Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Dit is deel 1, lees onderaan de blog deel 2.
Ik had een levensgevaarlijke hoge bloeddruk
Ons eerste zoontje Arthur, nu 4 jaar, werd geboren met een termijn van 35 weken en 6 dagen. Hij is prematuur en dysmatuur door ernstige zwangerschapsvergiftiging, ik had het HELPP syndroom. De zwangerschap verliep, op allerlei kwaaltjes na, qua gezondheid relatief rustig tot een termijn van ongeveer 34 weken. Mijn verlof was net begonnen toen we per toeval achter een hoge bloeddruk kwamen. Deze bloeddruk nam extremen aan en werd levensbedreigend voor zowel mij als voor ons ongeboren kindje.
De inleiding was hels
Met pijn en moeite wisten we het nog even te rekken tot de termijn enigszins acceptabel was. Na een helse inleiding van ruim 34 uur werd hij dan eindelijk geboren. Een vechtertje, zo gezond als kon na deze heftige start. Ik kan me amper iets herinneren van deze bevalling en de eerste dagen erna. Dit door het magnesium infuus wat je toegediend krijgt bij het HELPP syndroom.
Ondanks angst voor dezelfde situatie, gingen we er toch weer voor
De wens voor een tweede kindje was er altijd maar door deze eerste ervaring zat de angst er goed in. Wat als we weer zo levensbedreigend ziek zouden worden? De kans was reëel dat dit weer zou gebeuren. Weliswaar vaker pas later in de zwangerschap en minder heftig, maar geen garanties. Uiteindelijk na jaren durfden we het toch aan; de wens voor een tweede kindje was groter dan de angst voor de ziekte. Positief begonnen we aan dit avontuur.
Mijn angst overheerste in de zwangerschap
Al snel waren we weer in verwachting, blijdschap overheerste maar er was ook onzekerheid en angst. Achteraf gezien durf ik wel te zeggen dat ik vanaf het moment van de positieve test tot de geboorte van ons tweede zoontje Thijmen, met 37 weken en 3 dagen, in angst heb gezeten. Geen enkel moment ontspanning in deze zwangerschap door de eerdere ervaring alsmede door de vele controles die er waren. Constant waren we eigenlijk bezig met ‘de ziekte die eventueel komt opzetten’. Het was uitputtend, mentaal was ik doodmoe.
Zou bij deze zwangerschap alles voorspoedig lopen?
De controles waren redelijk gunstig gedurende de zwangerschap. Mijn bloeddruk mocht vanuit thuis gemeten worden en die bleef wonderbaarlijk goed tot ruim 36 weken. Ook de urine controle was goed, zwangerschapsvergiftiging leek niet aan de orde. Konden we dan eindelijk toch ontspannen?
Er werden rhesus antistoffen gevonden
Het antwoord daarop kwam rond de 27 weken, toen er antistoffen tijdens de reguliere bloedcontroles werden gevonden. We hadden de variant rhesus c negatief, die wat minder bekend is en waar geen medicatie voor bestaat. Dit hield wekelijkse controles in, welke bestonden uit adcc testen (bloedprikken) en echo’s. Dit allemaal leek rustig te verlopen, niets gaf ons een indicatie dat ons kindje ziek geboren zou worden. Want dat waren de eventuele gevolgen hiervan; geen voor mij als moeder, maar alleen voor het (ongeboren) kind. Ruim 10 weken onzekerheid, zorgen en stress.
De bloedtesten moesten onder een bepaalde waarde blijven
Onze adcc bloedtesten (antistoffen bepaling) moesten onder de 10% blijven, dan zou er een minimale kans zijn op ziekte voor ons (ongeboren) kind. Deden ze dat niet, dan zouden ons scenario’s te wachten staan van een bloedwisseltransfusie in de baarmoeder, bevallen in het LUMC in Leiden en alle mogelijke gevolgen van dien. Gelukkig bleven de testen onder de 10% en lieten de echo’s niks afwijkends zien. Om het zekere voor het onzekere te nemen kozen we als ouders voor een geplande keizersnede, dit omdat na 37 weken de adcc testen niet meer betrouwbaar zijn en ook de echo’s konden niet meer uitgevoerd worden. Alleen besloot Thijmen anders.
Thijmen kwam net voor de geplande keizersnede
De zaterdag voor de keizersnede (welke op dinsdag gepland stond) kwam de bevalling natuurlijk op gang en is hij op natuurlijke wijze geboren geworden. Een hele andere bevalling dan de eerste keer, een die ik me kan herinneren op zijn minst. De ervaring verder was net zo onprettig als de eerste bevalling in het ziekenhuis, een plek waar wij liever niet voor zouden kiezen.
We moesten een nachtje blijven
Ons doel was dan ook zo snel mogelijk naar huis, en dat leek ook zo te gaan. Thijmen was volgens alle artsen een gezonde baby. Aangezien er toch bij de bevalling een hoge bloeddruk ontstond en er eiwitten in de urine werden gevonden bij mij, moesten we een nacht blijven. Ik maakte me niet zo druk hierom, het was waarschijnlijk pas een beginnende zwangerschapsvergiftiging.
Er werd niet meer gesproken over de antistoffen
De dag erna kregen we ontslag, alles leek in orde. Geen woord werd er meer gezegd over de antistoffen en zelf dachten we er ook niet meer aan. Je bent immers net weer ouders geworden en bent met totaal andere dingen bezig. Dit zou ook niet onze taak moeten zijn, maar die van de medisch specialisten. “Laten we thuis verder bijkomen en gaan genieten als ons gezin van vier”, dacht ik, maar niets bleek minder waar…
Lees HIER verder.
NADINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
