De verpleegkundige vroeg naar de naam van onze baby, en toen bleef het stil

Ik moet zeggen dat ik tijdens de eerste zwangerschap, buiten de misselijkheid om in het eerste trimester, nergens last van had

Geen lichamelijke klachten, ik was altijd vrolijk, mijn haar zat altijd goed, ik had ineens hele mooie borsten en keuzes werden snel én makkelijk gemaakt. Zo ook de naam van baby nummer 1. Met 15.2 weken hadden we een geslachtsbepalingsecho, hoorden we dat er een klein meisje groeide in mijn buik én wisten we binnen no time een naam voor ons meisje die we allebei leuk vonden. Easy peasy! 

En toen, toen werd ik zwanger van baby nummer 2

Ohh boy, ook deze zwangerschap begon met een behoorlijke misselijk in het eerste trimester. In mijn achterhoofd had ik dat dit ‘snel’ voorbij zou gaan, maar toen kwam de eerste teleurstelling. In trimester 2 was ik nog steeds veel misselijk. Van blaasontstekingen tot schimmelinfecties, rugpijn tot pijn in mijn bekken. Het hield niet op. En dan kwam er ook nog eens bij dat ik keuzes moest maken, wat behoorlijk lastig was in deze periode. In tegenstelling met mijn eerste zwangerschap wilde ik dat de maanden snel voorbij waren, zodat ik geen kwaaltjes meer zou hebben.

Naast alle vervelende kwaaltjes werkte ik nog hard door in de kinderopvang

Ook in deze zwangerschap hadden we een geslachtsbepalingsecho, met 15.4 weken. Om het even anders te doen, hadden we besloten een gender reveal party te geven, tenslotte staan we bekend om “altijd feest bij ons”. Na de echo ben ik samen met mijn moeder naar de feestwinkel gegaan om een ballon met kleurconfetti te laten vullen. Ik gaf het envelopje en de ballon werd gevuld. Keuzes maken was tijdens deze zwangerschap lastig. Ik wilde heel graag een taart met blauwe of roze muisjes erin, maar de ballon met confetti was ook erg leuk. “Ach”, dachten we, “die bestellen we dan ook. Ik gaf het envelopje aan onze taartmaker en mijn man was zo lief om de taart tegen de avond op te halen, voor het feest begon. 

Terug thuis stonden de bordjes, blauwe en roze drankjes, blauwe en roze lekkernijen en de ballonen klaar

De ballon met gekleurde confetti, taart en familie en vrienden stonden ook klaar. “En nu?”, dacht ik. “Eerst de ballon of eerst de taart?” Ik wist het niet meer. Ik wilde geen keuzes meer maken en kon wel janken. Waarom had ik hier zo een moeite mee?! Ik, de meest makkelijke persoon die altijd alles wel goed en leuk vond, nooit twijfelde en eigenlijk gewoon deed. Na wat geroep van alle visite is de keuze gegaan naar de taart. Daar stonden we dan: mijn man, dochter en ik. Benieuwd welke kleur muisjes er uit zou stromen, sneden we de taart aan. Achteraf gezien was ik toch wel blij met “de keuze” om eerst de taart aan te snijden, want wij waren wel echt de eerste (buiten de echoscopist, taartmaker en feestwinkel om natuurlijk) die de kleur muisjes zagen. Ik had geen voorgevoel, want tja, ook mijn gevoel kon geen keuzes maken, denk ik.

Het was een jongetje!

Oke dit moest ik eerst even verwerken. Ik ben echt een meisjesmama, gek op stoer, maar tegelijk ook op roze, rokjes en K3. Blauw is niet bepaald mijn favo kleur. Ondertussen was ons visite aan het juichen: “een koningskoppel”. Ik was een beetje om me heen aan het kijken naar alle enthousiaste visite en toen viel mijn oog ineens op de ballon, die hadden we ook nog. Maar wat had het nog voor zin?! We wisten het toch al. We hebben de ballon nog wel doorgeprikt hoor, gewoon voor de leukigheid.

Sinds we wisten dat er een klein jongetje groeide in mijn buik werd alles nog lastiger

Met name de naam! We wilden wel echt een Turkse naam mét een mooie betekenis. Ik weet nog de dag toen ik net zwanger was: ik lag op bed te appen met mijn beste vriendin. Ineens kwam er een naam in me op: Kaan. Ik appte haar deze naam. Ik vind Kaan een mooie naam, lekker kort, echt Turks en een mooie betekenis. 

De weken vlogen voorbij, soms wist ik niet eens meer in welke week we zaten tijdens de zwangerschap

En plots stond ik daar op mijn babyshower, of eigenlijk onze babyshower. Ja, ook vrienden van mijn man waren erbij. Want niet alleen ik werd mama voor een tweede keer, mijn man werd ook weer papa en onze dochter zou grote zus worden. We werden als gezin in de watten gelegd met lieve familie en vrienden om ons heen en een gezellige brunch in mijn lievelingsrestaurantje. Tijdens de babyshower bedacht een vriendin om de jongensnamen te noteren en te kijken wat de anderen het leukst vonden. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik nooit geheimzinnig deed over namen van mijn ongeboren baby’s. Zo een onzin, of ze het nu hoorden of straks en of het nu mis ging of niet. Onze baby kreeg een naam en iedereen mocht het weten! Dit lijstje was behoorlijk lang, zeven jongensnamen en er werden er zelfs een paar bijgeschreven. Kaan stond nog steeds bovenaan de lijst en was ook het meest gekozen. Maar toch…. We twijfelden zo enorm. “Gaat het wel passen bij ons mannetje? Zal hij zijn naam mooi vinden? Wordt het goed uitgesproken?”, dacht ik. 

