In plaats van kraambezoek moesten we een uitvaart plannen

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Deel 1: Ik had al even geen leven gevoeld, maar ik wilde de verloskundige niet tot last zijn

Deel 2: Ik had er alles voor over, als ze onze baby maar zouden redden

Ik wilde geen pijn meer hebben

Na een tijd te hebben moeten wachten en na overleg over wel of geen remifentanil als pijnstilling voor de tussentijd, kreeg ik tegen 20.30/21.00 uur de ruggenprik. Ik werd goed begeleid door de verpleegkundigen van de afdeling. Ze brachten me naar de verkoever voor de ruggenprik en bleven de gehele tijd bij me. De ruggenprik ging moeizaam. Ik had rugweeën en buikweeën en het hielp me voornamelijk bij de rugweeën heel erg dat ik gemasseerd werd op mijn onderrug. Door de verpleegkundigen van de afdeling in eerste instantie, maar Luuk had dit al snel overgenomen. Tijdens de ruggenprik kon dit natuurlijk niet en moest ik ook stil zitten. Uiteindelijk heeft de anesthesist geloof ik 3 pogingen gedaan, met 3 keer bijverdoven. Zes prikgaatjes verder zat de ruggenprik dan gelukkig toch.

Was dit een teken van de baby?

Ik herkende de verkoever verpleegkundigen van mijn werk (ik kom zelf regelmatig op de uitslaapkamer om onze patiënten op te halen) en ook zij waren heel lief, meelevend. Ze waren van te voren goed op de hoogte gebracht van de situatie. Wat wel bijzonder was, is dat er herhaaldelijk een vogel tegen het raam vloog. Precies het raam bij de bedplek die ik had, bedplek 10. Het voelde symbolisch, alsof het onze baby was die nog “Hoi” wilde zeggen. Of wat triester uitgelegd, de baby die graag het leven binnen wilde stappen, maar dit niet meer kon. Hoe dan ook, dit beeld bleef me bij en blijft me bij.

We belden onze naasten, een intens moment

Nadat ik terug kwam op de afdeling werd opnieuw mijn ontsluiting gecontroleerd; ik had nu 6 cm ontsluiting. Bij binnenkomst had ik 4 cm. Ik was dus in de afgelopen 4,5 uur niet mega opgeschoten, maar gezien alles wat er gebeurd was in die tijd ook niet heel onlogisch. Luuk en ik besloten even bij te komen nu er wat rust was door de ruggenprik. We belden onze ouders en de broer van Luuk met het hartverscheurende nieuws. De ouders van Luuk wisten natuurlijk dat de bevalling begonnen was, evenals de broer van Luuk, omdat ze op Evie pasten. Het voelde zo zwaar, zo levensverwoestend om te bellen en te weten dat mensen dan totaal ander nieuws hadden verwacht.

We moesten door in de praktische modus

Na heel wat tranen en heel wat gehuil verder vonden we de relatieve rust, al bleven er genoeg keuzes over. Obductie, schedelobductie, kweken afnemen, bloed afnemen? Hadden we nou een uitvaartverzekering of niet? Hoe komen we daarachter? Wisten onze ouders iets, nee? Mijn urine was gecontroleerd op eiwitten, die er niet waren. Geen pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) dit keer dus. Iets wat ik ook totaal niet verwacht had.

We zaten op één lijn wat betreft obductie

Nadat ik nog wat zaken rondom mijn overlijdensverzekering uitzocht, wat natuurlijk wat anders is dan een uitvaartverzekering, kwamen we er al wel snel achter dat we gelukkig heel erg op één lijn zaten met elkaar. We wisten en voelden allebei meteen niet voor obductie en schedelobductie te willen gaan. Als verpleegkundige wist ik grofweg wat het inhield doordat één van de zaalartsen die ooit bij een obductie was geweest, me dit al eens verteld had. We waren erover uit geen invasieve onderzoeken te willen laten doen bij onze baby, ook als dat betekende dat de kans om de doodsoorzaak te achterhalen daardoor kleiner werd. We kregen te horen dat sowieso in iets meer dan de helft van de gevallen de doodsoorzaak niet helemaal duidelijk zou worden. Of zelfs helemaal niet.

