Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de eerdere delen:
Mijn ex zette een mes op de keel van mijn zoontje
Ik raakte ernstig gewond na mishandeling door mijn vriend
Ik durfde niet te vluchten voor mijn gevaarlijke partner
Ik durf mijn man geen seconde alleen te laten met mijn kinderen
Mijn man werd zo woest dat de hele woonkamer in puin lag
Mijn ex dreigde mij, mijn kinderen en mijn ouders te vermoorden
Ik wilde niet dat de kraamzorg erachter kwam wat er zich in ons huis afspeelt
Mijn advocaat vroeg een straat- en contactverbod voor mijn ex aan
Ik meldde mijn zoon aan bij Bureau Jeugdzorg vanwege zijn grensoverschrijdende gedrag
De dag van de rechtzaak om het gezag van mijn kinderen
Ik besloot mijn kinderen uithuis te laten plaatsen
Mijn zoon staat anoniem ingeschreven op school, mijn ex mag ons niet vinden
Een dame van 23 jaar kwam mij vertellen dat ik mijn kinderen niet goed opvoed
Het zou allemaal onder mijn regie gaan
Het was een zware dag nadat ik de beslissing had laten vallen dat dit inderdaad beter zou zijn voor haar. Het moest namelijk nog wel allemaal geregeld worden. Daarnaast, ik wilde het ook zelf doen. De betreffende pleegzorgmedewerker was een wat oudere man die enorm veel geduld met mij had en hij bleef herhalen naar mij dat het allemaal onder mijn regie zou gaan. Als ik het te lastig vond, kon ik dit aan geven en dan zou hij het overnemen.
Samen liepen we naar het huis
We spraken af om de hoek van het pleeggezin om samen naar binnen te lopen. Mijn dochter, op dat moment drie jaar, was helemaal blij met de koffer die ik voor haar gekocht had. Samen hadden we er een leuke foto aan gehangen van ons tweetjes. Stevig mijn hand vasthouden en in de andere hand haar koffer liepen we naar de voordeur. Twee superlieve wat oudere mensen deden de deur open en verwelkomden ons. Toen we de huiskamer inliepen zagen we achterin een grote speelruimte waar een klein jongetje druk aan het spelen was met wat autootjes. De pleegmoeder vertelde me dat ze nog een kindje opgenomen hadden en dat mijn dochter gewoon ernaartoe mocht lopen om samen te gaan spelen. Hop weg was mijn kleine meid en al snel was ze druk aan het spelen samen met het jongetje.
Het werd steeds moeilijker voor me
Ik besprak samen met de pleegzorgmedewerker de dingen die aan de orde moesten worden. We vertelden de pleegouders wat er allemaal was gebeurd in het korte leven van mijn meisje. En dat ze een broer had die op de kinderpsychiatrie zat om daar hulp te krijgen. We bespraken dingen als wat ze wel en niet wilde eten, wat ze leuk vond om te doen en haar douche- en bedritueel. Na ruim anderhalf uur was ik klaar en wilde ik weg. De berg om die deur uit te lopen werd steeds hoger. Mijn kind daar achterlaten werd steeds lastiger, maar ik wist dat ik moest doorzetten. Ik moest. Ik moest in het belang van mijn kind denken. Ik was en kon niet de moeder zijn die zij zo verdiende.
Het afscheid viel zwaar
De pleegzorgmedewerker pakte het gesprek van mij over en sloot het gesprek af. Zachtjes floot ik en gelijk kwam mijn meisje naar me toegerend. Ik vertelde haar dat ze niet in bad mocht en niet mocht zwemmen in het bad. Gelijk begon ze te giebelen en hield de hand van de pleegmoeder vast en in de andere handje haar koffertje. De pleegmoeder speelde het spel mee en zei: “Nou mama misschien gaat ze toch wel zwemmen in ons bad hoor. We hebben een groot bad.” Weer vertelde ik mijn dochter: “Niet doen hoor, niet zwemmen in dat bad.” Mijn meisje stond al op de trap samen met de pleegmoeder en zei tegen mij: “Doet ikke lekker wel mama, ikke zwemmen in de bad.” De pleegmoeder haakte wederom in en zei: “Geef mama een dikke knuffel en kus, dan gaan we samen gelijk kijken naar het bad.” Een dikke knuffel en kus volgde en mijn meisje ging naar boven. Ze zwaaide en zei: “Ikke zwemmen mama, doei mama, housejou mama”, en weg was ze. Een beeld wat ik nooit zal vergeten.
Ik hoorde pas na een week hoe het met haar ging
Gelijk liepen wij naar buiten om de hoek zodat ze me niet zou zien. De pleegzorgmedewerker was zeer onder de indruk hoe ik dit had aan gepakt. Hij had al heel wat jaren ervaring maar nog nooit meegemaakt dat zoiets zo gemakkelijk ging. Hij vertelde me dat hij mij elke week zou bellen om mij te vertellen hoe het met mijn dochter ging. Op dat moment was het nog zo dat je je kind dan een poosje niet mocht zien om het niet nog lastiger voor ze te maken. Mijn zus stond om de hoek al op mij te wachten en vloog me om de nek. Ze wist hoe zwaar mij dit zou vallen. Ik had mijn dochter naar een crisispleeggezin gebracht. Het was zwaar en lastig maar in mijn buik voelde ik dat dit het beste was wat ik kon doen.
In mijn hoofd stond alles op zijn kop
Tijdens de terugrit naar huis was ik stil en probeerde mijn zus met mij te praten. Ze probeerde me te kalmeren. Ik was doodkalm, bijna te kalm maar in mijn hoofd ging het rond en rond. Ik moest in het belang van mijn kinderen denken. Ik moest mijn eigen gevoel aan de kant zetten. Mijn kind verdiende het beste van de hele wereld. En ik was niet het beste van de hele wereld.
Lees HIER verder.
TRUUSJE
Insta: truusjevanzanten
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
