Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Babet is alleenstaande moeder en schrijft over haar 3 (zorg)kinderen. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik ben een alleenstaande moeder, mijn Nolan wordt alweer 2 jaar
Deel 2: Het is echt waar: ik voelde bijna niets van mijn natuurlijke vaginale bevalling…
Deel 3: Ik durf mij niet te hechten aan mijn kleinste dochter…
Deel 4: Ik zorg als alleenstaande moeder voor 3 zieke kinderen
Deel 5: Ik ben getraumatiseerd door de gezondheidsproblemen van mijn kinderen
Bij de longarts kregen we deels goed nieuws
De dag van de CT-scan van de meiden was aangebroken. Mijn moeder ging mee en ik parkeerde de auto voor het WKZ. Een scan waar ik heel erg tegen op zag, maar ook wel wist wat die uitslag ging zijn. Eerst nog even naar de longarts toe. Een gesprek over de meiden hoe het nu met hen gaat. Goed nieuws, Lola mag stoppen met haar ventolin. Als dit een maand lang doorgaat mag ook de Qvar gestopt worden, Yes! Daarentegen Jahly helaas niet maar dit was te verwachten.
De meiden moeten stil liggen in een buis?
Het gesprek is klaar en wij gaan door naar de röntgenafdeling. Ik loop met Lola de kamer binnen en denk dit gaan wij wel even doen. Maar het moment dat ik de kamer binnenstap en de cabine zie, zakt de wereld onder mijn voeten vandaan. De meiden moeten in deze buis? En die moeten stilliggen? Hoe krijg ik dit voor elkaar? Op het moment dat ik Lola neer leg begint zij te huilen. Maar ze gaat gelukkig wel liggen en de foto’s kunnen snel gemaakt worden. Ik breng Lola terug naar mijn moeder die in de hal wacht met Jahly.
Jahly moet helaas in een vacuümzak
Ik wissel de meiden en neem Jahly mee naar binnen. Weer gaat mijn hart te keer. Jahly schreeuwt alles bij elkaar en helaas krijgen wij haar niet in de buis. Er zit maar een manier op en dat is haar vastmaken in een vacuüm zak. Haar verdriet, haar geschreeuw, het gaat door merg en been! Maar ook weet ik dat dit nodig is en zij dit hierna hopelijk snel zal vergeten. Hup snel naar de auto, lekker naar huis.
Helaas, geen goede uitslag
En daar was het telefoontje van de longarts. Het antwoord wat ik al had verwacht. De meiden hebben longschade. Gelukkig niet van het rs virus en de vele opnames. Maar puur door hun prematuriteit. Hoe nu verder? Dat gaat de toekomst ons vertellen. Zo te zien gaat het met Lola goed. Als het zo doorgaat mag zij stoppen met de antibiotica in april.
Voor Jahly ziet de toekomst eruit als een vraagteken
Voor Jahly ziet het er nog minder gunstig uit. Zij moet helaas aan alle drie de medicatievormen blijven. Haar lichaam kan niet zonder. Wanneer dit wel kan weten de artsen niet. Normaal op de leeftijd van Jahly 2,5 jaar oud moeten de longen sterk genoeg zijn om het nu zelf aan te kunnen. Maar die van haar helaas niet. Zelf 5 minuten intensief bezig zijn bij de fysio is voor haar een hele opgave. Na de behandeling is zij helemaal op en valt meteen inslaap als wij thuis zijn. Ook school en sport is een grote vraag hoe zij dit gaat oppakken als het zo ver is. Met tranen in mijn ogen typ ik dit verhaal.
Ik ben eindelijk niet meer bang om haar te verliezen
Ik ben zo ontzettend trots op mijn meiden. Lola is al die tijd zo gegroeid en zit met haar ontwikkeling boven het bemiddelde, zo knap. En Jahly, dat is en blijft een mini meisje, zij scoort helaas onder het gemiddelde. Maar ik besef wat haar kleine lichaampje allemaal heeft moeten doorstaan. Het stoppen van haar hartje, 13 opnames, twee keer het RS virus, en alle medicatie die zij dagelijks krijgt. Ik zie geen meisje meer voor mij liggen dat bijna doodgaat. Ik zie een lief, klein, vrolijk meisje de wereld tegenmoet gaan. Die een hele mooie toekomst voor zich heeft liggen. Eindelijk ben ik niet meer bang om haar te verliezen. Zij heeft mij laten zien wat vechten is. Zij heeft mij laten voelen wat echte liefde is.
2024 heeft in elk geval 1 operatie
Voor nu lijkt het dat 2024 rustig eruit gaat zien. De operatie van Nolan komt eraan en daar zie ik helaas wel tegen op. Gelukkig wordt er meteen traumatherapie gestart en kan Nolan rustig zijn operatie tegemoet gaan. Voor nu hoop ik dat dat het laatste is wat wij hoeven mee te maken. Maar of dat echt zo zou zijn? Dat gaat de toekomst voor ons bepalen.
WORDT VERVOLGD
BABET
Insta: mamaavan3
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