Vlak voor de bevalling, 40.6 weken, waren wij nog steeds in de twijfel over zijn naam

Mijn dochter noemde hem het liefst Barbie, Baby of Toto en wij wisten het nog steeds niet. En toen was hij er ineens (lees: na zweten, huilen, puffen en heel lang persen). Zo lief, klein en mooi. Ik was verliefd! De verpleegkundige feliciteerde ons, bracht lekkere beschuitjes met blauwe muisjes en vroeg naar de naam. Stilte… Het was helemaal stil. Ik schaamde me enorm. “Hoe kan het nou dat ik nog twijfel?”, dacht ik, “Ik zou het toch moeten weten nu ik hem zo zie?” Tenminste dat hadden we onszelf zo voorgesteld. “Als we hem zien en knuffelen weten we de naam vast wel!”, zeiden we in de laatste dagen van de zwangerschap. Niet dus… We vertelden dat we hem nog even ‘baby’ willen noemen. De blik van de verpleegkundige vergeet ik dus echt nooit meer. “Ja, het is misschien ook gek, maar hij gaat zijn naam wel levenslang dragen, dus dan mogen we er toch nog wel even over nadenken.”, dacht ik.

Ik moest een nachtje blijven in het ziekenhuis voor extra controle

De dag erna vertrokken we uit het ziekenhuis met baby “baby”. Thuis aangekomen hadden we nog twee dagen om te beslissen, de officiële drie werkdagen zouden dan voorbij zijn. De ene familielid na de andere, de ene buur na de andere en de ene vriend na de andere vroeg naar de naam. Wat onwijs frustrerend dit. Ik wilde geen telefoontje meer aannemen, geen whatsapp berichtjes meer aanklikken en ook de deur niet meer openen voor visite of de kraamzorg. Ja, ook de kraamverzorgster vroeg de hele dag door of we al hadden besloten welke naam hij krijgt. De avond van de beslissing, waren onze ouders bij ons. Ze hadden avondeten mee, waren een beetje aan het opruimen en genoten van hun kleinkinderen. Na nog een keer vragen naar de naam met als antwoord: “We weten het nog niet”, kreeg mijn man een beetje ruzie met zijn vader.

We werden naar boven gestuurd met de naamboeken en de Ipad

“Jullie komen maar weer beneden zitten als mijn kleinzoon een naam heeft”, werd er geroepen. Daar zaten we dan samen op bed te denken. We zijn niet van meerdere namen. We houden van lekker simpel en kort. We maakten allerlei combinaties. “Nee, dat is het toch niet”, zei ik. En toen ineens, ik keek mijn man aan en hij mij: “Kaan. Ja, zo gaat hij heten”, zei mijn man. De onder druk gezette, vervelende, gefrustreerde gevoelens verdwenen in een klap. Geen idee hoe ineens, maar we wisten het nu zeker: “Dit is toch echt een Kaantje!” 

Met een glimlach van geluk en een ontspannen gevoel liepen we samen de trap af om zijn naam bekend te maken

We liepen de woonkamer in, iedereen was stil en keek ons vragend aan. “Lieve allemaal, we noemen ons zoontje Kaan”, zeiden we enthousiast. In plaats van “mooie naam” of “leuke keuze” of “wat fijn dat jullie er uit zijn” kwam daar een opmerking. “Heeft deze naam in een andere taal geen andere betekenis?”. Ik wilde het uitgillen, ik wilde keihard huilen en wegrennen. Ik wist dat namelijk niet. “Hadden we dat ook moeten onderzoeken? Maakt dat iets uit?”, vroeg ik me af. Na een kleine verstijving pakte ik mijn kleine baby op en zei dat we het zeker wisten. Ik was weer helemaal terug. Morgen zouden we het doorgeven bij de gemeente. Wij waren er blij mee en het maakte ons echt niet uit of het in een andere taal een andere, gekke betekenis had.

De dag erna was het dan echt officieel, zijn naam was geregistreerd

We konden de geboortekaartjes bestellen en hem noemen bij zijn naam in plaats van “baby”. Nu, bijna drie jaar later, zijn wij nog blij met onze keuze. Kaan betekent in het Turks: “heerser” en “Koning der koningen”. Ik zal maar niet beginnen over de betekenissen in andere talen….. Ons peutertje is ook zeker een kleine koning, hij weet heel goed wat hij wilt en krijgt met zijn charme echt alles voor elkaar. Hij is lief, zorgzaam en kan heel goed een “spel” begeleiden op z’n peuters. Volwassenen en kinderen om hem heen accepteren zijn ‘leiderschap’, omdat hij het ook echt leuk en enthousiast doet, zonder hierbij andere een naar gevoel te geven. Ik zie hem later goede doelen steunen en misschien zelfs leiden. Met zijn gevoel voor mensen en dieren gaat hij de wereld een stuk mooier maken. Een echte koning dus. 

Tips aan ouders in spé: laat je niet gek maken en geef jezelf en je partner de ruimte om een keuze in naam te maken

Trek je niks aan van mensen die je scheef aankijken, omdat je het nog niet weet (kijk gewoon lekker scheef terug). Negeer hierbij alle onnodige opmerkingen en denk na wát voor naam je wilt (kort, lang, Engels of een andere taal, passend bij namen van overige gezinsleden, voorletterkeuze, dubbele naam en dergelijke). Onze keuze ging uit naar een korte Turkse naam. Het liefst niet met dezelfde voorletter als de rest van het gezin, maar dit was geen must. We wilden geen gekke betekenis (denk aan slechterik). Ze zeggen ook vaak dat de eerste keuze vaak de beste keuze is. Kaan is een Kaantje en zeker geen Mikail of Alp (uit onze lijst). 

TUGBA