Sam bleef stilstaan in de groeicurve, ondanks zijn enorme inname van calorieën

Sam is afgelopen maand mei opgenomen in het ziekenhuis

Hij groeide al een paar maanden niet en zijn curve begon zwaar af te buigen, terwijl hij voor twee at. Daarnaast had hij last van duizeligheid, ging hij met zijn hoofd bonken, was hij bleek, had hij blauwe wallen, werd hij krijsend wakker in de nacht en produceerde Sam enorm veel luiers. Twee a drie dagen in de week ging het goed en de rest van de week was Sam weer ontzettend moe en had hij last van diarree, hoestbuien en flinke snotneuzen.

Sam is vanaf week twee al aan het kwakkelen

Steeds gingen we weer naar de huisarts en dacht ik van: “Wat zullen ze wel niet denken!”. “Oh heb je haar weer!”, dat gevoel kreeg ik dan. Het kan ook aan mij zelf liggen, maar als je steeds het antwoord krijgt: “Och het oortje is wat rood, maar dat is te verwaarlozen”, dan denk je wel eens: “Ligt het nou echt aan ons? Zien wij dan iets wat er niet is?”. Ook het eten hebben we steeds in overleg met het consultatiebureau gedaan, omdat Sam heel veel flessen dronk 5x 200 cc (extra forte) . Veel vocht, maar dus te weinig voeding. Sam mocht al heel vroeg met brood beginnen, omdat hij niet genoeg voeding binnenkreeg. Om een heel lang verhaal kort te maken. Na vijf antibioticakuren en pufjes verder (wat niet aansloeg) binnen een jaar, waren we er wel klaar mee. De groei was er niet, dus we gingen weer naar de huisarts. We wilden naar het ziekenhuis, we wilden een onderzoek! Daar was de huisarts het helemaal mee eens!

Het UMCG was vol

Bij het Martini ziekenhuis kon het eerste gesprek pas op 24 mei. Dat duurde ons veel te lang. Twee dagen na het gesprek bij de huisarts konden we terecht bij de kinderarts in Drachten (Nij Smellighe). Oh man, wat waren wij blij. De arts heeft Sam direct Prednison gegeven en nog een neusspray. De opname zou op een aankomende donderdag zijn. Inmiddels lag Sam nu een week in het ziekenhuis. Een dag na de opname is de sondevoeding gestart als een test. Kan meneer wel groeien? Een kind van 13 maanden heeft ongeveer een calorie-inname van 700, Sam at thuis al bijna 1200! Dit was dus nog niet voldoende voor zijn kleine lijfje. Het onderzoek werd gestart 24/7 aan de sonde. Meneer komt aan en valt af, komt weer aan en zo ging het door. Inmiddels was hij 200 gram gegroeid sinds hij in het ziekenhuis lag. Uit de rest van de onderzoeken, zoals het bloedonderzoek, kwam een ontstekingswaarde naar boven en de bloedlichaampjes waren laag. Uit het onderzoek van de ontlasting en het snot, kwam naar voren dat Sam de pech had dat hij boven op alles ook nog twee virussen had. Dit betekende dat hij twee dagen niet van zijn kamer af mocht. Ik dacht: “Oh my… hoe dan met een dreumes van 13 maanden?!”, maar gelukkig vond Sam het allemaal wel prima. Het rare van alles is dat meneer wel vrolijk was, misschien kwam dat ook wel omdat Sam niet beter wist.

Na de twee dagen op zijn kamer mocht Sam even naar buiten

Echt een feestje, nog wel aan de sondepaal, maar daar kwam twee dagen later verandering in. Sam had twee goede dagen gehad qua ontlasting en hoefde niet meer 24/7 aan de sonde paal. Hij kreeg porties en kon zonder paal er even op uit. Dat scheelde voor ons ook een hoop, want het snoertje is niet heel erg lang en hij liep als een kieviet, haha. Een dag later hadden we een gesprek met de arts gehad en met de diëtiste. Ze hadden een plan gemaakt voor zijn voeding. We waren daar direct mee gestart en het leek goed te gaan tot de avond erna, HUILEN!!! Weer diarree en overgeven. Dus weer terug bij af. Dezelfde dag hebben we weer nieuw overleg gehad en de dag erna kregen we weer meer uitslagen binnen. Het was weer een nieuwe dag met weer nieuwe onderzoeken. Dit keer met de KNO-arts. Binnen twee dagen werd Sam al geopereerd. De neusamandel werd verwijderd en hij had buisjes gekregen, want er zat heel veel vocht achter zijn oren. Even terugkomen op het te verwaarlozen oortje dat rood was. Arme kind had dus al maandenlang oorpijn en toch blijven lachen. Wat een dapper ventje!

HANNEKE