Heb je de eerdere delen nog niet gelezen? Kijk dan hieronder.
Er moet voor Leon (2) hulp komen op het kinderdagverblijf
Zo er zijn flink wat weken verstreken en er is een hoop gebeurd
Leon gaat gelukkig alsmaar voorruit en doet het goed. We hebben een pittig traject achter de rug van acht weken lang onderzoeken en observaties. In het begin ging dit zo stroef. Leon vond het moeilijk nieuwe mensen te ontmoeten. Dit zorgde voor veel angst en spanningen. Hij moest wennen aan de structuur die ze daar hanteerden en vooral aan de tijdslimiet. Na een half uur een activiteit gedaan te hebben, ruim je op en ga je naar het volgende.
Als Leon eenmaal in een spel zit vindt hij het erg lastig daarmee te stoppen
Gelukkig ging dit na een aantal keren beter. Ook wende hij langzaam aan de leidsters en aan het idee dat mama even weg was ‘s middags. Want ook voor de papa’s en mama’s waren er begeleidingsgesprekken, erg fijn. Het is een intensief en lang traject waarbij je elke week een hele dag daar bent. Je speelt met je kind, hebt de hele dag door gesprekken en leert andere ouders met dezelfde problemen kennen. Ondertussen hadden we thuis ook nog logopedie om Leon weer groente en fruit te laten eten en dit ging ook met kleine stapjes voorruit. Omdat hij alleen fruit en groente at bij logopedie en niet thuis, hebben we het stopgezet.
Na acht weken was het eindelijk zover
Er werd een nieuwe afspraak gemaakt om de diagnose te bespreken en de stappen die hieraan vast zitten. Wat een spanning, twee weken wachten op de uitslag waar we al die tijd al naar toe leven. Ik had natuurlijk zelf al grote vermoedens van de diagnose, maar toch ben je zenuwachtig aangezien dit de stempel wordt. De stempel die je haat, maar oh zo hard nodig hebt om verder te kunnen. Om Leon Leon te kunnen laten zijn en om voor hem de beste hulp te regelen die er is. Er gaat van alles door je hoofd. Wat zou de precieze diagnose zijn? Wat zijn de gevolgen voor Leon en wat staat hem te wachten in de toekomst? Allemaal vragen waarvan maar een aantal beantwoord kunnen worden, omdat hij nog zo jong is en nog zoveel kan bereiken. We moeten vooral moed houden en zeker niet alleen aan de diagnose denken, maar aan hoe Leon zelf is.
We begonnen met de observaties en gingen steeds verder op weg naar de diagnose
En ja hoor, daar kwam de conclusie oftewel de diagnose. Leon heeft een stoornis in het Autistisch Spectrum en een ontwikkelingsachterstand van een jaar. Oftewel hij is zijn koppie nog maar twee jaar in plaats van bijna drie jaar. Oef, toch wel even schrikken… Zo’n grote achterstand? Ja, het is niet anders. Ik had eigenlijk geen directe vragen en vroeg me alleen maar af hoe dit nu verder moest met hem. Ze legden uit dat hij waarschijnlijk de komende twee jaar op het KDC blijft om verder te ontwikkelen en hopelijk de achterstand in te halen. Dat kan alleen met de juiste begeleiding geschikt voor kindjes met een beperking. Vandaar de overstap van PSZ nar KDC. Daarna zal hij hoogstwaarschijnlijk naar speciaal onderwijs gaan. We zijn blij met deze duidelijkheid en de diagnose. Hiermee kunnen we aan de slag en de beste toekomst voor Leon realiseren. Wij gaan verder op deze reis met onze speciale lieve jongen en het komt helemaal goed. Ook al is hij anders, hij mag er zijn. Je bent wie je bent en je groeit allemaal op in je eigen tempo en volgens je eigen pad. Ik zou willen vragen aan de buitenwereld: denk na als je een kindje ander gedrag ziet vertonen. Sommige kindjes bewandelen een ander pad dan dat jouw kindje ooit deed. Stop met veroordelen, want het doet pijn. In plaats daarvan help! Geef een knipoog , een schouderklop of negeer het gedrag. Dat zou fijn zijn voor iedereen!
CORINE
