Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst deel 1: Ik was zwanger, alleenstaand en kreeg de diagnose kanker
Een rollercoaster aan emoties ging door mij heen
Vanaf de dag daarna werd ik geleefd door afspraken. De MRI moest uitwijzen of er uitzaaiingen waren en ik werd inwendig ook weer gecontroleerd. Ik voelde mij een kijkdoos, letterlijk. Het duurde een paar dagen voor de uitslag van de MRI er was. Deze dagen heb ik bij mijn ouders geslapen. Ik was bang, verdrietig en had angstaanvallen. Hoe ging ik dit allemaal alleen doen? Haalt mijn kind het? Haal ik het? Mijn wereld op de roze wolk had plaats gemaakt voor een wereld in een tornado.
Ook mijn neefje was ernstig ziek
Elke keer ging één van mijn ouders mee naar de ziekenhuis afspraken. Super lief want mijn neefje was in dezelfde tijd een strijd aan het voeren tegen leukemie. Mijn ouders hielpen mijn broer en zijn jonge gezin hier ook veel bij. Voor hen stond ook de wereld ook op zijn kop. Een kleinkind en een dochter met ongeboren kleinkind met kanker. Een nachtmerrie voor iedereen om ons heen.
Wat zou de narcose voor mijn ongeboren kindje betekenen?
De uitslag van de MRI was gunstig, maar ze moesten ook weten of het ingegroeid was. Dit probeerden ze eerst handmatig dus de kijkdoos ging weer open. Maar dit deed zoveel pijn en ze konden er niet goed bij komen. Dit moest nu onder narcose gaan gebeuren. “Ook dat nog.”, dacht ik. Ik was nog nooit eerder onder narcose geweest. Ze vertelden dat mijn kindje net als ik zou gaan slapen en ook weer wakker zou worden. Een vreemd idee.
Ik voelde geen beweging
Ik kreeg eerst nog een echo en toen dat goed was, werd ik in slaap gebracht. Anderhalf uur later werd ik wakker en begon meteen de schreeuwen om een echo. Ik voelde mijn kind niet en had pijn van onder. Ik voelde mij vies en bang. Gelukkig kwamen ze gelijk met het echo apparaat en een ijsje tegen de keelpijn. De kleine meid lag heerlijk te slapen.
Er waren behandelopties
Ook de uitslag van dit onderzoek was naar omstandigheden positief. Er konden opties besproken worden. Er waren twee opties gunstig voor mijn kind: chemo of een vroeggeboorte (26/27 weken). Natuurlijk had ik mij al ingelezen en was ik in contact gekomen met vrouwen in een soortgelijke situatie. Deze hadden allen gekozen voor de chemo en een gezond kind gebaard. Dat was dan ook wat ik wilde, chemo.
Ik moest groen licht krijgen voor de chemo
Het voelde zo gek om zowat te smeken om chemo. Het was voor de artsen nog de vraag of dit echt kon. Een multidisciplinair overleg werd er gevoerd. Gelukkig, ik kreeg groen licht! Ik was opgelucht, bang, blij, verdrietig en nog 100 andere gevoelens tegelijk. De chemo begon en ik werd voorbereid op alles. Medicatie tegen de misselijkheid, een pruik, chemo mutsjes, en veel, heel veel informatieboekjes om door de lezen. Het was een kuur met twee verschillende chemo’s. Eén die 1,5 uur duurde en één van 6 tot 8 uur. Daarna kreeg ik nog prednison.
Zonder mijn zwangerschap had het niet ontdekt kunnen worden
Het infuus werd aangelegd en ik kreeg allemaal plakkertjes en slangetjes. Van chemo kan je een allergische reactie krijgen dus dit werd goed in de gaten gehouden. Dit was ook het moment dat ik in de overlevingmodus ging. De ziekte zette ik opzij en ik richtte mij 100 procent op mijn dochter. Mijn houvast, mijn reddende engel want zonder de zwangerschap was ik er nog later achter gekomen of misschien wel niet op tijd.
Mijn haar viel al snel enorm uit
Twee weken na de eerste chemo viel mijn haar met bossen uit. Ik schoor het af zodat het minder confronterend zou zijn. De pruik deed mij pijn dus ik droeg chemo mutsjes. Ik voelde mij een kermisattractie met mijn bolle buik en chemo mutsjes. Buiten de ziekenhuisbezoeken kwam ik weinig buiten. Mensen spraken mij aan en keken mij na. De bezorgde blikken en het gesmoes kon ik niet goed aan. De chemo maakte mij moe en ik sliep soms wel 22 uur op een dag. Gelukkig was ik niet ziek of misselijk. De placenta zorgde hiervoor. Geluk bij ongeluk.
Ik kreeg veel steun van vrienden en familie
Ondertussen was de kinderkamer klaar door veel hulp van vrienden en familie. Voor mij was dit een fijne plek om te zijn. Ik genoot van de zwangerschap en de schopjes hielden mij sterk. Voor dit meisje ging ik door het vuur. Voor de buitenwereld had ik een masker opgezet. Je zag mij altijd met een glimlach, sterk en vol vertrouwen in het proces.
Van binnen was ik doodsbang
Maar van binnen, vooral in de nachten, was ik bang. Doodsbang. Ik keek 100 series om de gedachtes weg te drijven. Maar links om of rechts om, ik had mijn leven niet meer onder controle en ook dat van mijn kind niet. Het voelde als één van die ziekenhuisseries die ik keek. Dit kon toch niet echt zijn? Zwanger, alleenstaand én kanker. Gelukkig bleven de controles goed. Ik deed mee aan wetenschappelijke onderzoeken voor kanker tijdens de zwangerschap. Tijdens de chemo werd er elk uur bloed afgenomen om hiervan te leren voor de vrouwen die na mij komen. Zo fijn dat dit bestaat en ik hierin kon bij dragen.
De bevalling moest via een keizersnede
Er werd gesproken over de bevalling. Op de natuurlijke manier mocht niet, dus het werd hoe dan ook een keizersnede. Mijn wensen werden serieus genomen waar ik ontzettend blij mee was en ben. Ik wilde graag borstvoeding gaan geven en mijn medicatie werd hierop aangepast. Lactatiedeskundigen hielpen mij zelfs met kolven voor de bevalling zodat ik al een klein voorraadje had.
Lees HIER verder.
MAAIKE
Insta: Huisje.van.twee
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
