Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Ik voelde helemaal geen beweging
Donderdagavond 6 april 2023, 39 weken en 2 dagen zwanger. Niet dat de bevalling toen begon, maar omdat ik toen voor het eerst in de hele zwangerschap een groot twijfelmoment had. Ik lag ’s avonds in bed samen met Luuk en ik merkte voor het eerst op dat ik de baby minder voelde en met name anders voelde bewegen dan normaal. Ik voelde op dat moment zelfs geen beweging, terwijl ik normaal toch wel duidelijke, harde trappen kreeg als ik stil in bed lag.
Zou het bij het einde van de zwangerschap horen?
Ik ging nadenken over de gehele dag en constateerde toen dat het misschien de hele dag al wel anders was geweest. Minder intens, minder actief schoppend, meer schuivend. Ik dacht ook meteen aan wat ik kort daarvoor nog had gelezen in een beval-appgroep waar ik in zit. Daarin stond dat je op het eind de baby meer kan voelen schuiven in plaats van schoppen, gewoonweg omdat de baby dan minder ruimte heeft. Mijn twijfel was echter wel dusdanig groot dat ik er met Luuk over sprak. En mij ook afvroeg of ik de verloskundige niet moest bellen.
We deden allerlei pogingen om contact te maken met de baby
Luuk was zich er eerst niet bewust van dat ’s avonds bellen überhaupt een optie was. Nadat ik hem had uitgelegd dat je voor spoedsituaties, maar ook voor situaties waarin je minder leven voelt altijd mag bellen, besloten we eerst de tijd te nemen om contact te zoeken met de baby. Luuk en ik voelden aan mijn buik en speelden muziek af voor onze baby. Uiteindelijk dacht Luuk eerst al wat te voelen, ikzelf niet, wat ik nogal bijzonder vond. Kort daarna voelden we voor ons gevoel allebei een duidelijke beweging. Duidelijk genoeg, klaarblijkelijk, om de noodzaak van het bellen niet te voelen.
Ik voelde me een lastpak
Ik heb nog een tijd getwijfeld, had zelfs in mijn hoofd bedacht wat ik zou zeggen als ik wel zou bellen. Iets in de trant van: “Het is waarschijnlijk niks hoor, ik bel vermoed ik terwijl er niets aan de hand is. Het is meer voor de zekerheid”. De strekking was duidelijk. Ik wilde de dienstdoende verloskundige niet tot last zijn. Ik voelde mij sowieso al een lastpak doordat ik een aantal weken hiervoor het bevalgesprek had gehad. Tegen het advies in bij een fluxus van 1,6 liter bij een eerdere bevalling (een fluxus is bloedverlies tijdens of na de bevalling van meer dan 1 liter), ging ik namelijk toch voor een thuisbevalling. Dit terwijl een poliklinische bevalling juist werd geadviseerd (bevallen in het ziekenhuis, maar wel met je eigen, eerstelijns verloskundige erbij).
Na goed overleg mocht ik toch thuis bevallen
We hadden een goed bevalgesprek gehad waarna alle vier de verloskundigen akkoord gingen met de wens om thuis te bevallen. Ik had uitgelegd op de hoogte te zijn van de mogelijke risico’s én deze risico’s ook te willen nemen. Ook hadden we afspraken hadden gemaakt, onder andere de bevalplek in huis, bij welk tijdsbestek en welke hoeveelheid bloedverlies de ambulance bellen. Mijn wens was thuis bevallen, of in ieder geval een poging doen om thuis te beginnen.
Ik hield alle scenario’s nog open
Ik wist ook wel dat een bevalling loopt zoals het loopt. Ik kon altijd nog naar het ziekenhuis. Misschien zou ik zelf wel de keuze willen maken naar het ziekenhuis te gaan, bijvoorbeeld bij de wens voor pijnstilling of bij meconiumhoudend vruchtwater. Zo realistisch was ik ook wel. Bovendien had ik in mijn bevalplan de wensen voor de situatie in het ziekenhuis ook beschreven, evenals het scenario van een keizersnede. Ik ging er dus open in. Dat bevalgesprek en het ingaan tegen het ‘standaard advies’ maakte alleen wel dat ik me bezwaard voelde om te bellen, althans, het speelde een rol.
Alles bij elkaar maakte dat ik besloot niet te bellen
Er speelden natuurlijk meer dingen mee. Zoals dat ik had gelezen dat het normaal was om de bewegingen van een baby minder intens te voelen aan het einde (de frequentie schijnt wel hetzelfde te moeten blijven), het feit dat de hele zwangerschap eigenlijk vlekkeloos verlopen was en er nooit ook maar enige twijfel uit een echo, NIPT of wat dan ook was gebleken, en het feit dat Luuk me geruststelde. Genoeg voor mij om toen Luuk de vraag stelde: “Ga je nu bellen of niet”, te antwoorden dat ik niet ging bellen. Maar ik sprak wel met mezelf af dat ik in de gaten ging houden wat ik voelde en of ik überhaupt de baby voelde.
