Mijn snelle bevalling, in minder dan 30 minuten

Ik was zwanger van mijn tweede kindje. Mijn vriend wilde nog even met ons zoontje naar de stad. Het was 4 december, een dag voor de uitgerekende datum. Ik wilde daarom niet te ver van huis gaan. Onze oudste kwam één dag te vroeg en de bevalling was behoorlijk snel gegaan: 5,5 uur van de eerste kramp tot geboorte. Ik had het idee dat deze rustige baby nog wel een week zou blijven zitten.

Een voorteken

Ik was moe en ging om 21.00 uur al naar bed. Ik riep eigenlijk al de hele zwangerschap dat ik moe was en op tijd wilde slapen, om vervolgens toch pas om 23.00 uur eens naar boven te gaan. Nu ging ik echt vroeg naar boven. Achteraf gezien was dit misschien toch een voorteken. Om 1.40 uur werd ik kotsmisselijk wakker. Snel naar de wc. Van spugen kwam het niet, maar ik had een goede boodschap gedaan. Dat luchtte op en ik kroop weer in bed. Inmiddels was mijn vriend wakker geworden. Ik zei dat ik me niet helemaal goed voelde en dat het wellicht iets kon betekenen. Op de wc had ik gegoogled op “eerste signalen bevalling” en “misselijk”.

Contact met de verloskundige

Toen we in bed lagen voelde ik om 2.20 uur iets knappen. Ik kneep in de hand van mijn vriend: “Mijn vliezen zijn gebroken”. Ik snelde naar de badkamer om te kijken of ik wellicht nog iets kon opvangen. Ik wilde zien of het vruchtwater helder was. Dit was gelukkig het geval. Toch belde ik direct het ziekenhuis. Mijn verloskundige was namelijk aangesloten bij het WKZ. Zij zou voor controles niet bij mij thuis komen. Ik vertelde wat er gaande was en vroeg wat het plan werd. Ondanks dat ik nog geen weeën had, wilde ik toch alvast oppas voor ons zoontje regelen en richting het ziekenhuis gaan. De vorige keer kwam ik maar nèt op tijd aan met volledige ontsluiting en zo’n autorit wilde ik absoluut niet nog eens meemaken.

De weeën waren intens

Mijn vriend regelde dat zijn vader naar ons huis toe zou komen. Opeens voelde ik een enorme steek in mijn rug. Ik riep naar mijn vriend dat hij direct moest komen om op mijn onderrug tegendruk te geven. Dit herkende ik van mijn vorige bevalling: rugweeën. Echter kwam deze enorme wee compleet als een verrassing. Het was zó intens en heftig. Hoe heb ik dit de vorige keer ook alweer gedaan en opgevangen? Al snel volgde er weer een gigantische wee en ben ik op handen en knieën op het bed geklommen. Tegen mijn vriend riep ik: “Hij komt! We gaan het ziekenhuis niet redden! Bel snel de doula die ik je laatst heb doorgestuurd.”

Een intuïtieve vraag

Tijdens één van mijn laatste controles had ik gevraagd hoe te handelen, mochten we het ziekenhuis niet halen. Misschien was dat wel een intuïtieve vraag. Ik had twee nummers gekregen waarmee het WKZ samenwerkt en had deze doorgestuurd naar mijn vriend. Hij bleek alleen dat nummer nooit te hebben opgeslagen. Terwijl ik probeerde de persweeën tegen te houden, moest hij op zoek naar dat nummer in WhatsApp.

Zijn hoofdje stak al uit mijn vagina

Op het moment dat de doula opnam, werd het hoofd van onze zoon geboren. Het eerste dat ze hoorde bij het opnemen van de telefoon waren de woorden van mijn vriend: “Ik zie een hoofdje! En er wordt gelukkig gelijk gehuild.” Met de volgende wee probeerde ik nogmaals niet mee te persen, maar het ging zo snel. “Straks scheur ik uit”, dacht ik. Ondertussen hoorde ik mijn vriend onze straatnaam spellen en ons adres uitleggen, maar hij kwam niet goed uit zijn woorden. Ik bemoeide me er nog mee: “Bij het zwembad in de straat”, waarna ik de geboorte niet meer tegen kon houden. Onze zoon kwam ter wereld. Ik pakte hem aan en keek naar mijn vriend. “Wat nu?” De doula vertelde dat we handdoeken moesten pakken en ik vooral lekker kon knuffelen met de baby dicht tegen mij aan. Ze sprong zo snel als ze kon op de fiets naar ons toe. Op dat moment was het 2.46 uur. Onze tweede zoon had haast. Wát een bevalling! 26 minuten na de gebroken vliezen…

Mijn schoonvader dacht dat het een grap was

Ik hoorde de deurbel. Daar stond mijn schoonvader. “Hoi pap, je bent te laat. Hij is er al”, zei mijn vriend. Wat natuurlijk overkwam als een grap. Pas nadat hij een aantal keer herhaalde dat onze zoon er echt was, geloofde hij ons. Al snel arriveerde de doula. Ze controleerde ons beide. We lachten met zijn allen om dit bizarre bevallingsverhaal. Ze liet ons even bijkomen en genieten met elkaar, waarna ze mij hielp om de placenta geboren te laten worden. Ik knipte samen met mijn vriend de navelstreng door. Wat een topteam!

Trots en vol verbazing

Mijn vriend moest vervolgens van alles regelen, terwijl ik daar op bed lag met onze baby. Hij had meer werk aan deze bevalling dan ik. We keken beiden zo trots en vol verbazing terug op deze snelle bevalling. Dat ik snel kon bevallen dat wisten we al, maar zó snel, was bizar. We waren vooral verbaasd dat ik na het breken van mijn vliezen niets voelde. Pas na tien minuten kreeg ik die enorme weeën, wat al bijna meteen persweeën waren. “Hoe is die ontsluiting zo snel gegaan en hoe heb ik dat niet kunnen merken?” Het blijft een vraagteken.

Ik was nauwelijks uitgescheurd

Door een goede voorbereiding met een online opfriscursus wist ik ergens in mijn hoofd dat je bij zo’n snelle bevalling niet meteen mee moet persen. Dat heeft me veel schade bespaard. Op één kleine hechting na, was ik niet of nauwelijks uitgescheurd en beurs. De eerste dag voelde ik me al onwijs fit en verder had ik ook een heerlijke kraamweek.

De thuisbevalling was zo bijzonder

Ik wilde nooit thuis bevallen, maar had nu geen keuze. Achteraf was het zo mooi en bijzonder. Dat vieze bed waar ik zo tegenop zag, viel reuze mee. Ik kon heerlijk douchen in mijn eigen badkamer en daarna in een schoon bed kruipen. En als we toch richting het ziekenhuis waren gegaan, was het maar de vraag of we überhaupt de auto hadden gehaald. Dolblij zijn we met ons sinterklaascadeau!

ASTRID