Ik wilde onze baby intact houden

Vooraf had ik gedacht dat ik dat heel erg zou vinden. En hoewel het schuldgevoel toen al aanwezig was, merkte ik ook dat het niet het belangrijkste was, dat ik zou kunnen leven met het niet achterhalen van de doodsoorzaak. Ik voelde veel sterker het gevoel onze baby intact te willen houden, alleen de niet-invasieve onderzoeken te willen laten doen. Dus kweken bij mij en de baby, onderzoek van de placenta door de patholoog, bloedafname bij mij. Later kwamen ze geloof ik met de opties van een MRI en een babygram (röntgenfoto’s), wat we prima vonden. Huidbiopt was een optie. Ze halen dan een klein stukje huid weg, onder de oksel van de baby, ook voor DNA onderzoek begrepen we. Tegen middernacht, bij wisseling van de avonddienst naar de nachtdienst, werd de ontsluiting opnieuw gemeten, ik had toen 9 cm, bijna 10 cm ontsluiting.

Binnen enkele momenten zou de stilgeboorte een feit zijn

Ik denk dat het kort na middernacht was, inmiddels dus zondag 9 april, eerste Paasdag, toen ik het gevoel van persdrang voelde. Ik was dan wel bijna volledig ontsloten, maar de baby moest ook nog wat zakken. De paniek kwam op, angst voor de persfase. Nu deze fase aanbrak wist ik één ding zeker, binnen nu en korte tijd komt de baby, zal de baby stil ter wereld komen. Hoe zou dat zijn? Wat ga ik zien? Mijn dode baby is dan definitief: een overleden baby. Overleden, stil in mijn armen. Tevens kwam hetzelfde gevoel van paniek terug als bij de bevalling van Evie. Toen had ik me verloren gevoeld, was ik alle controle kwijt.

Ik trok het niet meer, ik had paniek

Ik gaf aan bij de verpleegkundige en verloskundige dat ik remifentanil erbij wilde, dat ik het door de paniek niet trok, iets nodig had om rustig te worden. Nadat ze herhaaldelijk nee hadden gezegd en hadden uitgelegd dat je van remifentanil suf kan worden, waardoor je niet meer goed actief mee kan persen en wat nadelig kan worden voor de verwerking omdat je er niet meer voor de volle honderd procent bij bent, gingen ze toch overstag. Na wat in mijn beleving een eeuwigheid duurde, maar natuurlijk in het echt 10 minuten waren (of zoiets), sloten ze de spuit met remifentanil aan op de pomp.

De remifentanil was precies wat ik nodig had

Het gaf me precies datgene wat ik nodig had: rust en bevrijding van de paniekgevoelens. Ik werd eerder meer helder, begon anekdotes over mijn werk op mijn afdeling, zette op advies van de verpleegkundige of verloskundige muziek op (hetzelfde liedje van Ed Sheeran als ik thuis ook op had gezet tijdens het begin van de bevalling). Ik perste uiteindelijk na een relatief korte en makkelijke persfase Jana eruit, onze dochter. We hadden weer een dochter! Jana, geboren om 01.20 uur, op 9 april 2023. Eerste Paasdag. Ze was 50 cm en woog 3260 gram.

Het bloedverlies viel gelukkig mee

Ze was stil, zoals verwacht. Ik wilde niets liever dan haar bij me houden, haar vasthouden, daar op mijn borstkas, waar ze hoorde. Zo heb ik heel lang met haar gelegen. Na 4 minuten kwam de placenta al, al zei de verloskundige in die 4 minuten wel dat ik wat bloed aan het verliezen was. Ik maakte me geen zorgen, voelde (wat ik bij Evie totaal niet voelde) hoe mijn baarmoeder nog samentrok en met uiteindelijk maar 250cc bloedverlies was de placenta er heel snel. 

