Ik beviel op de vloer bij mijn ouders thuis op mijn oma’s verjaardag

We hadden afgesproken om in de avond gezellig uit eten te gaan

Samen met mijn vriend, broertje, schoonzus en moeder gingen wij die avond sushi eten. Mijn vader was er niet bij, want hij moest voor zijn werk naar Texel. We stuurden hem nog een foto van ons om hem jaloers te maken. Toen we klaar waren met eten en om de rekening hadden gevraagd, moest ik naar de wc. Ik wilde het eigenlijk ophouden, maar dat lukte niet, dus ben ik toch nog even snel gegaan. Ik had al een paar weken last van verstopping en ik was blij dat het er nu wel uit kwam. Op de wc kreeg ik last van mijn buik. Het was een gekke pijn. Mijn familie stond ondertussen al op mij te wachten en mijn vriend zat nog te praten met de eigenaar van het restaurant. Ik kreeg ineens een steek in mijn vagina waarop ik mijn moeder aankeek en zei dat ik pijn had en dat ik niet wist of het iets te betekenen had. Ik kreeg steeds meer krampjes, dus ik zei dat ik naar huis wilde. In de auto vroeg mijn moeder of we nog even met haar mee naar huis gingen voor een kopje koffie. Ik voelde me nog best oké, dus stemde ik daar mee in. Toen ik uit de auto stapte, kreeg ik weer last en had ik het gevoel dat ik naar de wc moest. Ik gaf aan dat ik dacht dat er wel iets aan het gebeuren was, maar ik wist het niet zeker. Ik ging gelijk naar de wc voor wéér een grote boodschap. De krampen (wat weeën bleken) werden steeds heftiger en ik riep vanaf de wc dat ik het zeker wist. Ik had een goede houding gevonden op het toilet, dus ik bleef zitten. Mijn schoonzusje begon met het timen van de weeën. Het was rond half 9 en het bleek dat er al een aardige regelmaat in zat. We spraken af dat als het aanhield, we om half 10 de verloskundige zouden bellen. Van mijn moeder moest ik van het toilet af komen: “Voordat er zo een baby in de pot ligt”, niet wetende dat het ècht allemaal zo snel zou gaan.

Ik voelde nattigheid

Ik ging op een stoel zitten en voelde ineens nattigheid. Ik keek en schrok me rot, allemaal bloed tussen mijn benen! Ik rende terug naar de wc en zag dat het slijmerig bloed was. De weeën werden heftiger en ik riep dat ze de verloskundige moesten bellen, omdat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Dit terwijl ik daar juist zwaar op tegen was, omdat ik bang was dat ik verlamd zou raken. De pijn was niet te houden. “Als ik dit nog 10 uur moet volhouden, dan ga ik zeker dood”, dacht ik. Mijn moeder en schoonzusje lachten mij uit, omdat het pas net begonnen was. Tien voor half 10 moesten ze van mij de verloskundige bellen. Ik lag inmiddels op de bank, maar ik kon de weeën slecht opvangen. Het liefst zat ik weer op het toilet. De verloskundige zou er ongeveer met een half uur zijn. 

Na een half uur kreeg ik persdrang en riep ik dat ik moest persen

Mijn moeder schreeuwde naar mijn vriend dat hij de verloskundige weer moest bellen. Hij moest vragen waar ze bleef. Mijn moeder zei dat ik niet mocht persen. Gelukkig was de verloskundige al om de hoek. Ze kwam bij me zitten en stelde wat vragen. Ze bleef eerst even naar mij kijken en gaf toen aan na mijn volgende wee te gaan voelen op hoeveel centimeter ontsluiting ik zat. Ze voelde, maar zei niets. Ze zei dat ze ook met de wee mee wilde voelen. Daarna zei ze nog steeds niets. Ik dacht: “Of ik heb nog helemaal geen ontsluiting of….”. Ze keek haar collega aan en zei: “We gaan niet meer naar het ziekenhuis, dat redden we niet. We gaan het hier doen.” Mijn moeder vroeg hoeveel centimeter ik had, waarop de verloskundige antwoordde: “Volledig, geen randje meer, niks. Waar kan ze gaan bevallen?”. Ik zag bij die vraag de paniek in mijn moeders ogen staan. “Euh, hier op de bank, boven op bed, op de grond?”. De salontafel werd aan de kant geschoven en mijn moeder heeft van boven nog een topdekmatrasje en handdoeken gehaald. Daar lag ik dan, op de vloer in de woonkamer. Ik had laatst nog een grapje gemaakt: “Mam ik ga echt niet bij mij thuis bevallen hoor. Al die zooi in huis. Ik beval wel bij jou thuis”. En kijk nu…

De hele familie stond erbij

Het was inmiddels half 11 en ik mocht beginnen met persen. Ineens hoorde ik dat iemand de deur open deed. Mijn moeder had haar zus een berichtje gestuurd dat mijn bevalling was begonnen. Mijn tante wilde mij nog even succes en een kusje brengen. Ze dacht dat ik naar het ziekenhuis zou gaan en schrok zich dood toen ze mij op de grond zag liggen. Ze wilde gelijk weer weg gaan, maar mijn moeder had haar nodig aangezien ze best wel bang was en ze er voor haar gevoel alleen voor stond, dus mijn tante bleef. Ik had met mijn schoonzusje afgesproken dat zij foto’s zou maken van de bevalling, dus zij stond erbij met haar fotocamera. Mijn broertje zat boven op zolder te gamen. Toen vertelde mijn schoonzusje aan hem dat ik al op de grond lag en beneden zou gaan bevallen. Hierop is mijn broertje stilletjes naar beneden gekomen. Hij keek vanaf de bank.

Ik smeekte om een knip

Ik lag inmiddels een uur te persen, maar het lukte mij niet. De verloskundige schreeuwde dat ze nú vorderingen wilde zien, anders ging ze de ambulance bellen en zou ik toch naar het ziekenhuis moeten, maar dan met spoed. Dat zag ik echt niet zitten, dus ik gebruikte elk beetje kracht wat ik nog had. Vanaf dat moment kreeg ik uit alle hoeken support. Zelfs mijn broertje stond op en begon te schreeuwen: “Kom op Romy persen!”. Het hoofdje stond inmiddels, maar ik begon moe te worden en de weeën werden minder heftig. Op de één of andere manier kreeg ik haar niet verder naar beneden. Ik was toen ook al bijna twee uur aan het persen. Ik smeekte of de verloskundige mij alsjeblieft wilde knippen, want ik kon niet meer. Toen ze de knip zette, floepte mijn dochter er zo uit. 

Om 00.20 uur werd onze prachtige dochter Noé Yula-Ann geboren

Extra speciaal hieraan is dat het inmiddels 27 september was geworden en dat dit de verjaardag van mijn onlangs overleden oma is. Het dubbele hieraan is dat mijn oma ook precies op deze plek bij mijn ouders thuis was overleden, weliswaar niet op de vloer, maar wel kijkend naar hetzelfde plafond. Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Ik heb haar nooit kunnen vertellen dat ik in verwachting was. Dit was de bevestiging dat ze er van wist en dat ze erbij was. In totaal heeft de hele bevalling maar vier uur geduurd. Van die vier uur, heb ik twee uur geperst. Het was nooit de bedoeling dat iedereen bij mijn bevalling aanwezig zou zijn, maar ik heb mijn familie zo nodig gehad. Wij zijn zo trots, blij en dankbaar met dit prachtige wonder. Ann is de vernoeming naar mijn oma Annie. A little bit of heaven sent down to earth! 

ROMY