De dag erna leek ik weer beweging te voelen
Ik herinner me dat ik ’s nachts ging plassen en met terugwerkende kracht denk ik toen niets gevoeld te hebben. Ik denk wel bijna zeker te weten dat ik vrijdagochtend (inmiddels 7 april) nog wel wat voelde en vrijdagmiddag heb ik bewust beweging gevoeld. In ieder geval zo dusdanig dat ik Luuk vrijdagmiddag appte (die aan het werk was): “Ik voel bewegingen, dus het zal wel goed zijn.” Waarna ik voor mezelf besloot dat ik het dan los moest laten. Ik kon niet dagenlang blijven twijfelen.
Ik leek wat voorweeën te ervaren
Diezelfde vrijdag in de avond begon ik iets meer te voelen, wat ik definieerde als voorweeën of mogelijk het prille begin van de bevalling. Ik grapte nog een soort van tegen Luuk of ik hem wel naar de voetbalwedstrijd moest laten gaan. Maar ik had ook het gevoel dat het niet zo’n vaart zou lopen. Bovendien wist ik dat voorweeën ook echt een eeuwigheid konden duren. Luuk ging dus gewoon naar de wedstrijd. We gingen slapen toen hij thuiskwam.
De bevalling leek nu echt te starten?
Toen ik ’s nachts wakker werd, voelde ik wel nog duidelijk de krampen. Met name in mijn rug, maar niet pijnlijk. ’s Ochtends bleven ze aanwezig en leken ze meer en regelmatiger te worden. Vanaf zaterdagochtend 8 april ben ik met de weeën-app gaan timen vanaf 10 uur ’s ochtends. Toen was er al regelmaat te meten, zo om de 5 minuten, alleen duurden ze nog geen minuut. Zo rond het begin van de middag kwam het punt dat ik het allemaal wat serieuzer begon te nemen, in de zin van dat ik geloofde dat de bevalling begonnen was. Ik vond het allemaal ook reuze spannend. Zo’n ‘is dit het’ gevoel, mede omdat ik bij mijn oudste dochter ingeleid was. En dus zo benieuwd was naar hoe het zou beginnen maar ik echt geen idee had. Ik had er zin in, kom maar op met die bevalling.
We maakten ons klaar voor de bevalling
Ik had de thuisbevalling voorbereid. Ik gaf Luuk de opdracht het bevalbad op te zetten en zette zelf dingen klaar. Luuk hielp met de fitnessbal opblazen en we maakten het plannetje dat Evie (onze oudste dochter) na haar middagslaapje zou worden opgehaald door mijn schoonmoeder. Ik heb nog lekker gedoucht, ben op een gegeven moment even in bad gaan zitten, zat lekker relaxed op de bal en speelde spelletjes met Luuk, al bounced op de bal. Tussen het dobbelstenen gooien door pufde ik regelmatig een wee weg die meer zeer deed dan die ochtend. Alles echter in een veel relaxtere staat dan ik überhaupt geweest ben tijdens de inleiding bij Evie’s bevalling. En denk mede daardoor en door de privacy-bubbel van thuis, qua pijn ook beter te doen.
Het bad was een verrassend pijnstillend
Ik vond het bad heerlijk, vond de pijn daar ook echt beter te doen. Maar besefte me op een gegeven moment dat ik er beter weer uit kon komen, omdat het vermoedelijk nog redelijk vroeg in de bevalling was. Op een later moment wilde ik ook nog het profijt hebben van het warme water. Al was de ontspannen en kalmerende werking tot nu toe echt heerlijk. Toen ik op een gegeven moment uit bad stapte, kort nadat ik de verloskundige maar eens gebeld had, merkte ik hoe verrassend pijnstillend het water werkte. Magie.
Had ik die dag nog wel leven gevoeld?
De verloskundige was gebeld. Een waarneemster had die zaterdag dienst, dus niet één van de vier verloskundigen die toestemming hadden gegeven voor het plan thuis om te mogen bevallen. Ze begon aan de telefoon dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Ik legde kort uit van niet en er volgden vragen over de weeën en hoe lang en hoe vaak et cetera. Toen kwam de vraag of ik die dag goed leven had gevoeld. Ik antwoordde: “Nee, eigenlijk niet.” Die ochtend bedacht ik het al, maar heb ik het ook meteen opzij geschoven toen ik dacht dat de bevalling bezig was. Ik moest me daarop moest concentreren. Ik kan en kon me bij Evie ook niet herinneren dat ik tijdens de bevalling nou echt een schoppende baby gevoeld had.
Lees HIER het vervolg.
TANJA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
