Het jaar 2018 was een jaar als elk ander. Tot ik er begin september achter kwam dat ik zwanger was. Een grote verrassing. Mijn relatie ging over en ik stond er alleen voor na amper twee maanden zwangerschap. Er waren andere opties werd mij verteld, maar voor mij was er maar één optie en dat was mijn ongeboren kind zien opgroeien met of zonder vader. De eerste weken gingen prima. Ik had mij veel ingelezen op het alleenstaande ouderschap en voelde mij goed voorbereid. Ik had wat lichte bloedingen maar dat zou kunnen komen door de innesteling. Niks om mij zorgen om te maken, ten minste dat dacht ik.
Ik kreeg een heftige bloeding
De eerste echo was op 4 oktober 2018. Een prachtig klein mensje met kloppend hartje groeide er in mijn buik. Ik was zo blij en opgelucht. Tot ik een hele heftige bloeding kreeg. Ik kreeg een controle en alles zag er goed uit. Ik was zo opgelucht want ik dacht dat ik mijn kindje was verloren, maar ze groeide gelukkig goed.
Pas na de bevalling moest ik een uitstrijkje laten doen
Weken gingen voorbij en ik had een mooie gender reveal party gehouden. De taart was roze van binnen, ik kreeg een dochter. Maar ook kreeg ik weer bloedingen. Er werd van alles uitgesloten en alles zag er rustig uit. Elke keer werd mij verteld dat ik voor de zekerheid zes maanden na de bevalling een uitstrijkje moest laten doen. “Waarom niet nu?”, had ik gevraagd. Maar dat kon niet omdat het geen betrouwbare uitslag zou geven tijdens de zwangerschap. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar de artsen zeiden dat het goed was.
Met spoed moest ik naar het ziekenhuis, ging de bevalling starten?
Tot de dag dat ik op mijn werk was en ik helse pijnen kreeg. Ik kon niks meer. Verstijfd door pijn werd ik naar een aparte kamer gebracht waar 112 gebeld werd. De ambulance kwam met gillende sirenes en nam mij ook zo mee naar het ziekenhuis. Ik was net 20 weken zwanger en ik hoorde ze praten over de bevalling. “Dit is te vroeg”, dacht ik nog en zo had ik mij weeën niet voorgesteld.
Alles bleek goed met mijn dochter
Gelukkig bleek ik geen ontsluiting of weeën te hebben en dat was een opluchting. Meteen werd ik verder onderzocht en ja hoor ik bloedde weer. Vijf, keer eerder hadden ze geen uitstrijkje genomen maar nu stond ik erop dat ze dat wel gingen doen. Mijn verloskundige gaf ook aan dat ik erop stond dat het gebeurde, en eindelijk gebeurde het ook. Ook bleek ik nierbekkenontsteking te hebben en had de kleine mijn rechter nier flink beurs getrapt. Mijn baarmoeder lag hoog waardoor de kleine daar goed bij kon.
Ik werd gebeld en kreeg naar nieuws
Na vier dagen ziekenhuis en pijnstilling voelde ik mij een stuk beter en dacht ik niet meer na over het uitstrijkje. Toen ik weer thuis was, werd ik gebeld. Dus toch, er waren onrustige cellen gevonden. Wat? Ik moest voor biopten van mijn baarmoederhals naar het ziekenhuis. Eerst was ik nog blij: “Zie je wel dat er iets is”, dacht ik. En onrustige cellen klonk nog niet heel dreigend in mijn oren.
Er moest een biopt af worden genomen
Mijn moeder ging mee naar het ziekenhuis voor de biopten. Drie happen werden er uit mijn baarmoederhals genomen en het stopte niet meer met bloeden. Ook lichtte alles op door het zuur wat aangaf dat het niet goed was. Totaal niet. Ondertussen had mijn moeder zelfs een bakje gepakt omdat het bloeden niet stopte en het bloed op de vloer druppelde. De wond moest dicht gebrand worden, zonder verdoving want dat kan niet tijdens een zwangerschap.
Ik ging zelf Googlen om meer duidelijkheid te krijgen
Wat een hel en wat een pijn. Huilend met mijn benen wijd, lag ik daar. Dit was het moment dat ik écht bang werd voor wat er ging komen. Want ik wist meteen dat dit het begin zou zijn van een lange reis. De uitslag was na drie dagen binnen. Online had ik al het een en ander gelezen maar werd er niet wijzer uit. Iets met pap. Ik ging Googlen en las dat pap 3b een voorstadium was van baarmoederhalskanker. Een voorstadium is te behandelen dus dat gaf mij even rust. Maar ook las ik iets over een plaveiselcarcinoom met veel tekst erbij. Dat was kanker, was ik op Google tegen gekomen. Ging het om een voorstadium van dit type kanker of had ik het al? Had ik maar nooit gekeken.
Dus toch, kanker
Ik werd kort daarna gebeld door het ziekenhuis en de volgende dag hadden wij een afspraak. “Mevrouw, u heeft kanker, baarmoederhalskanker met omliggend pap 3B.” Mijn hart stond stil. De arts kon niet vertellen wat voor invloed dit had op de zwangerschap. Dit ziekenhuis kon mij in elk geval niet verder helpen. Ik moest naar Amsterdam waar ik de dag erna een MRI scan had. De sneltrein was vertrokken… Slapen kon ik niet en ik wist niet wat er met mij en mijn ongeboren dochter zou gaan gebeuren.
Lees HIER verder.
MAAIKE
Insta: Huisje.van.twee
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
