Het duurt even voordat mijn computer is opgestart
De software is nog even traag als een half jaar geleden. Ik wacht tot ik de patiëntgegevens in kan zien van de dames die op de afdeling liggen. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en open Whatsapp waarop ik een foto van een lachende Linde zie. Ik glimlach, die redt zich thuis wel. Mijn computer is inmiddels opgestart en ik klik op het dossier van mevrouw Graathof, zij wordt ingeleid vandaag omdat de baby mogelijk wat aan de kleine kant is. Ik scrol door haar dossier en zie dat de baby wordt geschat op ongeveer 2500 gram. Bij 38 weken is dat toch wel wat magertjes. Hopelijk redt het kindje de 2500 gram, want dan heeft het kindje meer kans om niet in de couveuse te komen.
De zwangerschap is goed verlopen, maar ze heeft het grotendeels alleen moeten doen
Haar partner heeft zich na de termijnecho geen enkele keer laten zien bij controles. Hij had het aldoor druk met werken. Sneu voor haar zeg, een niet-steunende partner. Hopelijk kan hij het vandaag goed maken. Ik zie dat haar voornaam Ashley is en dat haar moeder en zus mogelijk ook bij de bevalling zullen zijn. Dan open ik de notities van mijn collega’s van gisteren. Ze is hier namelijk al twee dagen. Ze had een ballon gekregen die gisteren nog vast zat. Dit betekent dat ze niet inleidbaar was. De ballon is vannacht uitgevallen en ik mag zo beoordelen of ik de vliezen kan breken.
Ik bel Jean op om te vragen of ze met mij mee kan lopen naar Ashley
Jean is verpleegkundige. Ze fleurt de boel altijd fijn op en begeleidt op geheel eigen wijze een bevalling. We openen samen de deur van de verloskamer van Ashley. Ashley ligt op haar zij. Haar linkerarm is van haar schouder tot pols bedekt met bloemen en sierlijke figuren. Er staan wat teksten tussendoor getatoeëerd die ik niet goed kan lezen. Ze heeft haar telefoon in de hand waar ze met haar lange hardroze acryl-nagels op aan het tikken is. Zodra ze ons binnen ziet komen, stopt ze haar telefoon weg en gaat wat rechterop liggen. Ze lacht vriendelijk naar me en steekt haar hand naar me uit. Ik beantwoord haar handdruk. Ik voel een zachte hand, ze geeft er een klein kneepje in en zegt haar naam hardop. ‘Ja, m’n moeder is effe roken hoor’, zegt ze wijzend naar de lege stoel naast haar. ‘Oh, helemaal goed meid’, zeg ik terwijl ik een kruk pak en deze naast haar schuif. We kletsen over wat we gaan doen en ik hoor haar zorgen aan. Ik vraag nog even naar haar man. Ze geeft aan dat hij onderweg is en waarschijnlijk aan het einde van de ochtend hier is. Ik vraag nog of we op hem moeten wachten, maar van Ashley hoeft dat niet. Ook haar moeder is niet in de kamer nodig als ik mogelijk de vliezen ga breken. Dus we kunnen gelijk aan de slag.
Een kleine twee uurtjes nadat ik de vliezen heb gebroken bij Ashley open ik voorzichtig haar deur weer
Ashley zit op de rand van het bed, ze wiebelt heen en weer en is duidelijk ongemakkelijk. Tegenover Ashley staat een vrouw met een donkerbruine permanent, ik schat haar ergens rond de vijftig. Het is een lange magere vrouw met dezelfde nagels als Ashley. Als ze naar me opkijkt zie ik eenzelfde vriendelijke blik als die ik eerder bij Ashley heb gezien. Zonder twijfel haar moeder. We stellen ons aan elkaar voor waarna ik me richt tot Ashley. Ze heeft mooie regelmatige weeën gekregen. Ze probeert zich groot te houden. Haar schouders heeft ze bijna opgetrokken tot aan haar oren en haar wangen zijn rood van inspanning. Op het moment dat ze een wee krijgt, weet ze duidelijk niet goed wat ze ermee aan moet. Zuchten lijkt ze ongemakkelijk te vinden en nadat ze wat heen en weer schuift en wiebelt met haar benen, kijkt ze me aan. ‘Dit doet echt fucking pijn man’, zegt ze. Ik leg een hand op haar schouder: ‘Och, ik zie het meid.’ Ik pak de zadelkruk en ga naast haar zitten. Ik geef wat uitleg over het wegzuchten en probeer haar daarbij te helpen. Ze doet haar best, maar vindt het lastig om zich over te geven. Haar moeder blijft staan en bekijkt hoe het eraan toe gaat. ‘Gaat het?’, vraag ik aan haar. ‘Pfoe, nou niet niks hoor. Ik denk weer terug aan mijn eigen bevalling. Het was echt pijnlijk, duurde lang en de dokter wilde niets doen. Maarja, je moet er toch door hè? Ashley is geboren toen met de zuignap. Echt geen pretje hoor. Heleboel daar beneden opgerekt. Hoort er allemaal bij hè? Komt goed hoor meissie’, zegt ze terwijl ze met haar handen over de knieën van Ashley aait.
