Tijdens mijn zwangerschap wist ik al dat ik heel graag borstvoeding wilde gaan geven
Mijn moeder was het bij haar drie kinderen maar heel kort gelukt en ik was bang dat dit bij mij ook het geval zou zijn. Ik besloot samen met een vriendin de borstvoedingscursus te volgen. Ik hoorde over hoe belangrijk de (eerste) voeding voor een baby is, dat het helpt bij ontstoken oogjes, dat het ziektes in de toekomst kan verminderen of voorkomen, dat het de hechting bevordert, dat je lijf het blijft aanmaken zolang je maar blijft voeden, ik hoorde over voor- en achtermelk en zoveel meer dat ik wist dat ik ten koste van alles echt mijn kind borstvoeding wilde geven. Ik vond het zo super interessant.
Nadat mijn zoontje Mick geboren was, dronk hij vrijwel direct aan de borst
Te goed eigenlijk, want direct waren daar de tepelkloven. Tieten, wat deed het drinken pijn. Dit zou alleen de eerste paar weken zijn en dan zou het echt minder worden zei men. Toen de kraamverzorgster weg ging, dacht ik echt, daar gaat het borstvoedingsavontuur. Het bleef zoveel pijn doen en doordat ik zoveel melk had, ging het aanhappen echt niet makkelijk. Er zat dikwijls meer in zijn gezicht dan zijn mond. Toen na een aantal weken het tongriempje geknipt moest worden, deed het drinken alleen nog maar meer pijn. Maarrrr, ik wilde doorgaan, in ieder geval tot een half jaar. Ik werkte niet, dus problemen met kolven en dergelijke had ik niet. Vanaf een maand of drie werd Mick vaak ziek. Hij sliep slecht en wat een verademing was het om dan ’s nachts je kind te kunnen troosten en voeden met je eigen melk. Hij sliep op onze slaapkamer, dus dat was echt makkelijk. Ook bij darmkrampjes vond ik het ideaal. Even aanleggen, hup een volle pamper en bye, bye, krampjes. Kort na Mick zijn geboorte merkte ik dat mijn man zich anders begon te gedragen. Ik kon er de vinger niet op leggen. Een hele moeilijke tijd, maar mijn zonnestraaltje maakte alles goed. Het voeden ging na een maand of vier eindelijk pijnloos en ik genoot zo van onze momentjes dat ik niet wilde stoppen met zes maanden. Iedereen vroeg hoe lang ik dan door wilde gaan en ik riep dan: “Bij een jaar stop ik.”
Na een maand of 10 kwam de aap uit de mouw
Mijn man wilde bij ons weg. Mijn leven stond compleet op zijn kop! Een baby, geen werk, hoe dan? Mick en ik werden zo’n eenheid dat stoppen voor mij echt een no-go was. Hij was zo vaak ziek en ik stond er alleen voor. ’s Nachts voedde ik hem en ik was zo blij dat ik hem mijn superfood kon blijven geven, zeker als hij door de keelontsteking geen vast voedsel kon eten. Daarbij wist ik dat een tweede kind er voor mij misschien helemaal niet meer in zat, en dat terwijl ik zo graag een gezin met twee of drie kinderen had willen krijgen. Stoppen met borstvoeding zou betekenen dat ik een babytijdperk af zou sluiten en dat wilde ik nog helemaal niet! Dus gingen we lekker zo door. Mensen waren verbaasd en ik ook, want ik vond langvoeders altijd maar hippie achtige figuren, maar nu begreep ik deze moeders. Ik heb het ook nooit zo aan de grote klok gehangen, Mick ook niet veel in het openbaar gevoed. Maar wel geprobeerd mensen enthousiast te maken over borstvoeding. Ondertussen was ik mijn eigen bedrijf gestart en ben ik docent babymassage en draagconsulent en dan komt het onderwerp natuurlijk wel regelmatig ter sprake. Ik riep dat ik alleen zou stoppen als ik een nieuwe vriend zou krijgen en toen die zich eerder aandiende dan verwacht dacht ik: “HELP, ik wil nog niet stoppen.” Het mooie was dat ik na ongeveer een jaar voeden geen last meer had van lekkende borsten, of hele volle borsten. De voeding werd aangemaakt zodra Mick er om vroeg en dit was nog zo’n drie keer per dag en als hij ziek was wat vaker. Mick wist dat hij alleen mocht drinken ’s morgens bij mij in bed en ’s middags en ’s avonds voor zijn slaapje. Dit werkte voor ons allebei goed. Wel dacht ik er aan om te stoppen, ook omdat Mick regelmatig bij zijn vader was, maar ik wilde dat Mick er dan ook klaar mee was.
Toen hij 3,5 jaar was, kreeg hij zo’n forse ontsteking aan zijn amandelen, dat drinken echt niet wilde
Hij kreeg te weinig lucht tijdens het drinken. Toen na een week zijn antibioticakuur over was en hij ook niet meer vroeg om de borst heb ik besloten te stoppen. Voor ons beide een mooie manier. Heel soms wijst hij naar m’n borsten en dan zegt hij met een ondeugend smoeltje: ‘Mama mag ik nog even drinken?’ Maar daar beginnen we maar niet aan…
Door mijn werk en door mijn scheiding ben ik me erg gaan verdiepen in de hechtingstheorie
Voor Mick vind ik het zo belangrijk dat hij zich veilig kan hechten juist door alles wat hij al meegemaakt heeft. De eerste vier jaar van een kind zijn ontzettend belangrijk voor de hechting. Ik weet zeker dat het langvoeden daar een hele mooie bijdrage aan heeft geleverd. Ik ben toch best wel trots dat ik mijn zoon zo lang het witte goud heb mogen geven en hem zoveel antistoffen heb kunnen meegeven waar hij de rest van zijn leven wat aan heeft.
Als beloning heb ik voor mezelf een mooi paar oorbellen gekocht, met daarin, jaja, hoe kan het ook anders, mijn eigen melk.
LUZET