De bevalling ging eigenlijk probleemloos

Amper bloedverlies, geen hechtingen nodig, geen fluxus. Hoe cru dat ik zo’n probleemloze zwangerschap heb mogen ervaren, zo’n relatief goede bevalling heb mogen ervaren, met als enige detail dat mijn dochter niet heeft mogen leven. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Ik heb nadien nog vaak gezegd dat ik liever 100 inleidingen zou hebben (die ik echt niet als prettig heb ervaren bij de oudste), dat ik liever 3 liter bloedverlies zou hebben, liever nog 1000 zwangerschapsvergiftigingen, als ik dan maar een levende baby in mijn armen zou hebben. Terwijl de fluxus en de zwangerschapsvergiftiging echt geen grapjes zijn. 

Liefde en verdriet wisselden elkaar af

Ik heb ook gek genoeg gezegd dat op een bepaalde manier de bevalling van Evie me zwaarder viel, en dan met name het controleverlies en het niet gehoord voelen, dan deze bevalling. Puur en alleen naar de bevalling als een op zichzelf staande gebeurtenis bekijkend natuurlijk. Wat ik vooral wilde zeggen is dat je als moeder, als ouders, als mens, alles over hebt voor het leven van je kind. Alles. En toch was daar ook echt liefde, duizendmaal liefde, trots. En verdriet, tranen, gemis, boosheid over de willekeur en oneerlijkheid van het leven. Weer afgewisseld met liefde, oneindig veel liefde. 

We hadden gekozen voor een wateropbaring

Ik wilde Jana bij me houden, daar op die borstkas. Na een uur, misschien langer, korter, geen idee, vroeg de nachtdienstverpleegkundige of ik Jana al in het water wilde leggen. We hadden namelijk tijdens de bevalling voor wateropbaring gekozen. Het voelde zo ontzettend tegennatuurlijk om je pasgeboren baby in een bak water te moeten leggen. Alles in me schreeuwde:  “Hallo, ben je gek, nee.” Ik vroeg of ik haar nog mij me mocht houden, of ik haar echt niet langer vast kon houden. Natuurlijk mocht dat, dat was geen probleem. Uiteindelijk was het beter haar wel in het koude water te leggen, zo zou ze het beste en het langste mooi blijven. Maar of dat direct was, na één uur of na een paar uur maakte gelukkig niet zoveel uit.

Ik heb haar uren bij me gehouden

Ik denk dat ik haar de eerste uren (ongeveer een kleine 3 uur lang) bij me heb gehad, met Luuk naast me. Daar op mijn borstkas, waar ze hoorde. Waar ze hoort. En dat was heel fijn. Luuk voelde aan haar (nog) niet vast te willen houden, wat ook helemaal prima was. De verpleegkundigen en verloskundige hadden al uitgelegd dat ze na de geboorte de eerste observaties zouden doen. Kijken of er aan de buitenkant al iets ongewoons te zien zou zijn, bijvoorbeeld aan de baby zelf, de navelstreng of de placenta, wat eventueel inzicht zou kunnen geven over een mogelijke doodsoorzaak.

Jana haar navelstreng had een knoop

En er waren twee opvallende dingen. Ten eerste was Jana 4 keer omstrengeld om het nekje door de navelstreng. Ik begreep al vrij snel dat 4 omstrengelingen zeldzaam zijn. Sommige verloskundigen maken dit tijdens hun 25 jaar durende carrière maar een paar keer mee. Het tweede wat opviel was dat er een ware knoop in de navelstreng zat. Een hele strakke knoop. 

Dit is waarschijnlijk de doodsoorzaak

Nu, ruim 7 weken verder, is die strakke navelstrengknoop ook echt de meest waarschijnlijke doodsoorzaak. De laatste (mogelijke) uitslagen volgen nog, aangezien de navelstreng en placenta ook naar een academisch ziekenhuis zijn gestuurd voor (mogelijk) uitgebreider onderzoek. Ze kunnen ons nooit 100% uitsluitsel geven, maar duidelijk was dat de navelstrengknoop heel strak was. Ook de patholoog beschrijft in zijn verslag dat er aanwijzingen zijn die erop duiden dat het voor zo’n dusdanige afsluiting heeft kunnen zorgen, dat de baby daaraan overleden is.

Onze lieve Jana. Fysiek niet meer bij ons, maar geloof me maar dat ze voortleeft in onze harten. Haar ziel is zo sterk, we voelen haar. Voor altijd onze dochter, Evie’s kleine zusje.

TANJA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!