Ik blijf nog even zitten en we kletsen wat
Ik kijk op de klok en zie dat het bijna elf uur is, maar van de partner van Ashley nog geen spoor te bekennen. Als ik de kamer weer afloop, is Ashley een stuk meer ontspannen. Haar schouders zijn wat gezakt en als er een wee komt doet ze haar ogen dicht en zucht heel rustig de wee weg. Ze kan dit echt goed gaan doen als ik zie hoe snel ze het oppakt. Ik heb net de visites op de afdeling afgerond als ik word gebeld door Jean. De moeder van Ashley staat op de gang en wil mij even spreken. Ik ben benieuwd wat er aan de hand is en loop naar de andere kant van de afdeling. Ik zie de dame met het donkerbruine permanentje een beetje ijsberen voor de kamer van Ashley. ‘Eh’, begint Ashleys moeder weifelend. ‘Ja, ikke wilde nog even wat aan u vragen, mevrouw.’ Ik vraag me af waar dit heengaat. Ik voel me altijd zwaar ongemakkelijk als iemand mij met u aanspreekt. Ik voel me niet oud, ik ben ook niet oud, ik ben nota bene twintig jaar jonger dan zij. Enfin, ik snap de beleefdheid en laat het gebeuren. ‘Vertel, wat kan ik voor u doen?’, vraag ik terwijl ik merk dat ik haar automatisch ook met u aanspreek. ‘Ja, hoe zal ik het zeggen. Toby zou komen voor de bevalling, maar dat gaat niet echt lukken, want we hebben een bevestiging nodig dat Ash hier echt is en dat de bevalling dus echt begint, zodat hij kan komen.’ Ik kan er niet echt een touw aan vastknopen. ‘Waarom heeft u een bevestiging nodig dan?’. Ik kijk moeilijk, want ik begrijp het niet. ‘Ja, nou’, ze kijkt naar haar voeten. ‘Hij zit momenteel eventjes vast begrijpt u?’
“Aha”, denk ik, “daar komt de aap uit de mouw”
Toby blijkt een straf uit te zitten in de gevangenis en mag dus enkel met verlof als er een bevestiging is dat Ashley daadwerkelijk aan het bevallen is. Ik lach in mezelf. Ineens begrijp ik de leugentjes en snap ik dat ze hoopten dat hij vrij zou komen ten tijde van de bevalling. Ashleys moeder is zichtbaar blij dat het hoge woord eruit is. Ze vertelt me nog dat hij vast zit in verband met een niet betaalde verkeersboete en een vechtpartij bij een bar. Hij zou eigenlijk helemaal vrij komen rond deze tijd, maar moet waarschijnlijk nog een maandje zitten. Net te lang om de bevalling te missen. Ik geef aan dat ik een bevestiging zal schrijven. Ze lijkt opgelucht met het antwoord. Ik heb de moeder van Ashley een geprinte bevestiging gegeven en deze heeft haar man naar de PI gebracht. We zien het wel eens vaker dat gedetineerden dagverlof krijgen, maar het wordt niet altijd gehonoreerd, dus ik ben benieuwd of het deze keer lukt.
De bevalling van Ashley gaat heel vlotjes en als mijn dienst bijna ten einde is, word ik gebeld door Jean
Ashley heeft persdrang of ik naar haar kamer wil komen. ‘Oh enne Lies’, begint Jean. ‘Je brief heeft geholpen, Toby is er ook.’ Ze hangt op. Ondertussen loop ik richting de kamer van Ashley en ik zie een beetje verdekt opgesteld twee beveiligers zitten die de verloskamer nauwlettend in de gaten houden. Spannend vind ik dat niet, want deze man heeft geen enkel belang bij kwaad aanrichten als hij voor iets kleins in de gevangenis zit. We weten het natuurlijk niet zeker, maar als hij voor iets groots zou moeten zitten, kon hij niet gemakkelijk de PI verlaten. Daarbij zal Toby het voor zichzelf verpesten en zal hij de belangrijke eerste momenten met zijn kindje moeten missen als er ook maar iets misloopt.
