Wij kregen vreselijke reacties op onze zwangerschapsaankondiging

Ik was jong, verliefd en enorm onbezonnen

Ik was 23, mijn partner 26 jaar en net een half jaar samen. Maar wij wisten het zeker: “Dit is voor altijd, wij horen bij elkaar”. Wij woonden bij mijn schoonouders in huis, hadden weinig spaargeld en wij wilden graag een kindje. Helemaal verliefd begonnen wij aan het mooiste avontuur uit ons leven. Binnen twee maanden was het al raak, begin december 2013 had ik een positieve test in mijn handen. Dolgelukkig waren wij. Er groeide een klein mensje in mijn buik, van ons, samen gemaakt!

Waar wij nog niet over na hadden gedacht, was het nieuws vertellen aan de aanstaande opa’s en oma’s

Wij wisten dat zij er echt niet op zaten te wachten om zo jong al deze titel te dragen. Maar het was onze keus, niet die van hun. Als eerst vertelden wij het aan mijn schoonmoeder, ze was door het dolle heen en ontzettend trots en blij voor ons. Dat was te verwachten, de lieve schat. Ik kreeg meteen toegang tot de zolder, daar lagen alle oude babykleertjes. Hoe leuk! Ook het ledikantje hebben wij opgeschilderd en gebruikt. En ik hoop dat wij deze ooit aan onze kleinkinderen mogen doorgeven. Hierna was mijn schoonvader aan de beurt. Hij kreeg zowat een hartverlamming en vertelde ons dat we dom en onbezonnen waren. Wij zouden toch niet voor een baby kunnen zorgen? Wij zijn zelf nog kinderen. Na deze vreselijke woorden moesten mijn eigen ouders nog worden ingelicht. Met lood in mijn schoenen bereidde ik mijn moeder al vast voor door middel van een berichtje: ‘Ben je thuis? Ik moet je iets vertellen.’ ‘Je bent toch niet zwanger hè?!’, kreeg ik terug. Op zich ging dat gesprek redelijk vlot, ze was niet blij en ze zou zeker geen oppas-oma worden. (Dat is ze nu dus wel, en ze zou niet anders meer willen. Dat weet ik zeker).

Toen mijn vader

Ik had verwacht dat hij mij voor gek zou verklaren en mij af zou breken. Maar hij was echt positief. Zijn woorden kan ik mij nog heel goed herinneren: ‘Nou, proficiat meiske, je wordt moeder.’ Uiteindelijk had iedereen er vrede mee, en waren ze dolgelukkig toen ons zoontje in 2014 ter wereld kwam. Wij hadden uiteindelijk een leuk appartementje, goed werk, en iedereen zag dat ons zoontje niets tekort kwam, integendeel zelfs. Het was een klein verwend kindje.

Toen wij net één maand in ons 3 kamer-appartementje woonden, merkte ik dat ik niet helemaal mijzelf was

Ik was moe, misselijk, mijn buik rommelde al een paar weken en die borsten.. die borsten! Ja hoor, het was weer raak. Een ‘gelukje’ noemden wij het. Want het was absoluut niet gepland, maar o, zo welkom. Wij dachten: ”Wij gaan de opa’ en oma’s met Kerst het nieuws cadeau doen.” Iedereen zag dat wij het goed hadden samen, dan zou een tweede kleinkind heus van harte welkom zijn voor iedereen. Wat hadden wij het mis… Want wat was iedereen verrast door het leuke shirtje dat ons zoontje droeg; “Ik word grote broer!”, behalve mijn vader. Hij reageerde in tegenstelling tot de eerste keer compleet anders: ‘Ik trek mijn handen van jullie af. Zijn jullie nou helemaal?! Wat moet dat wel niet worden met jullie?’ Zo, die had ik niet zien aankomen. Hij is gek op zijn kleinkind. Komt iedere week trouw langs om zijn kleinkind te knuffelen. Hoe kan hij nou zoiets zeggen? Mijn eigen vader…

Een week later bleek dat hij het totaal niet aan had zien komen en dat hij het ons natuurlijk van harte gunde

Ook hij was enorm blij dat er weer een kleinkind bij kwam, want ja, met één kind is de kans niet zo groot op veel kleinkinderen. Uiteindelijk is ons tweede zoon geboren in 2016. Alle opa’s en oma’s zijn zo ontzettend trots op die twee kleine boeven. En op ons. Wij hebben inmiddels een huisje kunnen kopen. En mocht het ooit echt nodig zijn, dan kunnen wij van de zolder nog twee mooie slaapkamers maken. 

Ik had zo graag willen zien dat onze ouders van begin af aan enorm enthousiast hadden gereageerd op het babynieuws. Hebben jullie er wèl fijne herinneringen aan? Of was het bij jullie ook zo enorm spannend of teleurstellend?