Het is vrijdagochtend als mijn dienst begint
Mijn collega belt me rond 7:45u en vraagt me naar ons lokale ziekenhuis te komen om haar af te lossen, ze is met een bevalling bezig en haar dienst zit er bijna op. Ik zorg dat ik gauw een hele snelle douche pak en regel dat mijn man de kids naar school en naar de opvang brengt.
Rond 8:30u kom ik het ziekenhuis binnen gelopen
Ik kan meteen aan de bak, want de bevalling van Fien is in volle gang. Ze heeft het zwaar… Mijn telefoon gaat iets na negenen. Het is de volgende met weeën die belt. Het is Laure, haar vliezen zijn eerder die nacht gebroken en haar weeën zijn inmiddels goed begonnen. Ze zou het fijn vinden als er iemand komt. Aangezien ik “vast” sta, bel ik een collega. Zij gaat langs. Een uurtje later belt deze collega mij terug. Alles nog redelijk rustig daar. Laure heeft beginnende weeën, maar omdat haar vliezen al gebroken zijn, besloot mijn collega nog geen inwendig onderzoek te doen. Ze doet wel de andere controles en vertelt de toekomstige ouders opnieuw te bellen als de weeën korter op elkaar komen.
Rond 11:45 belt de partner van Laure
Het zet goed door, fijn als ik kan komen. Inmiddels is de baby hier geboren en maak ik vaart af te ronden. Ik kom rond 12:15u bij Laure en Bob thuis aan. Daar tref ik Laure rustig op haar zij in bed aan. Ze oogt relaxed, maar zegt ook direct dat ze wat druk voelt. Ik besluit direct even te checken hoeveel ontsluiting ze heeft. Ze oogt alsof ze 5-6 centimeter heeft, maar schijn bedriegt. Ze blijkt volledige ontsluiting te hebben, daarbij zit haar baby al heel diep in haar bekken. Ik leg uit dat nu nog in de auto te stappen onverantwoord is. We blijven thuis. Laure vind het prima, ze zag het toch al niet zitten nu nog in de auto te stappen naar het ziekenhuis. Het is haar eerste kindje en ze vertelt me dat het precíes zo ging bij haar zussen. We maken ons op voor een thuisbevalling. Ik zet partner Bob ook aan het werk, ik laat hem de kraamzorg bellen voor partus-assistentie (extra handen voor bij de thuisbevalling). Ik pak mijn andere tassen en baarkruk uit de auto en vraag Bob hydrofiele doeken te pakken, een kruik te maken en twee vuilniszakken klaar te leggen voor de was en afval. Samen verbouwen we de slaapkamer nog een beetje door het bed op te schuiven, zodat we ruimte hebben om de kruk naast het bed te zetten. We zitten één hoog in een klein appartement in Amsterdam. Na 15 minuten krijgt Laure persdrang. Laure is heel relaxed en heeft vertrouwen. Bob oogt nerveus en gespannen. Logisch ook, het is ook wat als het ineens zo’n vaart neemt en je bijna vader wordt! Na even op de kruk geperst te hebben, gaan we even verder op het bed. De baby kan de bocht in het bekken goed maken en we zien al redelijk snel een hoofdje komen. Maar daar stagneert het een beetje. Dus alle trucjes komen uit de kast, houdingsveranderingen, blaas legen, andere manier van persen proberen. De kraamzorg komt binnen, altijd fijn een paar extra handen bij een thuisbevalling! Uiteindelijk gaat Laure toch even op de rug persen. Dit werkt voor haar eigenlijk het best. De baby komt millimeter voor millimeter dieper.
Bob zit naast haar op een krukje
Als het hoofdje van de baby bijna staat, merk ik dat Bob een beetje wit wegtrekt. Bij de volgende wee en aanmoediging dat de baby er bijna is, zegt hij: “Ik voel me niet goed”. Direct daarop zakt hij in elkaar. Hij begint een beetje te schudden, waardoor ik aan Laure vraag of hij medisch gezien gezond is en of hij bekend is met epilepsie. Nee, dat is hij gelukkig niet. De kraamzorg ontfermt zich ook over Bob. We proberen contact met hem te maken. Dat lukt niet voor zeker anderhalve minuut. Hij is onaanspreekbaar. Mannen…
VERLOSKUNDIGE KARLIJN