Ik open de deur van Ashley en verwacht ergens een grote gespierde man te zien met evenveel tatoeages, maar ik kom van een koude kermis thuis
Toby is klein en smal. Hij heeft vriendelijke ogen en een petje op. Hij heeft een normale spijkerbroek aan en een zwart strak shirt. Hij mag er nog wel zijn ook. In mijzelf schud ik mijn hoofd: “Ai ai ai, niet zoveel vooroordelen Lisa….”. Ik schud hem de hand. ‘Fijn dat je even mocht komen’, zeg ik hem. ‘Je bent zo te horen precies op tijd.’ Ashley staat met haar handen tegen de rand van het bed te leunen en maakt kermende geluiden. Haar blonde paardenstaart is uitgezakt. Het shirt die ze draagt zit half op haar heupen waardoor je een kleine playboy-bunny tatoeage ziet die links boven haar bekkenkam prijkt. Zweetdruppels parelen op haar voorhoofd en het enige wat ze kan is bewegen met haar hoofd in haar nek. Haar moeder staat schuin achter haar en drukt een koud wash,andje tegen haar voorhoofd. ‘Komt ie, komt ie, komt ie weer,’ zegt Ashley, lichtelijk in paniek. ‘Ik kan dit niet hoor’, roept ze. ‘Jawel moppie, kom op’ begint haar moeder. Ashley begint te gillen en aan de kreten die uit haar mond komen hoor ik dat het menens is. Zij heeft zeker weten persdrang. ‘Geef maar mee aan dat gevoel Ashley’, probeer ik haar aan te sporen. ‘Dat kan niet hoor. Het doet veel te pijn bij mijn poes’, roept Ashley wijzend met haar vingers richting haar vagina. ‘Ash’, zegt haar moeder afkeurend over haar taalgebruik. ‘Ja wat?’, zegt Ashley, ‘Is toch zo?’. Ik geef haar bevestiging van haar gevoel. ‘Je hebt helemaal gelijk meid, dat doet ook zeer in je poes. Maar als het goed is ben je daar straks vanaf”. Toby bekijkt het allemaal van een afstandje en zit met zijn handen over elkaar rondjes te draaien op de zadelkruk. Ik help Ashley op het bed. Ik hoef haar niet uit te leggen hoe het persen gaat, want bij de volgende wee duwt ze automatisch mee.
Een half uurtje nadat we zijn begonnen met persen, nadat bleek dat Ashley inderdaad tien centimeter had, wordt er een klein mooi roze baby’tje geboren in blakende gezondheid
Ashley heeft ontzettend hard gewerkt en is helemaal uitgeput als ze het meisje op haar blote borst krijgt. Ashleys haren zijn nu helemaal los en zitten plakkerig rondom haar wangen. Toby is dichterbij komen zitten en staat vanaf het hoofdeind van het bed over zijn meiden heen gebogen. De kersverse oma heeft haar telefoon in de hand en maakt de eerste foto die ze doorstuurt naar haar man die ergens in de centrale hal zit te wachten op goed nieuws. Het meisje is gelukkig iets zwaarder dan 2500 gram en doet het gelijk hartstikke goed. Jean pakt het meisje goed in en zorgt dat het niet afkoelt bij Ashley op de borst. Ik ga op een afstandje zitten en aanschouw het jonge gezin. Ik geniet van dit moment wat ik altijd zo heerlijk vind na een bevalling. Mijn werk zit erop, de moeder heeft haar best gedaan en nu is het tijd voor het genieten. De laatste keer dat dit moment er was, lag ik daar zelf. Had ík dat kleine meisje op mijn borst en nu sta ik weer aan de andere kant. Ik moet ook een beetje lachen. De eerste bevalling na mijn verlof, gelijk weer eentje om een verhaal van te maken. Na één bevalling alweer volop inspiratie. Wat een heerlijk vak. Wanneer mag ik weer werken?
VERLOSKUNDIGE LISA
